Dag 23: Goed gevoel

Ok. Er zijn van die dagen dat je enigszins gefrustreerd raakt van – ik noem maar iets – bureaucratie. Ook heb je van die dagen dat je drie keer zeiknat regent, een glas in duizend stukjes kapot laat vallen, jezelf en anderen teleurstelt of droevig nieuws krijgt. Wat ik dan doe?

Sporten helpt, heb ik gemerkt. Eerst even alle frustratie eruit fietsen of rennen, met extra gevoel die gewichten wegduwen en daarna tot rust komen in de sauna. Maar waar ik dus echt helemaal van opknap, dat is toch wel eten. Vandaag maakt man M een stoofpot. Heerlijk, herfstig comfortfood. Het hele huis geurt naar rode wijn, kruidenbouqet en spekjes. Het nadeel van een stoofpot is dat je geduld moet hebben. Het duurt zeker drie uur voor het vlees mals is en de smaken verfijnd, warm en vol zijn. Die tijd is goed te overbruggen met een glaasje wijn. Goed gezelschap doet de rest.

Dag 22: Frustratie

Aangezien de gemeente Tilburg een nieuw parkeerbeleid voor het centrum heeft geformuleerd, moeten we voor 1 januari een nieuwe vergunning aanvragen. Deadline 1 oktober. Op de brief staat dat je deze aanvraag snel en gemakkelijk online doet. Kinderen van deze tijd die we zijn, logden we in (wat was ook alweer mijn Digi-D-wachtwoord?) en vulden onze gegevens in. Totdat we bij het puntje ‘upload hier je kentekendeel 2’. Euhm ja, die heb ik natuurlijk digitaal. En ik ben te lui om onze printer (en scanner) te installeren, want dat moet al een half jaar.

Dan maar via papier. We maakten wat kopietjes, vulden de boel in en togen richting Stadskantoor. Mooi op tijd! En dan komt de frustratie. De dame achter de balie was van het type ‘regels zijn regels en gelden voor iedereen’. Haar hele houding was als nagels op een schoolbord. Wij wilden onze formulieren inleveren. Zegt ze: dit is dus niet de Parkeerbalie (denk hier een toontje bij). Je kunt het hier inleveren, op eigen risico. Onze opties waren dus of een half uur wachten om een miep aan de balie de papieren te laten controleren. Of het risico nemen dat wij daadwerkelijk een formulier in kunnen vullen. Het werd optie twee.

Nu we toch bij de gemeente Tilburg waren, vroegen we meteen om een hoesje voor de vergunning. We misten namelijk dat zuignapding en daardoor verschuift de vergunning steeds. Dat resulteerde in een onterechte bekeuring afgelopen week. Aangezien niet de gehele vergunning zichtbaar was. Wat bleek: de gemeente geeft die zuignapdingen niet meer mee omdat ze niet werken! Maar mevrouw dacht niet dat onze bekeuring geseponeerd zou worden, ook al levert de gemeente niet de middelen voor het correct plaatsen van de vergunning. Regels zijn immers regels. En dat de gemeente vast gedocumenteerd heeft dat we wel over een vergunning beschikken, dat doet er niet toe.

En dan moet ik me dus inhouden om niet te slaan, gillen of te schreeuwen. Terwijl ik eigenlijk heel vredelievend ben. Inmiddels is de woede gezakt en omgezet in strijdlust: wij maken bezwaar tegen die bekeuring totdat we erbij neervallen. En als het lukt om het geld terug te krijgen, gaan we terug naar de dame aan de balie. Daar zal ze vast van leren. Not.

Dag 21: momentje

Op de klok stond 19.20 uur. De spinningles was om zeven uur begonnen. We waren dus nog niet op de helft. Mijn hoofd leek erg veel op een zwetende tomaat. En ik dacht: waarom? Als ik nu na twintig minuten al zit te balen, hoe ga ik het straks twee uur volhouden voor een goed doel?

Ik zal er in ieder geval voor zorgen dat ik de dag van tevoren niet met mijn moeder mee ga naar yoga. Want daar heb ik dus serieus spierpijn van. Wat betekent dat ik of iets helemaal verkeerd heb gedaan of dat het gewoon best pittig was. Ander punt van aandacht in de voorbereiding is het eten. Een uur voor het spinnen een kleine, lichte doch warme maaltijd nuttigen is duidelijk geen goed idee. Althans dat vind mijn buik. Pfoe, nog een hoop puntjes om aan te werken. En met deze gedachtengang was alweer een hele minuut van het uur spinnen gevuld.

Dag 20: Deze maand

September is dit jaar een maand van uitersten. Pas getrouwd, net terug van huwelijksreis, ceremoniemeester bij mijn zus’ bruiloft, laatste werkdagen bij DR… Het is niet wat je noemt een saaie, doodgewone maand. Vroeger was september vooral de maand van het nieuwe schooljaar. Boeken kaften en na een lange zomervakantie weer bijpraten met klasgenoten, vriendjes en vriendinnetjes. Dat was ongeveer een dag lang leuk, maar daarna was je wel weer toe aan vakantie. Want om zeven uur opstaan doe je niet voor de lol. Ik niet althans.

In 2010 is september ook zeker een maand van nieuwe dingen. Van verandering. En van iedere dag een blog schrijven (iets wat leuk is voor een week, maar nu op dag 20 wel een beetje irritant wordt). Je begint ergens heel enthousiast aan, om na een tijdje te ontdekken dat discipline vereist is. En dat die soms lastig op te brengen is. Maar vooralsnog gaat het goed en mogen de lezers en ik niet klagen.

Leuk om te zien dat deze blogs daadwerkelijk gelezen worden trouwens. Zo nu en dan reageert er iemand op een tekst, maar lang niet altijd. Soms verbaast het me om te horen dat iemand mijn blog volgt. Jij ook? Denk ik dan. Dat er meer meelezers zijn dan ik dacht, ontdekte ik toen ik na twee jaar eens de statistieken ging bekijken. Wat blijkt? Ik ben van een lezer of twintig (begin) gemiddeld per dag, naar een lezer of vijftig (februari dit jaar) gegaan. En momenteel zit ik op een volgeling of honderd tot honderdvijftig per dag. Bizar. En heel erg leuk, maar ook wel een beetje eng. Want euhm, wie zijn jullie eigenlijk?

Dag 19: Wat spijt me

Ik probeer natuurlijk te leven zonder ‘regrets’, maar laten we eerlijk zijn; iedereen heeft wel eens spijt van iets. Ik heb meestal spijt van iets wat ik níet heb gedaan. Los van dat ik spijt heb dat sommige kansen nooit meer terug keren. Het is te laat om nog topturnster, circusartieste, fotomodel of dokter te worden. Gelukkig is er ook nog een hoop wel mogelijk.

Als ik iets moet bedenken waar ik spijt van heb, dan is dat niet zozeer een concreet moment. Het is eerder een karaktereigenschap van me. Namelijk dat ik minder goed ben in confrontaties. Ik houd van pais en vree, van een goede sfeer en van harmonie. En terwijl ik weet dat iedereen anders in elkaar steekt, het niet mogelijk is dat iedereen je aardig vindt en het ook helemaal niet erg is om een meningsverschil uit te spreken, vind ik dat bestwel moeilijk. Dus waar ik spijt van heb? Dat ik mijn scheur soms niet open trek. Goede vrienden zullen dit overigens niet zo herkennen, bij hen ben ik de schroom voorbij… Heb ik gelijk een goed voornemen voor de toekomst.

Dag 18: Favoriete verjaardag

Ik vind jarig zijn leuk. Ik leef er naartoe als dat kind in het Kinderen voor kinderen-liedje: nog vier, nog drie, nog twee, nog één, jajajaja, hiephiephoera, er is er eentje jarig! Ik houd nou eenmaal van cadeautjes aandacht, een combinatie die op een verjaardag nogal eens voorkomt. Mijn favoriete verjaardag is denk ik mijn 26e. Al heeft iedere verjaardag wel ‘iets’.

Ik was net begonnen bij DamenRomijn en net gestopt in de horeca. Als je in de horeca werkt, ken je bestwel veel mensen. Je kent ze niet allemaal even goed, maar dit type mens is meestal wel in voor een feestje. Ik was jarig en gaf een feestje: er waren gezellig veel mensen. Dat zat wel snor. In de woonkamer hadden Mathijs en ik een cocktailtafel gemaakt. Een shaker, ijsklontjes, mooie glazen, allerlei soorten drank en mixsapjes, suiker, grenadine, zout en olijven. Kortom alles was aanwezig om de beste cocktails te brouwen. Tel dat op bij horecamensen (die mixen wel eens vaker een drankje) en je hebt een onvergetelijke avond.

Verder kan ik me er niet veel meer van herinneren. Volgens mij was het pas een jaar later dat kater Sammy een eigen bijdrage voor de barbecue kwam brengen in de vorm van een gevangen duif. Wat ik me nog wel kan herinneren is de tafel met hapjes en kaasjes. En dat de brie zo lekker was uitgelopen dat hij bijna van het bord liep. En dat we de avond dansend afsloten in een tent waar ik eigenlijk nooit kwam. En dat het erg gezellig was. En nogal drank overgoten, dus de rest ben ik een beetje vergeten.

Dag 17: favoriete herinnering

Pfoe, één herinnering kiezen uit 30 jaar. Dat is nogal wat zeg. En ik wil jullie ook niet blijven vermoeien met huwelijksmomenten. Ik zal een herinnering beschrijven, al heb ik er nog wel meer die favoriet zijn. En gezien mijn afscheid gisteren bij DamenRomijn, kan die herinnering niet anders dan het onderwerp van deze blog zijn.

Ken je dat liedje van Acda en De Munnick ‘Denk niet dat ik het droog houd’?  Nou, zo’n dag was het dus gisteren. Ik word altijd een beetje emotioneel van afscheid nemen namelijk. Mijn tactiek was: de hele tijd doen alsof er niets aan de hand is. Dat lukte aardig tot ik wat veelbetekenende blikken opving aan de lunchtafel. Opeens werden de luiken gesloten en dat kon maar één ding betekenen: een afscheidsfilmpje. Nou, het bleek een kleine docu te zijn van mijn ruim vier jaar bij DR. Van die tijd is er meer dan genoeg materiaal verzameld om in een clipje de gebeurtenissen te illustreren.

Collega (oh nee, ex-collega) T begon lekker met wat mooie foto’s begeleid door Krezip’s Sweet goodbyes. De eerste tonen klonken en daar ging ik al. En dat bleef ook nog wel even zo. Wat volgde was een fantastisch clipje vol grappen, memorabele momenten, hoogtepunten en lieve collega’s. Een herinnering om nooit te vergeten. Gelukkig hoeft dat ook niet want het clipje zal nog vaak in de dvd-speler verdwijnen. Bedankt lieve collega’s!

 

Dag 16: Eerste kus

We schrijven 1992. Ik was er vroeg bij, ja.  Ik had verkering met de hipste jongen van groep 8: Kevin. En ik had nog nooit gezoend. Hij wel, dat hoort bij een hip imago. Ik vond het bestwel spannend, dat zoenen. Moest je nou je tong in iemands anders mond doen en rondjes draaien? En dat was leuk? Op een middag zaten we op Kevins kamer voor de verandering MarioLand te spelen op zijn Gameboy. En toen gebeurde het opeens, hoe romantisch. Onze tongen raakten elkaar eventjes en ik schrok van het gevoel. Want eigenlijk voelt andermans tong bestwel een beetje raar.

Eenmaal over de eerste schrik heen, zoenden we vaker. Waaronder ook op het schoolplein, achter het fietsenhok. Dat was van korte duur want al snel werden we door het hoofd van de school op het matje geroepen. De kleuters zouden denken dat we kindjes maakten! Nou, dat ging ons ook iets te ver. En dus zoenden we stiekem op zijn of mijn kamer, of bij het speelveld in de wijk. Totdat het uitging. Want ik zette meteen een standaard voor de duur van mijn verliefdheden: een maand of twee-drie. Daarna vond ik het wel weer mooi geweest.

Dag 15: Mijn dromen

Ik ben een dromer. Met mijn gedachten ergens anders, ben ik altijd overal. Ik vind het heerlijk om uit het raam van een trein te staren en mijn gedachten de vrije loop te laten. Dan fantaseer ik over de toekomst, vakanties, mooie momenten, zakelijke successen enzovoorts. Maar wat zijn mijn echte dromen?

Een boek schrijven. Dat wil ik ooit nog wel eens doen. En liefst een boek schrijven dat goed verkoopt en uitzicht biedt op nog meer boeken en een supergoed betaald column in een blad als Linda. of YAN. Dan zie ik mezelf al zitten met de laptop voor de openslaande tuindeuren als een soort Carrie Bradshaw meets Tatiana de Rosnay meets Esther Verhoef meets Sophie Kinsella. In het kader van: je kunt beter te groot dan te klein dromen.

De postcodeloterij winnen. Ja, ik weet het, niet bepaald een ambitieus doel. Maar toch droom ik er wel eens van. Het zou bovenstaande scène met de openslaande tuindeuren verplaatsen naar een vrijstaand huis met tuin met jacuzzi, enorme woonkeuken en een serre met daarin een chaise longue waarop ik in het ochtend zonlicht gedichten en novelles lees in mijn peignoir. Of zoiets dan hè.

Want het zou ook zomaar kunnen dat die peignoir tegen die tijd is verruild voor een joggingbroek met onder gespuugde sweater en dat de chaise longue heeft plaatsgemaakt voor een box met speelhoek. Wie zal het zeggen…

Dag 14: kleding vandaag

Wat ik vandaag aan heb is wederom niet zo bijzonder. Ja, sorry lieve mensen. Maar het feit dat ik me uit bed heb gehesen, onder de douche ben gegaan en me heb aangekleed is met mijn pijnlijke snothoofd al een prestatie op zich. Dan blijft er weinig ruimte over voor creatieve kledingkeuze.

Wat ik nu het liefst aan had gehad? Mijn gestippelde, groene pyjamabroek, dikke sokken, comfortabel shirtje en een lekker warm vest. Bril op, make-uploos en dan bank hangen of dutten in bed. Klinkt sexy hè? Nou vooruit, ik zou ook wel in de sauna willen zitten. Lekker alle bacteriën eruit zweten en mijn neus leeg stomen. En dat doe ik dan naakt. Met een rode neus, dat wel.