We zijn begonnen

‘Kom maar mee, maar we hebben een probleem’, sprak de notaris. We liepen als twee angsthazen achter hem aan, ogen groot en vragend, schouders gezakt. Wat bleek: er stond een percentage alleen in cijfers genoteerd in de hypotheekakte en niet uitgeschreven. Daarom had de bank geen geld overgemaakt. En geen geld, betekent geen huis. Logisch. Na wat zweten en allerlei vragen van onze kant en heel wat mails, faxen en telefoontjes van de office manager van de notaris, lukte het toch: er mocht getekend worden.

We gaan via de achterdeur naar binnen van het huis, het is nu immers Ons Huis. Het staat er statig bij, net als de uit de klauwen gegroeide heg in de tuin. De champagne plopt en bruist en wij klinken op ons geluk. Het huis is van ons! Een gevoel van blijdschap golft door me heen. We lopen het hele huis door en maken een lange lijst. Leuk hoor zo’n huis, maar er moet ook een hoop gebeuren. Maar ’s avonds is het eerst tijd om stil te staan en nogmaals officieel te proosten op deze mijlpaal. Donderdag begint het echt werk.  

Bij mij moet het gevoel bij een huis een beetje groeien. Of zoals de vader van Mathijs zegt: je moet alles een keer aanraken. Daar ben ik gisteren dus maar meteen mee begonnen. Samen met vrienden N. en B. gingen we voortvarend aan de slag. En zo wordt de lijst een klein stukje korter. Het maakt me vrolijk: het gaat ons lukken om eind november alles af te hebben. Al wordt het natuurlijk wel aanpoten, maar dat geeft niet. En met alle hulp van onze lieve vrienden en familie lukt het ons zeker! Des te trotser zijn we straks als we er echt wonen. Wat is het toch spannend, vermoeiend, leuk, fantastisch, zwaar, duur, gezellig, euforisch, vervelend en nog veel meer om je eerste eigen huis te hebben.