Onderweg naar gisteren

Het doek valt voor ONM. Was ik ooit een verstokte GTST-fan, inmiddels kijk ik -mede dankzij Mathijs- al jaren naar Onderweg Naar Morgen. De heftige levens, de gebeurtenissen in het AZB, de familiebanden en vriendschappen; het blijft een boeiende serie. En zoals het een goede soap betaamd; je kunt best een avondje missen. Maar nu trekt de Nederlandse Publieke Omroep de stekker er definitief uit. Hoe lang we nog kunnen genieten van eerder opgenomen afleveringen, weet ik niet. Maar jammer vind ik het wel.

Het leuke van ONM vond ik namelijk het BNN-vleugje dat de serie had. Taboes werden niet geschuwd, allerlei (actuele) onderwerpen uit de hedendaagse samenleving werden behandeld: stalkers, loverboys, tienermoeders, onvruchtbaarheid, scheidingen, alcoholisme, seksuele geaardheid. Niets was te gek. Hoewel het soms een beetje ongeloofwaardig was hoeveel zo’n arm personage in een paar jaar moest doormaken. En je moest ook niet te veel nadenken over bijvoorbeeld het feit dat een goedverdienende dokter nog steeds in een studentenpakhuis woont. Desondanks bleef het me boeien.

En straks moeten we dus zonder. Een klein gemis voor de Nederlandse tv. Klein? Ja, want groot zou teveel eer zijn, het blijft een soap. Maar als je bedenkt dat we massaal kijken naar Hole in the Wall, Ik houd van Holland en Take me out, dan heeft ONM toch zeker bestaansrecht. Jammer hoor.

I love Luca

Mijn zus E. is gisteren mama geworden. Het meisje dat onderdeel was van de Bussenzussen-eenheid, met wie ik eindeloos spelletjes speelde, liters bier en borrels dronk op skivakantie, bij wie ik een erg gezellige zomer lang logeerde in Middelburg (met twee katten), die ik volwassen heb zien worden, vrijgezel na een lange relatie, die haar eigen huisje kocht en het geluk bij aanstaande man M. vond. Mijn zus die vroeger wel eens op een doordeweeks avond bij mij in bed kwam liggen om te kletsen. Ik moest dan de volgende ochtend naar school, zij studeerde al en kwam van haar baantje of vrienden. Dan zaten we eindeloos te kletsen over triviale zaken tot ik écht moest gaan slapen.

Die zus is nu mama. En ik ben zo ontzettend trots op haar. En natuurlijk ook op aanstaande M. die als een volleerde papa kleine Luca in dekentjes wikkelde, de Maxicosi met flair de trap op tilde, zus’ hand vasthield tijdens de bevalling, haar hielp met haar ademhaling en met koude washandjes. Wat een vent!

En dan de kleine Luca. De allergrootste ster van het feest. Met zijn superzachte huidje, kleine oortjes, friemelhandjes, mininageltjes, schattige neusje, perfecte pruillipje, rode wangetjes en grote blauwe kijkers. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. Dus ja, ik moet het toegeven, Mathijs moet een klein beetje ruimte maken, want er is een extra persoon in mijn hart. I love Luca. Forever.

Fris, vrolijk en kordaat

Het is soms moeilijk om aardig te blijven wanneer er iemand belt omdat hij of zij je iets van je moet. Ik probeer het altijd wel hoor. Dan denk ik aan de vrienden of het gezin die deze persoon ook heeft en aan het levensgeluk dat ik tenslotte iedereen gun. Ik adem in en uit, zeg vriendelijk doch beslist ‘bedankt voor het fantastische aanbod maar ik ben niet geïnteresseerd’ en hang zo snel mogelijk op.

Vorige week ging het even mis. Ik werd om 21.20 uur gebeld door de KeukenConcurrent (het kan ook de KeukenKampioen of de Keukenknaller of weet ik veel welke keukenzaak geweest zijn). Ik zat met twee vriendinnen in een cafeetje toen mijn telefoon ging en er ‘onbekend nummer’ in beeld verscheen. Vriendin M riep dat ik op moest nemen omdat ik me anders altijd zou afvragen wie er had gebeld. Ik stemde in en nam op. De keukenboer, komt het gelegen? Ik was stomverbaasd. In augustus zijn we volop op zoek geweest naar een keuken. Daarvoor loop je allerlei zaken af en vraag je zoveel mogelijk informatie aan. Naderhand belt ieder bedrijf je na met de vraag ‘waar je bent geslaagd’. Bah. Ik dacht dat het nu wel klaar was, maar nee, begin november achtervolgd onze zoektocht me nog steeds. Dus ik zei: “ja, u stoort, ik vind het nogal raar dat u zo laat belt.” Van binnen voelde ik wat borrelen, aardig blijven zou lastig worden. Zij: “Ik hoef ook nog maar 8 minuten te werken.” Ik: “Wat fijn. Nou, ik heb mijn keuken al lang ergens anders gekocht, dus ik beëindig nu het gesprek.” Er klonk een verbouwereerd ok in mijn oor.

Achteraf was die onaardigheid niet nodig geweest, berispte ik mezelf. En dat werd vandaag nog eens pijnlijk duidelijk. Ik belde voor de zoveelste keer naar een interviewkandidaat, maar kreeg hem steeds niet te pakken op zijn 06. Dus bel ik naar het algemene nummer alwaar ik word afgebekt door de receptioniste. En dat gaf bestwel een naar gevoel. Niet meer doen dus, voortaan gewoon weer fris, vrolijk en kordaat aan de telefoon.

Knopen doorhakken

Kijk jij wel eens naar wat voor plinten er in een pand liggen? Ik dus eigenlijk nooit, al zullen ze misschien wel opvallen als ze heel erg lelijk zijn. De vraag wat voor plinten ik wil, vind ik een lastige. Opeens speur ik in allerlei gebouwen de randen van vloerbedekking en parket af op zoek naar smaakvolle oplossingen.

En wat voor behang is mooi? Ik had gekozen voor een nogal origineel motief. Eenmaal zorgvuldig op de muur geplakt, zag het er toch heel anders uit dan verwacht. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen het er meteen weer af te halen. Maar mooi, euhm nee. Inmiddels is het verwijderd en sta ik opnieuw voor de behangkeuze. De keuze wordt hoe dan ook een stuk minder gewaagd, maar wat is wel mooi? Uiteindelijk kun je dat pas echt beoordelen als het al op de muur zit. Lastig hoor.

Vanmorgen is de vloerboer langs geweest om onze gezwarte eikenhouten vloer te bewonderen. Hij was dolenthousiast over de kwaliteit en hoe de vloer was gelegd. Die gaat nog honderd jaar mee, verzekerde hij Mathijs. Als de keuken geplaatst is, komt hij schuren en oliën. Maar welke olie? Willen we een witte waas of niet? En hoe gemakkelijk is het om zo’n vloer dan te onderhouden? Keuzes alom, maar een ding is zeker: morgen valt de beslissing. Niet zeuren, maar knopen doorhakken, want over een maand wonen we al daar. Maar mooi dat het wordt!