Maand: september 2009

Soms ben ik net een vent. Jaja, het ziet er allemaal lief en schattig uit, maar prik maar eens door dat glimmende laagje heen. Dan blijft er gewoon een botte viezerik over. Om precies  te zijn: een botte, gevoelige, competitieve viezerik. Ik houd namelijk van spelletjes; competitie. En ik houd ervan om te winnen, daar ben ik heel eerlijk in. Natuurlijk is meedoen leuk. En natúúrlijk kan ik tegen mijn verlies, maar je moet het er niet inwrijven. Want dan word ik een beetje bot en onaardig.

Afgelopen weekend gingen we met de vriendengroep van de skivakantie naar het Pittoreske Putten midden op de Veluwe. Alle remmen gingen los. De vriendengroep veranderde van zestien verantwoordelijke, werkende jong-volwassenen (vooruit 15, ik zal D niet meetellen) in een groep schreeuwende, zuipende, lolmakende en alle verplichtingen vergetende, wars van conventies zijnde bende. Het was heerlijk. Voor de Puttenaren was het waarschijnlijk even slikken, want die staan nou niet bepaald bekend om hun ruimdenkendheid en moderne opvattingen.

Vrijdagavond liepen we naar de kroeg, of beter gezegd De Kroeg van Putten. Drie minuten binnen, stond ik al met dartpijltjes in mijn hand. Vriend M. lachte en zei: “Geen spel zonder Mel.” Klopt, afgezien van verstoppertje dan, daar heb ik heen geduld voor. Gelukkig dartte ik niet onverdienstelijk en kon ik prima meekomen met de mannen. Want iets doen en er niet goed in zijn, dat is niet mijn ding. Dan doe ik het liever niet (want dan kan ik niet winnen, je moet je eigen zwaktes kennen).

Dag twee stond er een ander spel op de agenda, namelijk poker. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik bestwel wat geluk had (zoals Mathijs altijd zegt). Ik kreeg veel mooie handen en won bijna elke keer dat ik all-in ging. Het resulteerde in drie gewonnen toernooitjes, een triomfantelijke glimlach op mijn gezicht en een volle portemonnee. Wat een feest, mijn weekend was geslaagd. Alleen nu nog het geld van die in elkaar geflanste vouchers zien te incasseren.

Chronische sigarenlucht, vrolijk gekleurde broeken, truien nonchalant om de schouders, getoupeerde kapsels en opgetutte (of strakgetrokken) damesgezichten. Maritiem ‘s-Hertogenbosch kenmerkte zich door de aanwezigheid van de huidige bourgeoisie. Het gepeupel keek toe vanaf de kade, de rijkelui deden dat vanuit boot of sloep. En rara waar zat ik? In een sloep, midden op het water, met mijn collega’s én fourage (eten en drinken voor de gewone man). Ja, verbazingwekkend.

Het was voor mij de eerste keer. En ik moet zeggen: het is een leuk evenement. De lijn in de muziekkeuze ontbrak enigszins. Het orkest speelde van klassiek tot musical en van nog meer klassiek tot ‘Danny de Munck zingt plat Amsterdams’. Apart, maar wel gezellig. De bootjes werden aan elkaar vastgemaakt en dus zat je vlakbij je buren en moest je over andere sloepen lopen om bij het toilet te komen. Een avontuur op zich.

De boot naast ons werd bezet door twee jonge gezinnen. De prachtige kinderen in de nieuwste mode, de moeders iets te strak in hun velletje en de vaders iets te stoer. Aan de andere kant werden we geflankeerd door een gezelschap dat regelmatig afkeurend onze kant op keek. Is jullie bier nu al op? Tja, dan val je natuurlijk uit de toon.

Grappig is dat het niet uitmaakt hoeveel geld je in je portemonnee hebt zitten, gezelligheid is gezelligheid. En dus deinden we met z’n allen op ‘Vrienden voor het leven’ en ‘Zo verdomd alleen’, probeerden we te lachen om de iets te flauwe grappen-op-stand van de presentator – houzee- en keken we vol bewondering naar de gigantische vuurwerkshow waarmee de avond werd beëindigd. En zo werd de sigarenlucht uiteindelijk overstemt door de geur van gelukkig nieuwjaar.

Ik zapte wat rond en stuitte op Popstars. Ha, even kijken, dacht ik in een opwelling – dat kan de besten overkomen. En dus keken Mathijs en ik naar de iets te blije filmpjes, iets te aandachtsgeile, onzekere of talentloze deelnemers en de iets te ‘ik ben er al’ Gerard, Nance en jury.

De jury irriteerde me mateloos. Ze hingen als een stelletje ongeïnteresseerde pubers tijdens het zevende uur wiskunde van juffrouw Roes in hun stoelen. Patricia Paay met besmeerde, getuite lipjes,  rechts naast haar een enigszins homoseksuele bonenstaak van wie ik geen idee heb wat voor wapenfeiten hij op zijn naam heeft staan dat hij het recht heeft te mogen oordelen over anderen en links van Paay de altijd arrogante, Italiaanse strakge-gelde Henk-Jan. Ze zaten erbij of ze de Goddelijke drie-eenheid waren. Henk-Jan dwaalt in het programma Het beste idee van Nederland wel vaker af naar de afzeikstand en tijdens Popstars is het niet anders. Hij noemt dat ‘talent onderscheiden van niet-talent’, ik noem het onnodig onaardig zijn omdat je denkt dat de kijkers dat leuk vinden.

(Voor de beter geïnformeerde onder jullie: ja, ik heb ook ooit auditie gedaan bij Idols. Helaas kwam ik niet voorbij Gordon die mijn techniek ok vond, mijn schoenen lelijk en mijzelf niet bijzonder genoeg. Ik heb toen aan den lijve ondervonden dat ze bij dit soort programma’s alles op alles zetten om sensatie-tv te maken, mensen voor lul te zetten en te verleiden veel verder te gaan dan ze eigenlijk willen met behulp van de machtige camera. De jury beoordeelt overigens slechts zo’n 100 audities per locatie, de rest is al weggestuurd tijdens een pre-auditie-ronde.  Daarbij ben ik er heilig van overtuigd dat de jury voorafgaande aan de auditie leest hoe ze dient te reageren op de komende kandidaat. Dan is de toon gelijk lekker gezet).

Maar ik wou het over gisteravond hebben. Een meisje zingt een coupletje-refreintje met door haarzelf ontwikkelde zangmaniertjes. Het is niet fantastisch, daar ben ik het mee eens, maar ze heeft een prima stem. Ze gebruikt hem alleen verkeerd en is zenuwachtig. Henk-Jan is onverbiddelijk en stampt haar onnodig de grond in. Ze heeft geen talent. Hij zegt: ‘We zijn al een paar jaar bezig met een programma waarbij we op zoek zijn naar talent – veelbetekenende pauze – en jij hoort daar echt niet bij. Je bent niet bijzonder. Ik kan me ook niet voorstellen dat iemand dat wel eens tegen je gezegd heeft.”

Mijn mond viel open. Moet dat nou? Mathijs: dat is voor de kijkcijfers, dan gaan mensen erover praten. Alles voor de televisie hè. Getverdemme zeg ik en bedenk dat hij gelijk heeft. Met het schrijven van deze blog maak ik me er ook schuldig aan trouwens, ik praat erover. Waarom doen er überhaupt nog mensen mee aan een programma waarbij het hoogst haalbare de participatie in een nu al mislukt bandje is? Weet iemand bijvoorbeeld nog hoe de winnende groep van de vorige keer heet? Waarschijnlijk herinner je je nog wel die dikke, iedere aflevering met kritiek overgoten dame. Daar neem je als kandidaat het afzeikrisico toch niet voor. Ik trek in ieder geval hier de grens: geen afzeik-tv voor mij.

Zumba was gisteravond weer enerverend. Samen met vriendin J. liet ik de borstjes en billen flink schudden. Ja, het is een trend en ja, ik ben een meeloper. Maar het is een leuke trend en je verbrandt er flink wat calorieën mee dus soit. Bovendien is het best een bevrijdende manier van sporten. Ik zal je uitleggen waarom.

De eerste les kijk je nog wat onwennig om je heen naar de in grote getalen opgedraven dames. Ze zijn er in alle soorten en maten en leeftijden. Eén keer deed er ook een, ietwat houterig dansende, man mee. Die voelde zich denk ik echt teveel. Het is meer iets voor vrouwen onder elkaar. De pasjes zijn over het algemeen goed te volgen. In het begin is het even wennen en soms is het zo druk dat je de lerares niet goed kunt zien, maar over het algemeen lukt het best.

Die lerares is overigens een verhaal apart. Toen ze een half jaar geleden begon met het geven van Body Jam, dacht ik: “leuk, net zwanger en toch nog zo lekker actief.” Alleen blijkt nu dat ondanks de vast vele uren die ze in de sportschool doorbrengt, haar buik niet wordt veroorzaakt door een baby’tje. Desondanks showt ze hem trots. Hij piept steevast tevoorschijn tussen laaghangende stoere sportbroek en strak shirtje.

De bewegingen van Zumba variëren van sexy tot grappig tot energiek, waarbij sexy duidelijk de boventoon voert. Schudden met die borsten en draaien met de billen, er wordt heel wat geshimmyshaked. Eerste keer-deelnemers durven zich nog niet zo te laten gaan, maar na een les of wat gaat iedereen los. Vet en rondingen trillen en draaien in het rond. En ik moet zeggen: dat is lekker. Je gooit jezelf even helemaal los en werkt je tegelijkertijd goed in het zweet. Alleen is er altijd baas boven baas. Er zijn namelijk stukjes waarbij we van de lerares even zelf mogen improviseren. Iedereen staat er dan een beetje simpel draaiend bij. Maar de lerares niet. Die geeft even een erotische, energieke show weg richting spiegel waar Kim Holland een puntje aan kan zuigen. Tsja, zo los durf ik dus niet (lees: daar is alcohol voor nodig).

Op vakantie heb ik het er lekker van genomen, daar is het tenslotte vakantie voor. Iedere dag een lekker drankje, ijsje, etentje, pannenkoek etc. Ik lette er wel op dat het niet en en en werd. Dus maximaal één ijsje per dag. Het laatste weekend van mijn vakantie had ik nog twee borrels. Een housewarming van vrienden en een verjaardagsborrel van zus L. Daar deed ik mezelf tegoed aan ontelbare toastjes met buitenlandse kaas, chips en andere hapjes. Volgens mij waren die dagen nog erger dan de hele vakantie bij elkaar.

Tot gisteravond lukte het prima om mezelf voor de gek te houden: het viel allemaal best mee. Ok, de weegschaal gaf twee kilo meer aan dan voor de vakantie, maar dat was vrijwel niet te zien. Het bord voor mijn kop werd gisteravond resoluut verwijderd toen ik me in mijn spinningbroekje wurmde. Dat broekje is namelijk sowieso al strak. Ik kocht het in de uitverkoop en dacht ‘dat kan wel’. Maar gisteravond zat het dus superstrak. De striemen stonden in mijn buik na het spinnen en ik voelde me een rollade. Dus: tijd voor actie. De komende weken wordt het weer fruit, fruit, yoghurt, salade, groente en oja fruit. En geen ijs, weinig (ja, ik blijf wel realistisch) alcohol of etentjes. Zoals Oprah zou zeggen: lightbulb-moment.

Zet een kudde vrouwen op een eiland en je hebt de poppen aan het dansen, gegarandeerd. Dacht ik vorig jaar nog dat het over en uit was met Expeditie Robinson, immers de koek was op en de grote man overleden, de draai die ze nu aan het programma hebben gegeven, is tenenkrommend goed. Totdat de mannen met zware kisten (met de rugzakken van de dames) bij hun kamp zijn aangekomen is het vrouwelijke hormonen onder elkaar. En dat levert mooie televisie op.

Er zijn maar weinig vrouwen die ervoor zouden kiezen, denk ik. Want eigenlijk weten we wel dat vierentwintig uur per dag op elkaars lip zitten, nou niet bepaald het beste in een dame naar boven brengt. Dubbelzinnige opmerkingen, geïrriteerd gerol met ogen, geroddel, bazig gedrag, onzinnige discussies; zet een stel vrouwen op een eiland en binnen een dag gebeurt het allemaal. Dan heb je de balans nodig van mannen die een geintje maken, de boel sussen of gewoon lekker aan de slag gaan.

De ergste vind ik advocate Carine. Dat ze haar uiterlijk niet bepaald mee heeft, helpt niet, maar daar kan ze niets aan doen. Dat ze negatief is, iemand compleet aanvalt omdat die een ander positiever vindt (wat is daar nou erg aan, in wezen) en vindt dat iemand die twintig jaar jonger is dan zij per definitie geen recht van spreken heeft, is veel kwalijker. En het bord voor haar kop dat haar niet doet inzien dat ze haar eigen graf graaft, mag ze ook wel verwijderen.

Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat wij vrouwen wat liever voor elkaar moeten zijn. En wat minder coulant voor onszelf. We maken het onszelf en elkaar vaak zo moeilijk. Het is altijd gemakkelijker om een andere dame de schuld te geven en voor je eigen gebreken excuses voor te wenden. Maar door deze blog te schrijven, maak ik me zelf net zo schuldig aan het afkatten van andere vrouwen. Vanaf nu beloof ik plechtig lief te zijn voor dames in het algemeen en ze te steunen waar ik kan. Geïnspireerd op de SpiceGirls: ladypowerrrr!