Aangezien de gemeente Tilburg een nieuw parkeerbeleid voor het centrum heeft geformuleerd, moeten we voor 1 januari een nieuwe vergunning aanvragen. Deadline 1 oktober. Op de brief staat dat je deze aanvraag snel en gemakkelijk online doet. Kinderen van deze tijd die we zijn, logden we in (wat was ook alweer mijn Digi-D-wachtwoord?) en vulden onze gegevens in. Totdat we bij het puntje ‘upload hier je kentekendeel 2’. Euhm ja, die heb ik natuurlijk digitaal. En ik ben te lui om onze printer (en scanner) te installeren, want dat moet al een half jaar.
Dan maar via papier. We maakten wat kopietjes, vulden de boel in en togen richting Stadskantoor. Mooi op tijd! En dan komt de frustratie. De dame achter de balie was van het type ‘regels zijn regels en gelden voor iedereen’. Haar hele houding was als nagels op een schoolbord. Wij wilden onze formulieren inleveren. Zegt ze: dit is dus niet de Parkeerbalie (denk hier een toontje bij). Je kunt het hier inleveren, op eigen risico. Onze opties waren dus of een half uur wachten om een miep aan de balie de papieren te laten controleren. Of het risico nemen dat wij daadwerkelijk een formulier in kunnen vullen. Het werd optie twee.
Nu we toch bij de gemeente Tilburg waren, vroegen we meteen om een hoesje voor de vergunning. We misten namelijk dat zuignapding en daardoor verschuift de vergunning steeds. Dat resulteerde in een onterechte bekeuring afgelopen week. Aangezien niet de gehele vergunning zichtbaar was. Wat bleek: de gemeente geeft die zuignapdingen niet meer mee omdat ze niet werken! Maar mevrouw dacht niet dat onze bekeuring geseponeerd zou worden, ook al levert de gemeente niet de middelen voor het correct plaatsen van de vergunning. Regels zijn immers regels. En dat de gemeente vast gedocumenteerd heeft dat we wel over een vergunning beschikken, dat doet er niet toe.
En dan moet ik me dus inhouden om niet te slaan, gillen of te schreeuwen. Terwijl ik eigenlijk heel vredelievend ben. Inmiddels is de woede gezakt en omgezet in strijdlust: wij maken bezwaar tegen die bekeuring totdat we erbij neervallen. En als het lukt om het geld terug te krijgen, gaan we terug naar de dame aan de balie. Daar zal ze vast van leren. Not.
Ok. Er zijn van die dagen dat je enigszins gefrustreerd raakt van – ik noem maar iets – bureaucratie. Ook heb je van die dagen dat je drie keer zeiknat regent, een glas in duizend stukjes kapot laat vallen, jezelf en anderen teleurstelt of droevig nieuws krijgt. Wat ik dan doe?