Aftellen geblazen

Nog 28 dagen en dan mag ik 30 kaarsjes uitblazen. Momenteel ben ik dus nog 29 jaar. Op de rand van volwassenheid. Een lopend dertigersdilemma. Nee, nu overdrijf ik, met dat dilemma valt het reuze mee. Waar zou ik over moeten twijfelen? Lieve verloofde, leuke baan, mooi huis… Als ik denk aan wat ik voor mijn dertigste had willen bereiken, zit ik mooi op schema. Alleen dat boek nog. Maar aangezien zoiets tijd nodig heeft, verzet ik die deadline naar 40 jaar.

Een half jaar geleden vond ik het best een beetje lastig dat de 30 in zicht kwam. Met alle respect voor dertigers, veertigers en senioren, 30 is een stuk ouder dan ‘iets met twintig’. En als ik heel eerlijk ben, ben ik best trots&blij met mijn jeugdige uiterlijk – ik word meestal jonger geschat. Het grote verval start voor mijn gevoel bij dat getal 30, ook al weet ik dat het wetenschappelijk en fysiek gezien eigenlijk al bij 18 begint, laat staan als je als tiener teveel drinkt. Wat ik natuurlijk niet gedaan heb.

Maar nu, vier weken van tevoren, begin ik het eigenlijk wel leuk te vinden. Hoe dat komt? Ik ben de zaken eens gaan relativeren. Om me heen hoor ik de laatste tijd best wat nare verhalen over mensen die ernstig ziek worden en te jong sterven. Mijn conclusie: ik wil oud worden, graag zelfs. Liefst een jaar of tachtig, wegkwijnend met Mathijs op een bankje in een park, lieftallig elkaars hand vasthoudend met een spelend kleinkind dat naar ons toe komt rennen om een kunstje te laten zien. Zoiets. En als ik zo oud wil worden, dan hoort dertig worden daar ook bij. En dan ben ik – relatief gezien – nog hartstikke jong. Nog niet eens op de helft. Kom maar op met dat feestje dus!