Bis bis!

Tot nu toe zijn de teksten van ‘uit het vuistje’ voornamelijk verzand in klaagliederen en gezeik over de matige gesteldheid van het serviceniveau en kookkunsten van de plaatselijke horeca. Maar vandaag niet. Vandaag wordt het een juichende lofzang, een ophemelende blog, oftewel een zéér positieve recensie van restaurant Bis in Utrecht
(www.bis-utrecht.nl).

Met zus E. was ik al eens eerder in dit schattige en gezellige (e)etablissement geweest middenin het Utrechtse winkelkwartier. Gisteren bracht ik samen met mijn moeder een bezoek. Het was druk, gelukkig had ik gereserveerd, en erg rumoerig. Of we een iets rustiger tafeltje mochten? Dat was geen probleem, binnen twee minuten hadden we een prachtig plekje aan het raam. Rustig en met uitzicht op het winkelend publiek (en zo nu en dan de ruggen van onze rokende medemens).

Het eten was super. Goed op smaak en niet standaard. Als ik een biefstukje of sateetje wil, ga ik wel naar een eetcafé. Of beter: kook ik thuis wel. We konden kiezen uit drie soorten witte wijn (dus per glas) en kozen voor een smakelijke Zuid-Afrikaanse sauvignon. Mama at vooraf drie grote garnalen met Indiase curry en als hoofdgerecht linguini met een kruidensausje, druiven, gegrilde tomaten en oude kaas. Ik had vooraf oesters (met citroen, peper of rode wijnazijn met uitjes) en als hoofdgerecht zwaardvis met groentebrunoise, aardappeltjes in de schil en ansjovismayonaise. Samen hebben we nog een tompouce met witte chocolade- en rabarbermousse als nagerecht gegeten. Het was héérlijk. De sfeer was gemoedelijk, niet stijfjes maar open en gastvrij. De bediening was bekwaam, vriendelijk, oplettend en steeds bereid om een stapje extra te doen voor de gasten (ja, de gamba’s kunnen ook gepeld).

Dus, mocht je een keer in de gelegenheid zijn. Reserveer dan (lijkt me gewenst) en geniet bij Bis in Utrecht. Ik zeg in ieder geval ‘bis bis’, want ik kom er graag nog een keer.

Voor het blok

Wekenlang zwoegen met planken, troep, zaag, verfkwast, stukadoorspul, spatel en tegels. En dan nul euro daaraan over houden. Het overkwam de bewoners van Het Blok 2008 dit jaar. Gisteravond was de twijfelachtige en zoals altijd uitgerekte ontknoping van de verkoop van de appartementen. Ik heb met een plaatsvervangend genaaid gevoel zitten kijken. Want de winst was erg karig dit jaar (understatement).

Elf weken lang klussen, weinig slapen, ruzie maken, je baan laten verloederen, je vrienden of kinderen niet of nauwelijks zien, je handen kapot werken, na elke tegenslag weer opstaan, kritiek krijgen en in volle glorie met je kop, lijf en onhebbelijkheden op televisie komen. Daar moet toch wat tegenover staan, zou je denken. De afgelopen jaren was dat ook altijd het geval. Los van een slecht presenterend nogal apart koppel ongeveer twee jaar geleden, maakte iedereen wel een paar duizend euro winst en sommigen zelfs meer dan een ton. Gisteravond was het een heel ander verhaal.

De appartementen van de eerste drie kandidatenkoppels kregen allemaal de startwaarde van 270.000 euro. Nou begrijp ik dat het Amsterdamse prijzen zijn, maar je legt de lat wel meteen erg hoog. Geen van drieën kwamen ze in de buurt van dit bedrag, ze bleven er allemaal ver onder. Hoe dat komt? De kredietcrisis werd genoemd. Of misschien willen mensen niet met hun kop op tv een huis kopen. Het vierde koppel maakte ongeveer 1000 euro winst na een spannende ‘Mijn’. Hun startwaarde was 215.000 euro. Ok, hun appartement was kleiner, maar mij lijkt dit bijna doorgestoken kaart. Net5 wilde toch iemand met geld naar huis sturen. En dus wonnen Frits en Petra de 50.000 euro.

Nooit maar dan ook nooit zou ik meedoen aan zo’n programma. En na deze deceptie denk ik dat het erg lastig wordt om kandidaten voor een nieuwe reeks te vinden. Uitbuiting, dat is het. Ik heb medelijden met die arme mensen. Hopelijk was ‘de ervaring’ ook wat waard, maar een beetje financiële compensatie zou wel gepast zijn.

Mijn memmetjes

Ze zijn gelukkig nog prompt, stevig, rond en (ja dat ook) klein. Mijn borstjes. Ik dacht, ik kan er maar beter over schrijven, nu ze nog in optima forma zijn, dan wanneer ze uitgelubberd op mijn (tegen die tijd eveneens hangende) buik hangen.

Als puber had ik een haat-liefdeverhouding met mijn memmetjes. Mijn twee oudere zussen beschikten al over felbegeerde rondingen, maar ik moest geduld hebben. Tegen mijn twaalfde jaar begon er iets te gebeuren. Elke dag keek in de spiegel en staarde naar de kleine erwtjes die héél traag groeide. Het ging tergend langzaam. ’s Nachts droomde ik van mooie, ronde, grote borsten. Een prompte C, daar had ik mijn zinnen op gezet. Ik wilde een kloeke boezem waar mannen hun hoofd troostend op konden laten rusten. Marilyn Monroe-achtige prammen, die onwillekeurige bollingen in broeken van hitsige jongens veroorzaakten. Volle T-shirts en diepe decolletés. Helaas had mijn lichaam iets anders voor me in petto. Heel lang bleef mijn borstpartij hangen op maatje A. En daar was ik niet zo blij mee. Toen de pil ook geen groeispurt veroorzaakte, begreep ik dat ik me er bij neer moest leggen: ik zou nooit een vrouw worden tegen wiens borsten mannen praten. En even voor de duidelijkheid: neptieten hoef ik niet.

Inmiddels ben ik blij met mijn borstjes. Ze zijn niet peervormig, hangen niet en hebben geen langspeelplaten als tepels. Alleen blijven ze in de categorie ‘klein maar fijn’ steken. Voordeel hiervan is dat ik geen peperdure bh’s hoef te kopen, nooit een pijnlijke borstverkleining hoef te ondergaan en geen last heb van aanhoudende rugpijn. Ik heb me erbij neergelegd. Stiekem kijk ik wel uit naar mijn eerste zwangerschap. Als het goed is mag ik dan tijdelijk genieten van een indrukwekkende boezem (ook wel melktieten genoemd door Mathijs). Het wordt een klein hoogtepunt in de geschiedenis van mijn borsten. Alleen jammer dat ze na deze kortstondige periode van trots, nut en aanzien waarschijnlijk vervallen tot theezakjes.

Winter wonderland

Het knerpende, knisperende geluid van de vaste sneeuw onder mijn voeten. De lucht is lekker koud. Van die kou waar je je goed voor inpakt en die frisse rode blossen op je gloeiende wangen veroorzaakt. Ondanks het late uur is het verrassend licht op straat. De sneeuw reflecteert het maan- en lantaarnpaallicht. De geur is zoals alleen sneeuw kan ruiken; nattig, bedompt en verfrissend tegelijk.

 

Gek om in november al door sneeuw te lopen. Het biedt hoop voor de kerstdagen. Wie weet. Van binnen nestelen de wintersportkriebels zich al onbedaarlijk. We gaan pas in maart, dus ik moet ze nog even in toom houden. We maken sneeuwballen, trekken aan met sneeuwbedekte takken zodat de ander een sneeuwbui op het bemutste hoofd krijgt. En één keer rent Mathijs over het witte pad wat resulteert in een prachtige glijpartij en een goede schep sneeuw in zijn broek. Uitgelaten als kinderen zijn we, heerlijk zo’n onverwacht pak.

De katten weten niet zo goed wat ze ervan vinden. Eerst snuffelen ze uitgebreid. Dan springen ze op de rand van het balkon, de pootjes zakken diep weg in een laagje sneeuw. Je ziet ze schrikken: koud. Met de poten lang gestrekt lopen ze voorzichtig over het smalle muurtje richting het dak van de garage. Eekie is bang (maar wanneer is hij dat niet) en kiest voor het platte dak. Dat is helemaal bedekt met een laag ijs en dus zeker niet geschikt voor een dutje. Dan maar weer terug het dak op. Zo blijven ze even bezig. Maar beide katten kiezen al gauw voor de warme huiskamer. Net als wij. Want dat is misschien nog wel het leukste aan dit weer: binnen met kaarsjes en warme chocomel lekker tegen elkaar aankruipen…

Horecabeesten onder mekaar

Op hyves had ik beloofd dat ik een verslagje zou schrijven van collega Liesbeth’s afscheid. Inmiddels is het zondag en afgelopen donderdag was het feestje. Een beetje mosterd na de maaltijd, maar ach: beter laat dan nooit! Het was een topavond, maar wat wil je ook anders met zo’n topcollega. We gaan haar heel erg missen (waarom Almere???). Enne, we gaan nooit meer eten bij het Groot Genoegen in Den Bosch. Dit eetcafe heeft gastvrijheid een hele nieuwe betekenis gegeven. En dat bedoel ik niet in positieve zin.

Liesbeth zal het waarschijnlijk met me eens zijn. Als horecabeest kan zij ook nooit lekker achterover leunen in een restaurant, toppertjes daar gelaten, want er is altijd wel iets te zien. Horeca is kijken. Als ex-horecamedewerker zie je alles wat moet gebeuren en alles wat fout gaat. Toch Lies? En Emilie? En…? Lege glazen, onaardig personeel, niet zo smakelijk eten, gebrek aan inzicht etc. Liesbeth en ik kunnen er wel een boompje over opzetten. Dat gaan we waarschijnlijk nog wel doen, want we gaan zeker nog een (heleboel) keer uit eten in Utrecht. De arme Utrechtse middenstand weet niet wat haar overkomt. Maar lieve lezer, als iemand je uitnodigt voor een etentje in de Brabantse hoofdstad, loop dan voorbij het Groot Genoegen. Er zijn namelijk een hele hoop goede alternatieven. Later meer…

Tekst en uitleg

Tekst is moeilijker dan je denkt. Zo kan een korte maar krachtige mail ontzettend onaardig en kattig overkomen. Een nette brief met ‘geachte’ in de aanhef leest heel anders dan een ‘beste belastingdienst’. En soms is een tekst op meerdere manieren te interpreten. Of beter gezegd: is de kans dat je hem verkeerd interpreteert erg groot. Zo schreef ik vandaag ‘ze mogen altijd achterom komen’. Wat ik bedoelde was dat de geïnterviewde man een dermate goede relatie met die mensen had dat ze niet hoefden aan te bellen bij de voordeur, maar dat ze gewoon binnen konden lopen via de achterdeur. Mijn perverse en altijd doordenkende collega’s hadden hele andere gedachten (jaja, daar heb ik ook wel eens last van). En opeens waren alternatieven als ‘de achterdeur staat altijd open’ ook erg dubieus. De zin is in zijn geheel verwijderd.

Nog een puntje van aandacht: als vaste lezer heb je waarschijnlijk al gemerkt dat ik mijn eigen leven als bron gebruik voor deze blog (is meestal zo bij een weblog). Bedenk dus dat alles wat je doet en zegt tegen je gebruikt kan worden. Jullie zijn (op een uiterst vriendelijke manier) gewaarschuwd!

Miljoenentuinman

Wat zou je doen met een miljoen? Gisteravond keken we het einde van Postcodeloterij Miljoenenjacht. Als spelers van de loterij waren we erg enthousiast toen we ontdekten dat de meneer in de studio voor koffer tien had gekozen. Die hebben wij namelijk (en negen, die ook). De man dealde voor 66.000 euro, een bedrag waar ik absoluut geen nee tegen zeg. Helemaal aan het eind van het programma wint iemand thuis met hetzelfde koffernummer datzelfde bedrag, uitgereikt door Winston Gerstanowitz (of hoe je dat ook schrijft). 

Gespannen keken wij hoe Winston door de straat liep van de winnaars. Ik had inmiddels mijn lenzen al uitgedaan en zat dus zowat tegen de tv geplakt om het goed te kunnen zien. Het was overduidelijk niet onze straat. Teleurstellend, maar ik kan ook altijd erg genieten van de reactie van mensen die wat winnen. Even afkijken dus. Een oud, verlopen type in een trainingspak deed open. Hij zag eruit alsof hij uit een achterbuurt kwam. Leuk, die kan het geld goed gebruiken! Zijn vriendin bleek een ietwat gezette (lees: dik), autistische Slowaakse te zijn. Helemaal mooi, denk je dan. Althans dat zou je denken, want dat dacht ik dus niet. Want die mensen begrepen er geen snars van. Geld gewonnen? Huh? En het enige wat ik kon denken was: kom maar hier met die koffer! Egoïstisch maar waar.

Wat ik zou doen met het geld? Zesduizend verbrassen, veertigduizend investeren in een huis en twintigduizend sparen. Daar waren Mathijs en ik het snel over eens. Wat ik zou doen met een miljoen? Tja, dat is wegdromen geblazen. Een huis, helemaal naar onze zin gemaakt met een luxe badkamer, zwembad, sauna, grote tuin, wijnkelder, immens grote&luxe keuken, enorme eettafel. En een erker met een groot raam waar ik een chaise longue voorzet en boeken lees. En van waaruit ik de schoonmaakster in de gaten houd en de tuinman begluur. Want dat is natuurlijk een ontzettend lekker ding met gespierd en ontbloot torso, mysterieuze ogen en warrige donkere krullen waar je sensueel met je handen door wilt wrijven. Hmmm. Ik droom nog even verder. 

Carpe diem

Dead Poets Society. Hoe vaak ik de film ook zie, hij blijft goed. Al begint het zoetsappige zo nu en dan wel door te schemeren. De eerste keer dat ik hem zag was tijdens een blokuur Engels van meneer Swartjes in Middelburg (de laatste keer was vanavond). Waarschijnlijk droomde hij ervan om net zo’n inspiratiebron voor ons te zijn als Mr. Keating dat was voor zijn pupillen. Het feit dat ik me deze leraar nog steeds haarscherp voor de geest kan halen, zegt wel iets. De indruk is gebleven, al is hij niet te vergelijken met het grote verschil dat Keating maakte in het leven van zijn pokdalige pubers.

In de film van vanavond promoot Keating de boodschap van Carpe Diem. Pluk de dag! Een nobel en vaak onhaalbaar streven, maar heerlijk om dromerig en idealistisch bij weg te zwijmelen. Want we proberen het wel; genieten van de dag, van het moment. Maar er komt meestal iets tussen. Iets wat moet en Ontzettend Belangrijk is. Jammer. Wel vind ik het goed om weer eens bij deze levensvisie stil te staan. Ook het nonconformistische zet me aan het denken. Alleen zijn mensen nou eenmaal kuddedieren. Je kont tegen de krib gooien, is lastig en stuit altijd op verzet. Een ander punt dat wordt aangehaald in de film is ‘ bekijk eens iets van een andere kant’. Daar ben ik 100% voor. Bovendien is het een haalbare kaart. En ‘je passie volgen’  is dat tot op zekere hoogte ook. Ziehier deze blog.

Als kind had ik, zoals zovelen, een Poezie-album. Als eerste mochten mijn ouders daar wat in schrijven, omdat dat zo hoort (kuddedier). Mijn moeder schreef een gedichtje dat ik uit mijn hoofd leerde. Zo mooi vond ik het. Ik wil het jullie niet onthouden (en beloof de volgende keer weer wat minder plechtig uit de hoek te komen):

Pluk de dag
geniet het heden
blij en opgewekt
en tob niet over
wat de toekomst brengen kan
want in ieders leven
is geen geluk volmaakt

Verdomhoekje en taaie biefstuk

Wat kun je verwachten van een eetcafé? Niet zoveel, blijkt regelmatig. Het grappige is dat de boel wel steeds duurder wordt. En toch moet je je verwachtingspatroon naar beneden bijstellen. Probleem is dat de schnitzel en saté uit de frituur komen, dat biefstukje à raison van € 16, – niet mals is, laat staan rood (zoals gevraagd), de frietjes te lang of te kort gebakken zijn en het garnituur karig of gewoonweg raar is. Want wie zit er nu te wachten op huzarensalade, maïs uit blik en schijfjes kiwi op zijn sla? Dan kook je thuis beter. En goedkoper. Tijdens de zomervakantie hebben Mathijs en ik het lekkerst gegeten bij een zelfgemaakte vlees- en visgemarineerde bbq. En als ik romige risotto maak, smaakte dit, al zeg ik het zelf, beter dan bij al die eetcafés.


Bovendien is de service meestal knudde. Om de één of andere reden zit ik altijd in het verdomhoekje. Ik word genegeerd of onbewust niet gezien en bestel uiteindelijk verhongerd en uitgedroogd mijn eten bij de bar. Of ik verrek mijn nek en verpest het gesprek aan tafel in de hoop contact te maken met de serveerster. In Zeeland dacht ik dat het anders was. In deze provincie hebben ze horeca en gastvrijheid zo ongeveer uitgevonden en dat geldt voor een hoop zaken gelukkig nog steeds, maar voor een aantal helaas niet.

Zo waren we afgelopen zomer bij Duinzigt in Burg-Haamstede. Na de eerste bestelling werden we compleet genegeerd. Uiteindelijk heeft Mathijs na een half uur binnen broodjes besteld (honger!), is ons geen enkele keer gevraagd of we nog iets wilden drinken (dorst, maar het is graag of niet) en zat er op mijn broodje gezond weer van alles wat er niet op thuis hoort (huzarensalade is niet gezond). Uiteindelijk brulde Mathijs over het terras dat hij wilde betalen. We spraken de serveerster aan op het gebrek aan service en wonderlijk genoeg was ze het met ons eens. Maarja, ze stond ook maar alleen. Ze had vier tafels! Ja, ze moest dingen voor de lunch klaarzetten (maar stond voornamelijk te kletsen, hadden we gezien). En daar wordt de klant dan de dupe van? Tja, dat was inderdaad zo. Bij dezen dus voor allen die naar Burg-Haamstede gaan: vermijd Duinzigt! Ik roep een algehele boycot af. Kan zij tenminste rustig haar lunchdingen klaarzetten.

Creatief máár

Ik houd van creatief bezig zijn. Het eerste wat je los moet laten als je creatief wilt zijn, zijn regels en kritiek. Dat heb ik geleerd tijdens een verder niet bijster interessante cursus Creativiteit. Je laat je gedachten de vrije loop en je kijkt wat er komt. Als een wolkje bij een stripfiguur, ploppen de ideeën bij je op. Heerlijk vind ik dat. Pas later kijk ik wat er echt geschikt is. Op deze manier kom je nog eens op nieuwe, originele vondsten en ideeën.

Daarom vind ik het zo jammer dat het op mijn werk vaak ‘creatief máár’ is. De maar is onlosmakelijke gekoppeld aan het proces. Verzin ‘iets leuks’, máár het mag niet te leuk zijn, moet in die en die stijl passen en niet te uitdagend zijn. Uiteindelijk produceer je een compromis. En volgens mij geven compromissen niet de meest provocerende (maar dat is dan natuurlijk niet de bedoeling), vooruitstrevende of spetterende resultaten. Ik krijg er altijd de kriebels van. Het is blij maken met een dooie mus. Denk je een geweldige, uitdagende opdracht te hebben, willen ze eigenlijk gewoon dertien-in-dozijn.

Als bureau ben je afhankelijk van je opdrachtgever en heb je weinig keus. Je kunt een keer een gek voorstel doen, maar als je zoiets te vaak flikt, lig je buiten. Niet handig dus. Dus zal ik op deze site mijn creativiteit moeten botvieren. Ik zal risico’s moeten nemen en daarbij onvermijdelijk af en toe op mijn bek gaan. Dat geeft niet, hoort bij het schrijfproces. Kritiek mag achteraf.