Het begin van een huwelijk

Het blijft onwerkelijk dat we twee dagen geleden echt daar stonden. Mathijs in zijn pak en ik in mijn jurk, voor de ambtenaar, omringd door familie en vrienden in dat prachtige, statige stadhuis van Middelburg. Het is onvoorstelbaar wat iedereen voor ons gedaan heeft. Speeches, liedjes, cadeau’s, afreizen naar Zeeland, hotelovernachtingen, prachtige feestkleding, het versieren van ons huis, een champagne ontbijt. Het is teveel om op te noemen. We kijken elkaar regelmatig aan om een kleine herinnering te bespreken die opeens in onze gedachte opkomt. Zo bijzonder allemaal.

Vrijdags kwamen we aan in Middelburg. Het plannen en regelen achter de rug en klaar voor het grote genieten. We aten een ijsje, gingen lekker uit eten en dronken koffie met mijn al gearriveerde familie. Vol goede moed gingen we vroeg naar bed, maar van lekker slapen kwam weinig. Veel dromen, steeds wakker worden; de zenuwen waren duidelijk aanwezig. Bij het ontbijt zaten we als een stel zombies wat brood weg te kauwen. Gelukkig kon de dag gaan beginnen.

Bij de kapper was het meteen leuk. Samen met mijn zussen en mijn eigen Yari maakte ik me helemaal klaar voor de Grote Dag. De kapper deed het fantastisch en de make-up bleek inderdaad heel erg waterproof. Hij deed zelfs mee met het al handen wapperende: ‘aah, je gaat gewoon trouwen vandaag!’ van mijn zussen. Daarna moesten we snel terug naar het hotel, broodje eten en de jurk aantrekken. De zenuwen speelden weer op. En voor ik het wist stond Mathijs al voor de deur in een prachtig pak en met een fantastische auto. Ik schreed naar voren richting bordes en hij stond klaar met het boeket, toegejuicht door familie en vrienden. Wat een bijzonder moment!

Samen met chauffeur en fotograaf-zwager gingen we op pad voor de foto’s. De oude Citroen Traction pruttelde en sputterde maar reed gelukkig goed weg. Het foto’s maken zelf was geweldig. Klassieke foto’s samen, met en zonder kusjes, maar ook originele met champagne, onder de motorkap, in de auto, op een skatebaan en met een frietje. Af en toe maakte de 72-jarige chauffeur ons aan het lachen door de geluiden van de automotor na te doen. Dat werkte perfect.

Terug langs het hotel om ons op te frissen. En toen was het zover! Het was even zoeken naar de juiste weg naar het stadhuis vanwege al het éénrichtingsverkeer, maar eenmaal gevonden (en een bijna-botsing met een vrouw in een invalidenwagentje) stond iedereen ons op te wachten. Het duurde even, voor ons gevoel erg lang, eer de deuren open gingen en daar stonden we dan. Iedereen klapte en lachte ons toe. Mijn vader vroeg me een beetje zenuwachtig of we niet toch liever samen naar binnen wilden lopen. Maar toen ik nee zei, wachtte hij samen met ons tot iedereen binnen was. Mathijs ging op zijn plek staan en All you need is love galmde uit de speakers. Papa wenste ons sterkte en wij gingen zitten.

Na een prachtige speech over het stadhuis, onze levensverhalen en onze liefde was het tijd om te gaan staan. Zo snel al! We gaven elkaar de rechterhand en keken elkaar diep in de ogen. Mathijs antwoordde op de beroemde vraag: ja, heel graag. Ik hield het bij een simpel maar duidelijk: ja. En toen waren we getrouwd! We deden elkaar de ringen om en kusten ons eerste kus als man en vrouw.

Tijd om te tekenen begeleid door vriend B op piano en de zang van vriendin A met Fields of Gold. Wij mochten eerst onze handtekening zetten, daarna was het aan de getuigen. De hele tijd had ik me nog best goed gehouden, maar nu was er toch echt een zakdoekje nodig. Zo mooi zong ze! De trouwambtenaar vertelde dat ze écht vertrouwen in ons had vanwege ons verhaal. Ze had nog veel nagedacht over ons voorgesprek en had zich klein gevoeld. Een prachtig compliment.

Op de tonen van de Turtles Happy Together verlieten eerst alle gasten en daarna wij de trouwzaal. Iedereen stond buiten om de rode loper heen met kleine belletjes! Wat een welkom. Stralend namen we wat foto’s en liepen we richting restaurant de Gespleten Arent. Daar stonden de taart en de bubbels al klaar. Vele felicitaties, een bijzonder kook-gastenboek, een etentje in een sterrenzaak als cadeau en wat drankjes later gingen we aan tafel.

De avond stond in het teken van ontzettend lekker eten, fantastische service, goede wijnen, ontroerende speeches, mooie liedjes van A en B (en P), grappige over de autohobby van mijn man van de schoonouders en mooie gebaren alom. We voelden ons zó geliefd. Mijn vader speechte prachtig, sprak over mijn karaktertrekken en het huwelijk. Mijn moeder droeg een mooi gedicht voor. Mijn zus had een fantastische speech over ‘jezelf zijn’. Mijn zwager bewonderde onze passies. Mijn schoonmoeder sprak ongelooflijk lief over hoe trots ze was op haar zoon. Omdat hij voor mij heeft gekozen. Mijn oom en tante hadden een mooie verhaal over de Rabijnen en het bij elkaar inschenken van wijn in glazen gegraveerd met onze initialen om daarna te proosten op ons geluk. Mazzeltov! Alles werd perfect gecoördineerd door onze ceremoniemeester P. Hulde voor haar. We sloten de avond af met eerst een hilarische versie van Acda en de Munnick’s ‘Het regent zonnestralen’. En daarna ‘De Zeeuwse kust’ van BlØf waarmee iedereen meezong.

Als verrassing wilde ik een liedje zingen voor Mathijs. Het was zowaar gelukt om dat geheim te houden, dus toen ik met mijn hart in de keel naast de piano ging staan, was hij erg verbaasd. Ik zong Marry me van Amanda Marshall. Stukjes uit de tekst: “I wanna laugh, untill I cry, wake up with you each day till’ the day I die…” en “There ain’t no ceremony for the vows that I took, from the moment I met you, I have been blessed!”. De zinnen stroomden uit me en ik keek Mathijs onophoudelijk aan. Zingen met een strak korset bleek alleen moeilijker dan gedacht. Aan het eind kon ik nog net de laatste woorden eruit persen ‘Marry me’ toen de wereld om me heen al volop draaide. Gelukkig toonde Mathijs zich meteen een voorbeeldige echtgenoot. Hij ving me kalm op, vroeg om een stoel en water en voor ik het wist was ik weer bij. Na even liggen en nog proberen, bleek de jurk me in de weg te zitten. Gelukkig zat mijn zus in een hotel vlakbij en had ze daar nog een jurkje liggen. Die heb ik aangedaan. Zo kon ik tenminste weer genieten van alles.

Jammer dat dit laatste gebeurd is, maar het is maar een klein fragment van de hele dag. We kijken samen terug op een fantastische, liefdevolle, zonnige, culinaire en emotionele dag. Eenmaal thuis kijken we vol bewondering naar alle kaartjes, slingers en rozenblaadjes, cadeaus, onze ringen en natuurlijk naar elkaar. In de vensterbank staan nu twee uiltjes. Zij symboliseren communicatie. Met de gezichten naar elkaar toe, is iedereen blij. Zoniet, dan draai je jouw uil weg. Dan moet er gepraat worden. Een prachtig en symbolisch cadeau. Want na een fantastische dag, volgt het heuse huwelijk. Samen gelukkig blijven, daar draait het om.

Het Echte Werk

Ik was nog zo van plan om een blog te schrijven over de toenemende spanning tot de huwelijksdag. Maar nu het eenmaal bijna zover is, zit het er niet meer in. Het enige zinnige waar mijn hoofd zich over wil buigen is bruiloft, bruiloft en bruiloft! De spanning neemt inderdaad toe, maar volgens mij is alles goed geregeld. Dus sorry lieve lezers, geen echte stressblog van mij. Er volgt natuurlijk wel een verslag achteraf. En dat is toch veel interessanter…

Dolce far niente

Het zonnetje brak gisteren aan het eind van de middag redelijk door. Was ik rond het middaguur enigszins verregend, nu kon ik even relaxen in de tuin. Helaas waren er ook nog best wat wolken. En dat feit roept vragen op. Insmeren of niet? Ja. Zonnebril op of af? Beide. Boekje erbij? Voor de zekerheid. Vest binnen handbereik? Nee, te lui om terug naar boven te lopen. Ranja of witte wijn? Eerst ranja en daarna de wijn, met ijs.

Al peinzend keek ik om me heen onze prachtige tuin in. In ons appartement hadden we alleen een meestal zonloos balkon, dus deze kleine, maar gezellige stadstuin is een walhalla voor ons. Ook de katten hebben het er naar hun zin. Lekker graven bij de wortels van de Blauwe regen, plassen tussen de kruidenplantjes en een dutje doen in de bloembak. Vandaag kwamen ze er gezellig bij liggen toen ik me achterover liet zakken in de ligstoel. En dat inspireerde me. Ik dacht: laat ik eens helemaal niets doen en legde mijn boek aan de kant.

En zo geschiedde. Dolce far niente. De katten hebben het tot een kunst verheven. Wassen, suffen, loom rondwandelen, kroelen in een stoel, zonnen, dutten, slapen, gapen. Ze vullen er hun dagen mee. Het ziet er zo zalig uit dat ik me wel eens afvraag hoe het zou zijn om een kat te zijn. Persoonlijk had ik toch wat meer moeite met het niets doen. Want wat doe je als er een dikke vette wolk voor de zon komt? Opstaan en even iets nuttigs doen? Of je mee laten voeren op je gedachten en de boel de boel laten. Ik koos voor het tweede. Ik dagdroomde van de trouwdag en huwelijkreis, probeerde een to do-lijstje te ordenen en genoot van het moment. De vakantiekriebels kwamen in alle hevigheid naar boven. Wat een leven!

Spelletjes, Mac, winnen, zingen en een cadeau

Een buslading aan spullen blokkeerde de gang al een week of drie. Er was een ‘onverrichter zake’-bezoek aan de Christine le Duc. Iedere week maakte ik ons huis grondig schoon voor het geval dat. En dan was er nog het constante geheimzinnige gedoe van anderen en de vele achterdochtige vragen van mijn kant. Maar aan dat alles kwam afgelopen zaterdag een eind. Trippel-trappelende voetjes langs het huis luidde de komst van mijn vrijgezellenfeest in als het paard van Sinterklaas. Het was zover!

Het was het wachten en al het andere gedoe meer dan waard. Want er zijn niet genoeg superlatieven om mijn vrijgezellenfeest te omschrijven. Hilarisch, fantastisch, geweldig, enorm gezellig enzovoort. We begonnen met wat bubbels om daarna met alle zeven dames ( en mijn zooi) in de enorme geleende cruiser van zus E. te stappen. Op naar de Mac! Want lieve mensen, daar  startte ooit mijn carrière als werkende vrouw. Als echte dames werkten we ons door een enorme lading friet, frietsaus, milkshakes en allerhande burgers heen. Waarna ik getooid werd in een prachtig I’m lovin’it T-shirt. Op de rug prijkte de tekst: Gelukkig trouw ik met een echte kok.

In mijn nopjes dat het geen kinderfeestje betrof, mocht ik mijn ijsmaak-kunsten vertonen achter de balie. Mijn drolletjes op hoorntjes waren niet bepaald indrukwekkend. En dus was het tijd om richting terras te gaan. Op skischoenen welteverstaan, aangezien ik ooit tijdens een mistige skivakantie recht een terras ben in geskied. Kopje thee erbij, jaja, de dames zijn op stap, en daarna richting boerderij. Even een onverhard fietspaadje met een tegemoetkomende ietwat gezette ruiter meegepakt, maar dat mocht de pret en zangkunsten niet drukken.

‘Jullie komen boerengolfen!’, verklapte de dame van de boerderij enthousiast. Euhm ja. Of willen jullie wc-borstel werpen? Nou, doe dan maar boerengolf. Want weet je, ik ben niet vies van een spelletje. Competitie motiveert en inspireert me. En dan wil ik vooral winnen. Na een korte uitleg in dialect van de sympathieke opa-boer, gingen we aan slag. De een bleek een natuurtalent (zus L op de lange afstand, Nikkie vanwege haar hockeytechniek), de ander deed vooral haar best. Gelukkig won ik, dat was wel zo leuk.

Biertje erin en even naar huis, waar vandaan we een korte wandeling richting station maakten. Aldaar stapten we bij een heel blije mevrouw in de trein, schonken de plastic bekertjes met Prosecco in en kletsen elkaar de oren van de kop. In Eindhoven aanbeland kreeg ik een cadeautje op het terras. Voor mensen die mij niet zo goed kennen: noteer Melinde blij maken? Spelletjes, winnen en cadeau’s! Het bleek een supergaaf, zelf samengesteld kwartetspel. We speelden meteen een spelletje (ik won niet, maar toch bleef de sfeer goed). Een vraag voor de magnetron: wie kent de spelregels nog?

Na het terras volgden de tapas. Toevallig genoeg bij Spiegelbeeld waar ik ooit niet heel erg tevreden was over de service en het eten. Gelukkig was het deze keer wel erg lekker. En gezellig. Ook met Shaun’s party trouwens (vrijgezel Shaun was met zijn dertig beste vrienden overgevlogen uit Engeland om zijn vrijgezellenfeest te vieren/te verdrinken). Mijn t-shirt bleek opvallend genoeg. Nee, je kunt geen Big Mac bij me bestellen…

Na al deze lieve, toegankelijke en best meisjesachtige activiteiten begon het avondprogramma. Juist ja: de drank vloeide rijkelijk. Eerst in de vrijwel lege Costa (echt de place to be), daarna een flinke tijd in de Karaokebar en vervolgens in Jansen (ofzo) en nog twee andere foute tenten in de superdrukke straat. De Karaokebar was trouwens geweldig. Serieus zingende 16-jarigen, veel vrijgezellenfeesten en een stuk of tien nummers gezongen (Like a virgin, Too sexy, Ademnood, Brabant etc) door ondergetekende en clubje. Er riep zelfs iemand ‘nee, alweer zij!’. Maar ik had het helemaal naar me zin.

Om half drie gingen we met de nachttrein, vergezeld door pistolen conducteur Paultje weer terug naar Tilburg. Maar ik wilde nog helemaal niet naar huis! De dag was voorbij gevlogen en voor mijn gevoel was het nog helemaal niet zo laat. Gelukkig bleken M., A.  en P. nog wel te porren voor een dansje bij d’n Polly. En het was daar dat ik mijn vrijgezellenbestaan afsloot met een ranzige borrel (of drie) en een uitzinnig dansje op Tonight’s gonna be a good night. Iets te uitzinnig voor sommige overigens. M. Hoe gaat het met je knie?

Dames. Bedankt!