Zo vlak voor een vakantie krijgen dingen een heel andere kleur en betekenis. Van binnen borrelt de vrijheid. Zelf kiezen wanneer je wat doet, lekker uitslapen en alleen maar leuke dingen doen (nouja…). Terwijl ik mijn laatste uren voor de wintersportvakantie slijt op mijn werk, wordt de vrijheidsdrang van binnen steeds groter. Het wil naar buiten. Liefst loop ik straks schreeuwend door de trein ‘IK HEB VAKANTIE’ te roepen naar allen die het willen of kunnen horen. Maar ik vermoed dat mijn medetreinreizigers niet op deze informatie zitten te wachten en het ook niet kunnen waarderen. Als ik de zaken omdraai, zou ik er ook niet blij van worden. Dan zou ik denken: kan dat hysterische wijf haar bek dichthouden, sommige mensen proberen een dutje te doen in deze trein.
Maar dat alles kan me op dit moment gestolen worden. Raar eigenlijk zoiets als vakantie. Omdat je er naartoe leeft, ben je er aan toe. Anders was je gewoon verder gegaan in de stroom der dingen, afspraken en opdrachten. Werken, sporten, eten, daten. Wasje doen, katten aaien en hangen op de bank. Dagen verdwijnen op deze manier. Maar niet als je bijna vakantie hebt, dan doemen de Vrije Dagen als grote lange leegtes voor je op. Blanco papieren, klaar om naar believen te bekladden en te beschrijven.
Ik merk dat ik er een beetje wollig van ga schrijven, van dat bijna-vakantie-gevoel. En dus brei ik er een eind aan. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik een heel leuke baan en weblog heb, maar nu even niet. Nu heb ik wintersportvakantie. Tot snel allemaal!