Hongerige herfsttijd

Pikkedonker was het vanmorgen toen de wekker ging. Er piepte geen enkele lichtstraal tussen de gordijnen door naar binnen. De donkere tijden breken weer aan. Het heeft iets deprimerends en knus tegelijkertijd. Gelukkig is er licht in de duisternis: over ruim drie weken krijgen we de sleutel van ons huis. En daar is niets deprimerends aan. Ook weinig knus trouwens in eerste instantie, maar daar werken we aan.

Wanneer de dagen korter en de ochtenden donkerder worden, groeit mijn eetlust rechtevenredig. Ik krijg trek in winterse kost als stamppotten, risotto’s en grote stukken vlees. Ik heb zin in gebak (peren-tarte tartin met ijs of chocoladetaart) en kruidkoek. Of koekjes in het algemeen. Of roze koeken. Dikke bruine boterhammen met oude kaas willen er ook wel ingaan. En warme chocomel met slagroom. Maar dan wel de echte hè: warme melk met stukjes gesmolten, bittere chocola erin. Yum. Pantoffels aan, op de bank onder een dekentje kruipen, kat erbij, Grey’s Anatomy en niets meer aan doen. Ik zie me al zitten straks in ons nieuwe huis; ik zo op de bank en Mathijs aan het kokkerellen in de keuken.

Afgelopen weekend, het eerste herfstige weekend van dit najaar, kon ik alvast mijn lol op. Zaterdag schotelden zus E. en vriend M. me een waar feestmaal voor: vooraf coquilles, als hoofdgerecht zelfgemaakte rollade met kruidige witte-druivenjus en paddenstoelenrisotto, als nagerecht chocolade-ijs. Het was genieten! En gisteren ging ik met vriendinnen P. en A. naar Pink Lemon in Den Bosch voor een high tea. Nou was het niet zo koud als zaterdag, maar dat mocht de pret niet drukken. Een tafel vol gebakjes, scones, bagels, quiche, fruit , thee, sap en bubbels staarde ons aan. Aan het eind van de middag rolden we weer naar buiten. Het was heerlijk. Maar mijn broek lijkt  vandaag toch echt (weer) wat strakker te zitten. Hopelijk maakt de verhuisstress daar straks korte metten mee.