Als ik in mijn vingers kon knippen, was ik gisteravond ritmisch knippend het uitverkochte Chassé Theater uitgedanst. We gingen naar jazzzanger Wouter Hamel. Een paar maanden geleden hadden we hem op tv gezien met het swingende en in-het-hoofd-blijven-hangende ‘In between’ en waren meteen fan. Voor Valentijn gaf ik Mathijs kaartjes cadeau en gisteren was het zover. Op naar Breda voor wat verantwoorde en muzikale jazz.
Wouter ziet er uit als 18 jaar. Hij is een klein, ielig knulletje met een haarbos waar je met je handen doorheen wilt woelen, maar hij blijkt al 32 te zijn. Zijn dansmoves zijn losjes en verraden zijn voorkeur voor de mannenliefde, zijn inlevingsvermogen is grandioos, zijn ogen guitig, zijn muzikaliteit en creativiteit ongedwongen en onuitputtelijk, de hoeveelheid instrumenten op toneel oneindig en het belangrijkste: zijn stem is diep, warm, charmant en gewoon heerlijk. Hij kan niet vals zingen. Tijdens een nummer sloeg zijn stem even over en zelfs dat was mooi.
De band bestond uit een bevlogen pianist, een virtuoze contrabassist, een enorm getalenteerde gitarist (die ook de sopraan saxofoon bleek te bespelen) en twee heerlijk ritmische drummers, voorzien van allerlei extra, leuke geluidjes. De passie spatte er aan alle kanten vanaf. Ze speelden het eelt op hun handen en genoten er zichtbaar van. De jongen voor ons ook trouwens. Die klapte keihard wanneer iedereen afwachtte, joelde dat het een lieve lust was en stond als eerste op bij het eindapplaus. Het was een topavond! Met een heerlijk, blij gevoel lieten we Breda weer achter ons met in ons hoofd: ‘I don’t wanna be your everthing, I wanna be your in between…’ Ik kan iedereen aanraden om op een regenachtige, grijze dag Wouter Hamel te draaien. Je wordt er acuut vrolijk van.