Het is een wonder dat ik hier nog zit. Dag in dag uit waag ik mijn leven. Ik fiets over spekgladde, ijzige wegen en trotseer sneeuw en vrieskou. Het verbaast me oprecht dat ik nog niet keihard op mijn bek ben gegaan (afkloppen). Ten eerste ben ik nou niet altijd héél erg handig. En ten tweede is het gewoon verraderlijk glad. Wat ik nog wel het ergste vind zijn de hoopjes sneeuw die kinderen bij ons in de wijk op de weg gooien. Heel leuk als je aan het sleëen bent, maar met je fiets in het donker blijf je vastzitten in de hoop. Je achterwiel slipt vervaarlijk en je stuur trilt bijna je handen uit. Goed opletten dus.
Ik wens iedereen een fijne en veilige thuisrit. Ik ga nu op huis aan, hopelijk bereik ik die bestemming weer heelhuids. Spannend is het wel. Een verfrissend dynamisch begin en eind van de dag. Nu maar hopen dat de verwarming in de trein het inmiddels weer doet.
En? Weer veilig thuisgekomen? Ik vandaag voor het eerst weer naar buiten, ik ben benieuwd!
Euh.. ik GA vandaag voor het eerst weer naar buiten… bedoelde ik dus!
Alles is goed gegaan, al ben ik de sneeuw inmiddels wel beu. Maar ach…
Hoe was het buiten? Ging je nieuwe kleine meid mee?
Ja, de kleine ging mee, maar die heeft er niets van gemerkt, lag heerlijk te slapen. En ik had mooi houvast aan de kinderwagen, want hier was het ook spekglad!!