De jongen Maarten Stekelenburg

Er zijn van die interviews waar mijn hart iets sneller van gaat kloppen. Zo kreeg ik vandaag de kans om Maarten Stekelenburg te interviewen. Inderdaad: de keeper van het Nederlands Elftal en Ajax. Vol enthousiasme en licht gespannen toog ik met camera en blocknote naar Amsterdam Arena. In de trein dacht ik aan hoe het zou gaan. Zal hij aardig zijn? Veel praten? Originele citeerbare uitspraken doen of de mediagetrainde inkoppertjes gebruiken?

Voorafgaand aan het interview mocht ik aanwezig zijn bij de training en persconferentie. Niet noodzakelijk, maar ik zeg geen ‘nee’. Ruim op tijd kwam ik aan bij de Arena, vond de hoofdingang en vervolgens de receptie. Daar vertelde de portier me dat ik vier trappen op moest. Alleen dacht ik dat hij vier etages bedoelde, waardoor ik bovenin het stadion op de perstribune terecht kwam. Je bent een vrouw of niet. Daar heb ik overigens erg leuk gepraat met een man die de platen rondom de perszitjes aan het vervangen was met wat collega’s. Hij vond de spelers maar verwende miljonairs, ze konden veel beter, maar deden het niet. Toen ik de andere pers het veld zag betreden, ging ik maar weer naar beneden terug naar de portier. Gelukkig liep er toen net een journalist van vi binnen, die ik achtervolgde tot aan het veld.  

De training bleek niet zo spannend. De spelers trapten een balletje en renden een rondje. Wel was het leuk om tussen de journalisten te staan, waarvan ik er maarliefst eentje herkende. Het was veel ouwe jongens krentenbrood. De mannen onder elkaar praten wat over voetbal ‘neuh Ajax wordt niet eerste dit jaar, maar ze gaan Twente nog wel voorbij’ en zo nu en dan werd er een balletje nonchalant teruggetrapt als die buiten de lijnen kwam. Ik stond er tussen en deed alsof ik me heel erg op mijn plaats voelde. Vervolgens werden een paar spelers geïnterviewd door verschillende media. Stekelenburg had de eer om bevraagd te worden door de jongste journalist ter plaatse.

Vervolgens de persconferentie waar het er totaal niet heftig aan toeging, zoals je wel eens op tv ziet. Er werden vragen gesteld en de coach gaf antwoord. Wel praatte hij zacht en bedachtzaam en luisterde iedereen gespannen. Het was duidelijk wie er de baas was. Na de conferentie was het eindelijk tijd voor mijn interview. Maarten had zich omgekleed in zijn gewone kleding, gaf een stevige hand en ging zitten. Hij stak van wal, praatte honderduit en vertelde – toen zijn telefoon afging – dat hij elk moment vader kan worden. En dat er belangrijkere dingen zijn dan voetbal. Hij ziet voetbal meer als een hobby dan als werk, maar dan wel een erg goed betaalde hobby. Een jongensdroom die uit is gekomen. En zoals hij tegenover me zat, was hij ook echt een jongen die zijn droom beleeft. Gretig, enthousiast en blij. Trots op wat hij bereikt heeft en apetrots dat hij papa wordt.