Vieze vrouw

De term vieze man is bij velen wel bekend (Van Kooten en De Bie, de vieze man in de bonbonwinkel), maar de ‘vieze vrouw’ blijft vaag. Ik zal het uitleggen. Op nu.nl stond op 23 februari dat Nederlandse vrouwen vieze bh’s dragen. We worden geacht elke dag een schone aan te doen. Toch doet slechts negen procent van de Nederlandse vrouwen dat. De meeste dames, 59 procent, dragen hun bh twee tot drie dagen. Achttien procent vindt dat vier tot vijf dagen ook wel kan. En vier procent draagt de bh langer dan een week alvorens hem in de wasmand te deponeren.

Ik vind ieder dag een schone bh aantrekken zwaar overdreven. Wie doet dat nou (jaja, negen procent van de Nederlandse vrouwen)? Ok, als je gesport hebt, het benauwd zweetweer is, je borstvoeding geeft of lekkages hebt van de wonden van je borstvergroting. Maar als gezonde jonge vrouw kun je een bh toch prima een aantal dagen dragen, zonder dat dit meteen ‘vies’ is? Een spijkerbroek kan toch ook wel meer dan één dag?

Ik moest lang nadenken over de vraag hoe lang ik een bh draag voor het wassen. Daar is niet zo gemakkelijk een antwoord op te geven. Ik pas mijn bh namelijk aan op mijn agenda en kleding en wissel dus ook dagelijks (zonder meteen te wassen). Ben ik veel op pad en in beweging? Dan vraagt dat om een comfortabele bustehouder. Zijn de bandjes of naden gedeeltelijk zichtbaar? Dan is een andere aanpak nodig. Kortom: ik heb een stuk of zes van die dingen liggen en draag steeds een ander. Misschien doe ik sommige wel een week lang aan en andere maar twee dagen. Maar als ik heel eerlijk ben, moet ik het wel toegeven: ik ben een vieze vrouw.

Acuut blij met Wouter Hamel

Als ik in mijn vingers kon knippen, was ik gisteravond ritmisch knippend het uitverkochte Chassé Theater uitgedanst. We gingen naar jazzzanger Wouter Hamel. Een paar maanden geleden hadden we hem op tv gezien met het swingende en in-het-hoofd-blijven-hangende ‘In between’ en waren meteen fan. Voor Valentijn gaf ik Mathijs kaartjes cadeau en gisteren was het zover. Op naar Breda voor wat verantwoorde en muzikale jazz.

Wouter ziet er uit als 18 jaar. Hij is een klein, ielig knulletje met een haarbos waar je met je handen doorheen wilt woelen, maar hij blijkt al 32 te zijn. Zijn dansmoves zijn losjes en verraden zijn voorkeur voor de mannenliefde, zijn inlevingsvermogen is grandioos, zijn ogen guitig, zijn muzikaliteit en creativiteit ongedwongen en onuitputtelijk, de hoeveelheid instrumenten op toneel oneindig en het belangrijkste: zijn stem is diep, warm, charmant en gewoon heerlijk. Hij kan niet vals zingen. Tijdens een nummer sloeg zijn stem even over en zelfs dat was mooi.

De band bestond uit een bevlogen pianist, een virtuoze contrabassist, een enorm getalenteerde gitarist (die ook de sopraan saxofoon bleek te bespelen) en twee heerlijk ritmische drummers, voorzien van allerlei extra, leuke geluidjes. De passie spatte er aan alle kanten vanaf. Ze speelden het eelt op hun handen en genoten er zichtbaar van. De jongen voor ons ook trouwens. Die klapte keihard wanneer iedereen afwachtte, joelde dat het een lieve lust was en stond als eerste op bij het eindapplaus. Het was een topavond! Met een heerlijk, blij gevoel lieten we Breda weer achter ons met in ons hoofd: ‘I don’t wanna be your everthing, I wanna be your in between…’ Ik kan iedereen aanraden om op een regenachtige, grijze dag Wouter Hamel te draaien. Je wordt er acuut vrolijk van.

Diner dansant

Een recensie over mijn eigen kookkunsten schrijven is lastig, want ik ben per definitie niet objectief. Vorige week vrijdag kreeg ik vijf vriendinnetjes op bezoek. Aan mij de eer om me culinair uit te sloven. Al eerder berichtte ik over het dilemma van voorkeuren en allergieën van mijn gasten. Geen vis, kaas of aardappel was het devies. Een lastige opgave, maar niet onmogelijk. Uiteindelijk werd het menu: Venkelsoepje met bieslook-crème fraîche, carpaccio van zwaardvis met gambasalsa (en rundercarpaccio voor de vleesliefhebber), groene aspergerisotto met kalfsoester en als uitsmijter een grand dessert.

Het verliep allemaal wonderwel. Eerst dronken we een perenscroppino (Prosecco met zelfgemaakt perensorbetijs) op het balkon, vervolgens gingen we aan tafel. Qua diner was het enige minpuntje het chocoladecakeje. Ik was zo druk met mijn crème bruléebrander bezig (die overigens net nieuw was, want de oude bleek een uur voor aanvang kapot en ik had de custard potjandorie niet voor de kat z’n … gemaakt), dat ik de cakejes in de oven vergat. Die waren dus iets te gaar en krokant. Maar het mocht de pret niet drukken, want de witte chocolademousse, de crème brulée en het aardbeienijs waren wel heerlijk.

De gerechten werden begeleid met nostalgische studententijdverhalen, discussies over werk, de aankoop van een huis en natuurlijk werd er volop geroddeld. De meeste dames zijn aan de bovenkant van de twintig en dan merk je dat je het óf over volwassen zaken hebt, of in de verleden tijd praat. We worden oud. Voldaan, volgegeten en nippend aan verschillende soorten wijn zakten we achterover. Ik kreeg allerlei kritische complimenten à la Smaken Verschillen: ‘de salsa was erg smakelijk, maar het chocoladecakeje te hard gebakken, ik geef een 9′. Maar al snel ontdekten we de oude cd’s in het cd-rek en was het uitbuiken afgelopen. En zo kwam het dat we in de woonkamer dansten op KLF’s ‘Justified en ancient’ en Spice Girls’ Wannabe (hoe deze cd’s in mijn kast terecht zijn gekomen, blijft een raadsel). Vervolgens hebben we tot diep in de nacht de stad onveilig gemaakt. Als de Spice Girls aan een comeback werk(t)en, dan kunnen wij ook nog wel doorzakken.

Kaaskegel

De grafsmaak in mijn mond vanmorgen deed me denken aan de overheerlijke schimmelschapenkaas van gisteravond. Alleen dan gecombineerd met een kegel, in plaats van met een goede port. In de trein ademde ik voorzichtig richting raam in de hoop mijn medepassagiers niet te vergassen. Het was een gezellig avondje gisteren bij Restaurant Busio in Cromvoirt. Erg gezellig ja. We hebben overheerlijk gegeten en genoten.

Nu ben ik niet helemaal objectief omdat ik op mijn werk al eens de websiteteksten en een receptenboekje maakte voor Busio. Maar dat het een goed restaurant is, dat is zeker. We dronken eerst een aperitief op het terras voor de zaak. Achter bij de tuin is in deze tijd van het jaar helaas geen zon meer. Zo nu en dan werden onze gesprekken overstemd door voorbij rijdende tractoren. Tja, je bent in Cromvoirt of niet. We aten een heerlijke amuse: een aspergesoepje en een kerrie-kalfskroketje met huisgemaakte piccalilly.

Vervolgens begonnen we binnen aan ons vijfgangendiner met wijnarrangement. Aan de vlees- en niet-uieneters werd goed gedacht en iedereen zat te genieten. Ik smulde onder meer van (gefrituurde) gamba’s met asperges, heilbot met lamsoren en saffraanrisotto, zeeduivel met asperges en kalfslende met morieljes. Gang voor gang uitstekende gerechtjes met een uitgebalanceerde smaak en een prachtige presentatie.

Normaal gesproken kies ik altijd voor een zoet nagerecht, maar omdat ik vanavond voor vriendinnetjes groots ga uitpakken met een grand dessert, besloot ik kaas te kiezen. Geen verkeerde keuze, zo bleek. Ik nam vier stukjes. Alleen had collega T een stukje schimmelschapenkaas gekozen dat gewoonweg goddelijk was en die had ik er niet tussen (eigen schuld). Gelukkig trok mijn lieve collega de stoute schoenen aan vroeg de ober om nog een heel klein stukje. Dat heb ik geweten. Ik kreeg nog een enorme plak kaas op mijn bordje. Goddelijk! Alleen zit je de dag erna met een stinkadem. Ach, een kleine prijs om te betalen voor zo’n heerlijk avondje. www.restaurant-busio.nl

Belastend materiaal

Bekijk filmpje

Als er op mijn werk een collega na een aantal jaar dienstverband weggaat, is dat een gelegenheid om even bij stil te staan. Wij doen dit vanzelfsprekend op geheel eigen wijze, je bent een creatief communicatiebureau of niet. En dus maakten we voor vetrekkend collega W. een persoonlijk filmpje. W stond bekend om zijn woordgrappen, drumtalent enne, naar eigen zeggen, zijn grote lid. Daar konden we wel wat mee.

Vele flauwe woordgrappen en geïmproviseerde drumscènes later, werd het tijd om iets te doen met W’s laatste en grootste karaktertrek. Dus op naar de Christine le Duc om daar een opname te maken. Helaas konden ze daar niet meewerken wegens privacy. Ze kregen ook vaak verzoeken van bruidsparen (!), maar moesten die spijtig genoeg altijd afwijzen. Dat maakte me meteen erg nieuwsgierig naar wie er op zijn trouwdag naar deze winkel gaat. Maarja, geen tijd om bij stil te staan, we gingen verder richting Sexy Shop.

En met succes. We mochten onze scène opnemen en bovendien speelde de verkoopster haar rol met verve. Toen het eenmaal een ‘wrap’ was, wees collega T me fijntjes op de consequenties van mijn vrijwillige deelname. Als ik ooit wegga, hebben ze genoeg beeld om een hele dvd te vullen. Sowieso uit eerdere clipjes, maar nu was het belastend materiaal helemaal compleet; ik in een seksshop met een gigantisch speeltje in mijn hand. Conclusie: ik moet de beelden vernietigen of nooit van baan veranderen.

Verkeerd zetje

De stoom kwam me uit de oren toen ik op nu.nl het idee van Hans Hoogervorst las. Hij wil tophypotheken verbieden. Prima, geen probleem mee, heel verstandig. Maar hij wil ook dat de hypotheek maximaal 100% van de waarde van de woning bedraagt. Dat betekent dat je de kosten voor het afsluiten van een hypotheek en het kopen van een huis niet meer mee kunt financieren. Voor het gemak schat ik die kosten op 10%, waarvan 6% overdrachtsbelasting. Het betekent: sparen om grotendeels belasting te betalen.

Met deze maatregelen wil Hoogervorst de markt gezonder maken. En dat is zeker nodig. De huizenprijzen zijn de afgelopen jaren explosief gestegen, dat zullen ze niet blijven doen. En het is ook geen onzinnig idee om te verlangen dat mensen eigen geld inbrengen bij de aankoop van een woning. Maar om die maatregelen nou meteen volgende maand in te laten gaan, vind ik niet slim. Je verandert zomaar ineens een heel systeem. Zonder mensen de kans te geven zich voor te bereiden. Want wie zijn er de dupe? Starters als Mathijs en ik (en mensen die een huis te koop hebben staan in het lagere segment). Wij kunnen gaan sparen om 20.000 euro op te hoesten of we moeten aankloppen bij lenen.nl. En bij beide opties sta ik niet te springen.

Starters zijn mensen die aan het begin van hun werkende leven staan. Ze verdienen nog niet bijzonder veel, maar hebben wel allerlei dromen. Dromen zoals het kopen en inrichten van een huis, trouwen, kinderen krijgen en tegen die tijd minder werken. Dat kost allemaal geld. Hoogervorst verwacht nu van de starters dat ze, als ze een huis willen kopen, alle dromen aan de kant zetten, jarenlang op een houtje bijten, om vervolgens een zak geld aan de belastingdienst te geven. En dan zegt hij ook nog heel schijnheilig dat hij ‘de huizenmarkt geen zetje in de verkeerde richting wil geven’. Worden er al protestacties georganiseerd? Ik ben erbij.

Paar keer slikken

Muzikale mensen met talent, daar kan ik van genieten. Gisteravond studeerde vriend Bart en zijn studiegenootje Joyce af op hoofdvak ‘zang’ aan het conservatorium. Om die reden hadden vrienden, familie, studenten en beoordelingscommissie zich in een bloedheet Paradox gewurmd om te luisteren naar allerlei muzikanten van hoge kwaliteit. Bart en Joyce lieten zich begeleiden door een fantastisch combo (vooral die erg jonge maar o zo getalenteerde jazzpianist!) en een achtergrondkoor waar menig bandje graag een solist uit had gekozen.

In het begin nog ietwat gespannen, maar na de pauze vooral bevlogen, zongen Bart en Joyce de sterren van de hemel. En dan wordt wederom duidelijk waarom er zoiets als een conservatorium is. Ik kan in mijn vrije tijd wel een beetje zingen en Mathijs kan een leuk potje pianospelen, maar dit is andere koek. Met een gemak alsof ze een ei stond te bakken, liet Joyce de warme, soulvolle en heldere klanken als een soepel riviertje uit haar strot (dat is een vakterm) stromen. Haar vertolking van ‘Thuis’ uit The Wizard of Oz deed me een paar keer goed slikken. Vervolgens was het de beurt aan Bart om me schijnheilig richting biertje te doen grijpen. Hij zong ‘Lopen tot de zon komt’ van Acda en De Munnick intiem, eerlijk, rauw en ontroerend. Kippenvel. Wat een genot om naar zulke artiesten te luisteren.

Het examen eindigde met een swingende vertolking van ‘As’ van George Michael en Mary J. Blidge. Het volledige achtergrondkoor zong vol overtuiging mee. Ik moest me inhouden om niet op te springen en mee te zingen ‘did you know that true love asks for nothing’. Ik hing aan hun lippen en geloofde ieder woord. Dat meezingen deed ik later nog wel even stiekem op de fiets. Maar dan zachtjes, want na al dat muzikale geweld, moet je je plaats kennen.

Moment of fame

Lieve lezer, je weet het misschien nog niet, maar deze blog kan zomaar mijn ‘one minute of fame’ betekenen. Mijn kans om me onsterfelijk te maken en mijn moment om te schitteren. Presteren, dat moet ik. Een virtuoze, meedogenloze, van het scherm knallende, nagelbijtend spannende, tot vochtige ogen toe ontroerende blog schrijven. De druk op mijn schouders is gigantisch. Ik zucht, steun, kreun, tik en schrap. Waarom al deze moeite? Omdat Viva een nieuwe blogger zoekt. En ik graag à la Meredith wil zeggen ‘pick me, choose me, love me’.

Me kandidaat stellen betekent dat ik een link van deze blog moet sturen. En dat ‘zij van Viva’ vervolgens de teksten hier lezen. Een eer op zich natuurlijk, maar hoe leuk zou het zijn om mijn zielenroerselen aan het grote publiek te presenteren. Echt iets voor mij. De taakomschrijving voor de blogger staat netjes opgesomd. Ik moet een mening hebben. Nou, dat is geen probleem. Ik heb altijd wel een mening over het een of ander. Ik vind bijvoorbeeld mensen die moeten glimlachen om smsjes erg leuk en heb een hekel aan vrouwen met kleine leren rugzakjes dichtgesnoerd over Winnie de Pooh-jassen. Daarnaast verwachten ze dat ik kritisch ben en weet wat er speelt in de maatschappij. Nou ben ik regelmatig op nu.nl (wist je bijvoorbeeld dat acht op de tien vrouwen niet zonder internet kan en dat internet onder werktijd de productiviteit verhoogt), dus ik ken het welenwee van het wereldnieuws en ik weet welke sterren er zwanger zijn.

Prettig en foutloos schrijven is het volgende criterium. Ik vind schrijven prettig en heb het idee dat mijn lezers het over het algemeen ook prettig vinden om mijn teksten te lezen. Aparte woordkeuze overigens ‘prettig’. Liever zou ik ‘lekker’ schrijven, maar voor prettig doe ik het ook. Foutloos, tja, ik denk van wel. Maar ga nou niet zoeken naar tikfouten op deze site, want die vind je geheid. Ten slotte moet ik gebruikmaken van leuk beeld, links plaatsen die de moeite waard zijn en reacties van lezers lezen, erop reageren en vragen beantwoorden. Met het laatste heb ik geen probleem, dat doe ik graag. Links gebruik ik regelmatig in recensies. Maar of die restaurants dat altijd leuk vinden? En leuk beeld, wat is leuk beeld? Bovenstaande foto? Of is dat nog een puntje om aan te werken?

Zon kijken

Het heeft een beetje iets zieligs, iets meelijwekkends. Terwijl half Nederland een vrije dag heeft vanwege Goede Vrijdag en de rest van Nederland vrij heeft genomen vanwege het fenomenale weer, zit ik wederom op vrijdagmiddag binnen op kantoor te werken. Buiten schijnt, net als vorige week, de zon alsof ze net ontdekt heeft hoe het moet en nu wil laten zien hoe goed ze het kan. Mensen lopen langs in t-shirts, rokjes en met-zonder-jas. En ik? Ik kijk naar ze. Tijdens de lunch zijn collega G en ik even naar ons favoriete bankje gegaan om ons te laven aan de zonnestralen. Dat was heerlijk. Maar onvermijdelijk komt het moment dat één van ons tweeën zegt dat ‘we nu toch echt weer terug moeten’.

Maar wat zit ik te zeuren? Wil ik dan liever van dat kouwe-kikkerlandjes-weer? Nee, dat is helemaal deprimerend. Ik ben gewoon jaloers. Jaloers op al die mensen die nu nippen van hun rosé of een verfrissende slok van een witbiertje nemen. Terrasgasten die vanavond hun roodbruine decolleté proberen te koelen en bij wie de komende paar dagen de zonnebril in het gezicht gebrand staat. Er is één troost: hoop. Hoop dat het morgen niet net zoals vorige week zaterdag een grijze dag wordt. Ik dagdroom van net zo’n fijne dag als vandaag. Liefst het hele weekend. Wie hoopt er mee? Zucht (staart nog maar eens uit het raam).

Koken met kaders

Als vriendin van een kok en bovendien zelf een enthousiaste amateur-chef, ben ik vaak de l*l op feestjes. Met kerst kook ik onder leiding van Mathijs de sterren van de hemel en de blaren op mijn handen. Hij is dan de baas, ik zijn knechtje. Tijdens verjaardagsfeestjes en dineetjes sloof ik me urenlang uit in onze kleine keuken en als collega’s hulp nodig hebben met de hapjes voor een borrel, help ik graag een handje mee. Begrijp me goed, ik vind het erg leuk om te doen. Alleen moet je me op het laatste moment, vlak voordat iedereen aan tafel gaat, even niet storen.

Over twee weken mag ik weer. Dan komen er een aantal vriendinnetjes bij me eten. Ik ben nu alvast aan het kijken wat ik zou kunnen maken. Want er zijn flink wat randvoorwaarden: een persoon eet geen aardappel, een geen vis, en eentje liever geen kaas. Lastig, vooral omdat het zulke verschillende voorwaarden zijn. Bovendien heb ik de dag ervoor een etentje van mijn werk, dus qua voorbereiden wordt het ook ingewikkeld. En dus is het wikken en wegen. Wel vis en iets anders maken voor de vleeseter? Hoeveel gangen zal ik doen? Het mag niet te zwaar worden natuurlijk, we blijven dames. Zal ik anders allemaal kleine hapjes doen? Hoeveel drank moet ik in huis halen (lees: veel). Ik struin de websites van Iens, AH en Delicious af, blader door mijn receptenboeken en schrijf ik allerlei opties op. Schrijven is schrappen, maar een menu bedenken ook.

Ik moet zeggen, het gaat voortvarend. Aperitief, amuse, voor- en nagerecht staan genoteerd. Nu alleen het hoofdgerecht nog. Iemand suggesties?