Wat me het meeste bijgebleven is van de crematie van opa is dat het een mooie man is geweest. Hij had een goed leven met de nodige ups en downs, verdrietige en vreugdevolle momenten. En opa had een lang leven, hij is negentig jaar geworden, veel kinderen, negen in totaal, nog meer kleinkinderen (ik houd even op met tellen) en twee achterkleinkinderen. Ik ken hem als de handige opa, zo maakte hij voor mij en mijn zussen een houten spaarpotje in de vorm van een huisje. Hij speelde viool, fotografeerde en kookte graag. In de periode dat opa en oma in Frankrijk woonden, gingen we er in de zomervakantie meestal een week op bezoek. Dat werd dan een week van nieuw, lekker eten uitproberen (zus L. maakte kennis met vis), kleien in de tuin, opvoeringen bedenken in het zwembad en ’s avonds een groot kampvuur maken.
Later in het verzorgingstehuis kon hij niet meer klussen of koken. Maar hij bleef levensgenieter. Hij kon met name genieten van wijn en nootjes. Tante J. vertelde gisteren hoe hij iedere zaterdag een grote zak pelpinda’s kreeg van de verpleging. Alleen hij, verder niemand. Hij zat dan de hele middag rustig te pellen met een bordje zout op schoot, waar hij iedere pinda in doopte. Om hem heen verzamelde zich een berg schillen. Ongeveer een jaar geleden moest er bovendien een slot op de wijnkast. Opa ging ’s avonds gezellig wijn drinken samen met een medebewoonster. En tja, dan voelde hij zich ’s ochtends niet zo lekker. Maar het was wel gezellig!
Wat me vooral bijblijft aan mijn opa is zijn positieve instelling. Zijn liefde voor het leven. Tijdens de dienst gistermiddag kwamen zijn inventiviteit en positiviteit meerdere malen naar voren. Alle muziek was live gespeeld. Ik vond het bijzonder knap van mijn muzikale oom en tante dat ze, ondanks het droevige moment, het voor elkaar kregen om piano te spelen en te zingen. Ik zou het niet kunnen. Een meeslepend strijkkwartet troostte de aanwezigen vervolgens en samen zongen we een Frans lied (wat ik niet dacht te kennen, maar toch kende): a Toi la glorie. Maar het mooiste vond plaats nog voordat de afscheidsdienst begon. Terwijl iedereen in de wachtruimte bedrukt stond te wachten, stelde opa ons geduld wat langer op de proef. De begrafenisauto kreeg pech. Uiteindelijk moest de kist midden op de openbare weg overgeheveld worden naar een andere begrafenisauto. Wat een stunt. Een laatste poets van opa.