Maand: oktober 2009

‘Kom maar mee, maar we hebben een probleem’, sprak de notaris. We liepen als twee angsthazen achter hem aan, ogen groot en vragend, schouders gezakt. Wat bleek: er stond een percentage alleen in cijfers genoteerd in de hypotheekakte en niet uitgeschreven. Daarom had de bank geen geld overgemaakt. En geen geld, betekent geen huis. Logisch. Na wat zweten en allerlei vragen van onze kant en heel wat mails, faxen en telefoontjes van de office manager van de notaris, lukte het toch: er mocht getekend worden.

We gaan via de achterdeur naar binnen van het huis, het is nu immers Ons Huis. Het staat er statig bij, net als de uit de klauwen gegroeide heg in de tuin. De champagne plopt en bruist en wij klinken op ons geluk. Het huis is van ons! Een gevoel van blijdschap golft door me heen. We lopen het hele huis door en maken een lange lijst. Leuk hoor zo’n huis, maar er moet ook een hoop gebeuren. Maar ’s avonds is het eerst tijd om stil te staan en nogmaals officieel te proosten op deze mijlpaal. Donderdag begint het echt werk.  

Bij mij moet het gevoel bij een huis een beetje groeien. Of zoals de vader van Mathijs zegt: je moet alles een keer aanraken. Daar ben ik gisteren dus maar meteen mee begonnen. Samen met vrienden N. en B. gingen we voortvarend aan de slag. En zo wordt de lijst een klein stukje korter. Het maakt me vrolijk: het gaat ons lukken om eind november alles af te hebben. Al wordt het natuurlijk wel aanpoten, maar dat geeft niet. En met alle hulp van onze lieve vrienden en familie lukt het ons zeker! Des te trotser zijn we straks als we er echt wonen. Wat is het toch spannend, vermoeiend, leuk, fantastisch, zwaar, duur, gezellig, euforisch, vervelend en nog veel meer om je eerste eigen huis te hebben.

Eigenlijk kochten we ons huis al op roze maandag. Die dag boden we over en weer en kwamen we uiteindelijk tot een akkoord. Inmiddels zijn we drie maanden verder en is het lange wachten veranderd in nog maar drie dagen geduld hebben. Een raar idee dat we woensdag zelf de deur openen van ons huis, met onze eigen sleutels. Dat we er zin in hebben is een understatement.

De drie maanden duurden misschien wel lang, ik vond en vind het een prima tijdspanne. Eerst moet je bekomen van de schrik en een klein feestje vieren. Vervolgens ga je op zoek naar de beste hypotheekadviseur en hypotheekvorm. Je voert urenlange gesprekken met adviseurs over rente, overlijdensrisicoverzekeringen en andere bijbehorende zaken. Je zoekt een notaris, laat een taxatie doen etc etc. En in de overige vrije uurtjes rijd je zoveel mogelijk keukenzaken in de omgeving af, want de keuken moet besteld. Een leuke, maar tijdrovende bezigheid.

Al die zaken waren rond voordat we op vakantie gingen, konden we mooi even bijkomen. Na de vakantie gingen we verder met het regelen van verzekeringen, klusjesmannen, in kaart brengen van budgetten en het uitzoeken van heel veel troep. Inmiddels zijn de containers voor de zoveelste keer tot de rand toe gevuld en zitten we gezellig tussen de dozen. We zijn er helemaal klaar voor en hebben erg veel zin om aan de slag te gaan in ons huis. Want dat gaat nu echt gebeuren!

Vandaag bestaat deze blog 1 jaar! En heel cliché: het is voorbij gevolgen. Een jaar lang over eten, vakanties, overpeinzingen, treinreizen en huizen kopen.  Misschien arrogant, maar ik vind het leuk om terug te lezen en ben trots op mijn digitale plekje. Leuk ook voor later. Omdat je jezelf moet blijven ontwikkelen vinden collega L. en ik dat het tijd wordt voor een nieuwe look. Op korte termijn krijgt deze site dus een nieuw fris uiterlijk. Dan kan ik weer een jaar verder bloggen over eten, de verhuizing, minder fijne makelaars, het belachelijke feit dat bedrijven via Marktplaats adverteren, kerst, mijn vrouw-zijn en zoetige verhalen over dat ik tante word. Ik hoop dat jullie meesmullen.

Eigenlijk was het gisteren ook al zo.
Ik zette de douche aan en wachtte dertig seconde tot die warm werd (belachelijk dat dit zo lang duurt, maar helaas de dagelijkse realiteit). Maar ik kon wachten tot ik een ons woog: het water bleef koud. IJskoud. Vloekend draaide ik de kraan dicht, dan maar geen douche. De avond ervoor was ik toch na het sporten naar de sauna geweest, dus heel vies kon ik niet zijn. Ik spoot wat deo op, waste mijn gezicht en kleedde me aan.

Gisteravond waste ik wat pannen met de hand af en het water wilde niet warm worden. Kut, vloekte ik hartgrondig, dat was ik helemaal vergeten. De huisarts was vrij geweest en had dus ook niet bij de huisbaas aan de bel getrokken. Net zomin als de bovenbuurman. Dus toog ik gewapend met telefoon (want licht) en sleutel richting de garage waar de boiler zich bevindt. Die gaf het cijfer negen aan. Wat zoveel betekent als ‘pendelstand, maakt geen warm water aan, herstart automatisch na vijf minuten’.  Gek genoeg deed de verwarming het wel. Ik druk een paar keer op reset, eerst een seconde en later nog een paar seconde lang. Geen reactie. En weer gevloek.

Dus bel ik de huisbaas. Dat is dan meteen het grote voordeel van huren: als er een monteur langs moet komen hoef ik dat niet zelf te regelen en ook niet zelf te betalen. Dat zal in ons nieuwe huis wel anders zijn. De huisbaas belooft voor morgen (vandaag) een monteur te regelen, want hier is iets niet in de haak. En dus stond ik er vanmorgen weer, in de badkamer. Ik heb de douche genegeerd want die was nog steeds ijskoud. Wederom wat koud water, een washandje en deodorant. Nu voel ik me een beetje vies, plakkerig en broeierig, maar toch ook fris.  Als toppunt van de feestvreugde bleek dat het regende vanmorgen, toen ik richting station liep omdat mijn fiets daar nog stond. En mijn paraplu had ik na die paar mooie dagen natuurlijk niet meer in mijn tas zitten. Hoe lekker ga ik warm douchen vanavond? Ik heb er erg veel zin in. Zo leer je weer genieten van de kleine dingen, al is het niet bevorderlijk voor mijn ochtendhumeur.

Mijn hoofd zit een beetje vol op dit moment. Op allerlei fronten is er iets aan de gang. Zo is zus E nu met zwangerschapsverlof en is hun kinderkamer klaar. Over zes weken is ze uitgerekend; spannend! Zus L en ik staan te popelen om tante te worden. Al moet zus L wel eerst even haar jetlag zien kwijt te raken. Ze is namelijk zaterdag terug gekomen van een fantastische reis door Argentinië samen met vriend R. Gelukkig zijn ze weer veilig en griepvrij in Nederland.

Dat kan niet van iedereen gezegd worden. Want terwijl wij hier verregenden, genoten mijn paps en mams van een welverdiende vakantie in Griekenland. Helaas vlogen ze drie dagen voor de terugreis uit de bocht met een scooter. Het resultaat: een pijnlijke voet, een flink geblesseerde knie, een afgebroken tand en veel schrammen en blauwe plekken. Morgen moet de huisarts meer vertellen over hoe nu verder en de ernst van de blessures. Maar op dit moment is het stel alles behalve mobiel.

Naast deze familiaire zaken stond mijn weekend in het teken van zingen. Ik zat namelijk in het achtergrondkoor van de Moergestelse Proms concerten (je kent ze wel). Erg leuk om te doen, maar best vermoeiend. Hoogtepunt was zanger en basgitarist Billy Haines (gewerkt met Tina Turner en Ray Charles, om maar wat namen te noemen). Die man heeft zoveel enthousiasme en charisma!

Wat dit weekend ook gebeurde: twee bevriende koorleden kochten ‘even’ een huis, er bleken maarliefst vijf mensen in onze auto te passen (moet je elkaar wel lief voor vinden), ik verwijderde de schimmel uit de douche en Mathijs en ik kochten supergaaf behang voor de nieuwe slaapkamer (soort van whitewashed-achtige planken) en een kleed voor in de woonkamer. Over twee weken en twee dagen krijgen we de sleutel! Jippiejee! Maarja, nu alleen nog mijn hoofd koel zien te houden. En tussendoor ook nog wat te werken…

Vrouwen willen graag jong blijven. Strak, mooi, stralend en jong. Mannen kunnen het ook wel waarderen wanneer vrouwen goed geconserveerd zijn. Onderzoekers aan de Oostenrijkse Karl-Franzens Universiteit hebben nu een opmerkelijke ontdekking gedaan. Zelf noemen ze het bescheiden de Heilige Graal. Met welk crèmepje we nu weer moeten smeren? Of is het een spierverslapper waarmee we ons moeten laten injecteren? Nee, het antwoord is sperma.

Even dacht ik dat ik het goedje iedere ochtend en avond over mijn gezicht zou moeten smeren. Draaiend en kloppend om de witte massa goed in te laten trekken. Het seksleven van vele vrouwen zou nooit meer hetzelfde zijn. Maar wat blijkt: we moeten het doorslikken. Spermidine, een stofje dat in grote hoeveelheden voorkomt in mannelijk zaad, stimuleert de celvernieuwing en houdt bestaande cellen langer goed.  

Nou heb ik in mijn vorige blog uitgebreid mijn toegenomen herfstige eetlust besproken, maar iedere dag sperma? Dat klinkt wat minder aanlokkelijk dan roomijs met slagroom of risotto met paddenstoelen en draderige, gesmolten Parmezaanse kaas. En daarnaast blijkt al jaren dat de kwaliteit van het sperma van de Westerse man achteruit gaat door luchtvervuiling, alcoholgebruik, roken en strakke broeken. De onderzoekers deden, gelukkig voor de vrijgezelle vrouwen onder ons, nog een ontdekking. Die staat in kleine letters helemaal onderaan. Namelijk dat grapefruits, tarwekiemen en sojabonen dezelfde goede bestandsdelen bevatten. Al heeft het hele verhaal wat mij betreft een hoog broodje aap-gehalte. We zullen zien.