Maand: september 2010

Deze week staat in het teken van afscheid. Want lieve lezers, ik ga weg bij DamenRomijn. Na ruim vier jaar trouwe dienst is het tijd voor iets nieuws. Dat nieuwe, uitdagende hoop ik bij communicatiebureau Commond in Breda te vinden. Mijn werkzaamheden zijn redelijk hetzelfde, maar ik ga ook een blad over koken maken. Needless to say dat ik er zin in heb!

Maar voordat je aan iets nieuws kunt beginnen, moet je eerst iets afsluiten. En dat is nog niet zo gemakkelijk. Werkdag in en uit stapte ik in de trein richting de Brabantse hoofdstad, nam ik plaats achter mijn bureau en werkte, lunchte, lachte en zwoegde ik samen met mijn collega’s. Ik kwam binnen als een onervaren, onzeker meisje, een junior redacteur. Na drie jaar fulltime horeca was het kantoorritme op zijn zachts gezegd wennen en de werkzaamheden ook. Van je studie leer je een hoop, maar het meeste over schrijven leer je in de praktijk. Met veel opbouwende kritiek, veel eigen verantwoordelijkheid (na een tijdje) en veel opdrachten en uren maken, ontwikkelde ik me tot redacteur-projectleider. En daar ben ik DamenRomijn erg dankbaar voor.

Deze week houdt het allemaal op. Nooit meer wandelingetjes met baas B door de Bossche binnenstad, nooit meer koffie met K in de keuken, nooit meer roddelen met L en lunchwandelen met G. Nog vier dagen en dan is mijn afscheid. Ik ga jullie missen!

Wat er in mijn tas zit? Nou, aangezien ik gisteren de deur niet uit ben geweest, doet dat niet echt ter zake. Maar toch. In mijn tas zit momenteel een paraplu, portemonnee (als ik ‘m niet vergeet ahum), MP3-speler, labello, kauwgom, drie pennen, tampons en heel optimistisch zonnebrandcrème en een zonnebril.

Maar wat er momenteel zeker niet mag ontbreken zijn paracetamol/ Ibuprofen, Trachitol, neusspray en zakdoekjes. Heel veel zakdoekjes.

Ze zijn al eerder genoemd onder het kopje ‘beste vriend’, maar nu dan toch zelf in het middelpunt van de belastingstelling: mijn zussen. Het feit dat ik ze ook als goede vriendinnen zie en ze bovendien gevraagd hebt om getuige te zijn van ons huwelijk zegt genoeg over ons band denk ik. Die is goed. Als jongste ben ik vanzelfsprekend het verwende, altijd klein blijvende zusje. De rol die je krijgt toebedeeld puur door je plek in de volgorde, maakt je tot wie je bent.

Ik begin met oudste zus Ludwine. Als eerste in het gezin is zij het verantwoordelijke type. Erg intelligent ook. En zeer bereisd. Ga je een verre reis maken, consulteer haar dan voor tips, want die heeft ze gegarandeerd. Met Ludwine maakte ik vele stedentripjes naar Italië. Samen struinden we door kleine straatjes, langs musea en kerkjes, dronken wijntjes op het terras en aten vele gelato’s. Met Ludwine kun je altijd diepgaande gesprekken voeren. Ze is er voor je in goede een slechte tijden. Ze is perfectioniste in vrijwel alles. Dus zowel qua werk  als vrije tijd. En het leuke is dat ze nog meer het voortouw neemt dan ik placht te doen. En dat is ook wel eens lekker.

Emilie is de tweede in de rij, de middelste dus. Feestbeest, moeder, gezelschapsdier. Deze zus is graag onder de mensen, liefst met een drankje in de hand en een hapje binnen handbereik. Als meisje was ze nog wel eens ondeugend. Stiekem een vriendje laten slapen bijvoorbeeld. Met Emilie valt altijd wat te beleven. Zo zal ik nooit onze wintersport naar Kirchberg vergeten. Dat was lachen, gieren, brullen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat… Verder is ze een hele relaxte, lieve mama. En dat vind ik prachtig om te zien. Emilie zegt wat ze denkt en maakt van elke gelegenheid een klein feestje. En ouwehoeren, dat kan ze als de beste.

Kortom: ik heb het getroffen met mijn zussen!

Melinde gaat vandaag gekleed in een Casual Friday-outfit die uitblinkt in draagbaarheid. De old school Levi’s met flairbottom sluit comfortabel om haar heupen en kleedt mooi af. Het zwart-wit gestreepte T-shirt is helemaal ‘navy’ en inmiddels redelijk nauwsluitend gezien de H&M-kwaliteit en het aantal van maarliefst zes wasbeurten. Het is bijna niet te geloven dat dit een T-shirt-jurk was om over een legging aan te doen.

Het turkooise vest brengt wat zomer in de outfit, in tegenstelling tot de weersomstandigheden buiten. Ook levert het de nodige warmte, onontbeerlijk in deze vroege herfstdagen. De blauwe laarzen complementeren het geheel. Ze matchen bij het turkoois en donkerblauw en zijn bovendien waterdicht. Altijd fijn. De subtiele sieraden verraden een gelukkig huwelijk.

Ik noem deze outfit; ik heb geen zin om mijn best te doen vandaag, dus ik trek iets gemakkelijks uit de kast. N.B. Gelukkig heb ik wel de moeite genomen om mijn haar vanmorgen te wassen en te föhnen.

Boeddha, Bhagwan, Hare Krishna, Allah, God; geloven kun je in vele goden. Vroeger gingen we elke zondag naar de kerk en dagelijks naar een Christelijke basisschool, maar het mocht niet baten. Ondanks de inspanningen van mijn ouders geloof ik niet in Jezus, God of de Heilige Geest. Ik vind dat er mooie, leerzame verhalen in de bijbel staan. Maar dat God het antwoord is en dat Hij bestaat. Nee. Dat de verschillende godsdiensten de aanleiding zijn voor vele oorlogen en verschrikkingen staat ook vast. En dat aspect spreekt me ook niet zo aan.

Na deze vaststelling in waar ik niet in geloof, rijst automatisch de vraag in wat dan wel? En dat vind ik best een lastige kwestie.

Sommige mensen geloven ‘dat er iets is’. Dat vind ik altijd een beetje slap. Zo van ‘ik weet het niet hoor, dus noem ik het maar iets’. En toch hebben deze mensen wel een punt. Want waarom zouden we denken en voelen? Waarom is er geluk, ongeluk en liefde? Waarom hebben we gevoelens en een ziel als het er niet toe doet? Dan kunnen we net zo goed als dieren leven puur om te overleven en ons voort te planten. Dat is te makkelijk.

Anderen geloven vooral in zichzelf. Dat neigt een beetje naar arrogantie: alsof je jezelf gelijk stelt aan een god. Aangezien ik een god als een perfect wezen zie, valt deze optie af. Al geloof ik wel weer dat je moet geloven in jezelf als je iets wilt bereiken. The Secret dan? Tot op zekere hoogte. Ik geloof niet in een almachtig universum, maar wel in de kracht van het uitspreken van je wensen en van positiviteit. Geluk dwing je af, denk ik. En ik moet toegeven dat ik daar best bedreven in ben.

Maar waar geloof ik nu in? Ik ben er nog niet uit. Het is ook nogal een vraag! Wat mij betreft valt ie in dezelfde categorie als de zin van het leven. En ook daar weet ik het antwoord niet op. Gelukkig ben ik met mijn dertig jaar nog een relatief jong ding. De komende jaren kan ik antwoorden zoeken op deze existentiële vragen. Kom ik er over dertig jaar bij jullie op terug. Goed?

Ik was er al bang voor; dat moment dat ik even geen zin zou hebben in de ‘30 day challenge’. En dat moment is nu. Komt het onderwerp van vandaag – of beter gezegd gisteren – even mooi uit. Al heeft ‘een moment’ ook veel potentie. Een mooie moment? Het Ja-woord (en dat Mathijs ‘ja, heel graag’ zei en ik de hele tijd tijdens de riedel van de ambtenaar aan het afwegen was of ik dat dan ook zou doen). Een verdrietig moment? Ik moet toegeven dat een écht verdrietig moment al een flinke tijd geleden is. En dat houd ik graag zo. Een grappig moment? Dat zijn er teveel om op te noemen. Etc.

Dan maar zomaar een moment vanmorgen in de trein:
Omdat ik een hopeloze romantica à la meeslepende Bridges over Madison County en Legends of the Fall ben, geniet ik nog vele momenten na van ons huwelijk (note: pak hier zo nodig alvast een bakje). Om dat gelukzalige trouwgevoel extra goed op te roepen, heb ik allerlei liedjes van onze trouwdag op mijn MP3-speler gezet. Die luister ik dan al wegdromend, zwijmelend en mijmerend uit het treinraam. Dat deed ik vanmorgen ook. Dus als je me met vage, ietwat vochtige ogen naar de koeien in het Brabantse landschap ziet staren met mijn MP3-speler op, dan moet je me maar even met rust laten. Ik heb even een momentje voor mezelf.

Pfoe, lastig hoor. Ik weet niet of ik één beste vriend heb. Ik heb -zeker na het vrijgezellenfeest en de bruiloft – het gevoel dat ik allerlei lieve mensen om me heen heb. In de eerste plaats Mathijs, maar zeker ook mijn lieve vriendinnetjes en zussen. Ik heb wel eens gelezen dat vrienden een bepaalde functie hebben, met de één deel en doe je andere dingen dan met de ander. Daar geloof ik wel in. Ik ga het rijtje af. De zussen komen later nog een keer aan bod, dus die laat ik even voor wat ze zijn.

Mathijs: omdat ik mijn leven met hem deel. Omdat hij zo’n lieverd is, al lijkt hij stoer. Omdat hij een fantastische kok, ontzettend grappig, bijzonder intelligent en altijd geïnteresseerd in anderen is. En omdat we het samen zo ontzettend leuk hebben.

Petra: omdat ze een steun en toeverlaat is, groot organisatietalent is en zichzelf chronisch onderschat. Ze is zelfkritisch en goed in veel dingen, maar te bescheiden om dat te merken of toe te geven. En omdat ze me zo goed kent.  Dan zegt ze: maar Mel, je doet ook zusenzo. En dan moet ik wederom bekennen dat ze gelijk heeft.

Nikkie: omdat ze ontzettend veel geeft, letterlijk en figuurlijk. Bij haar thuis is het de zoete inval, eten en drinken staat altijd klaar. Ze heeft ontzettend veel over voor een ander, staat voor je klaar als er iets is of gedaan moet worden en is gewoon een supergoede vriendin. Ze zegt wat ze denkt, soms lastig, maar wel zo duidelijk.

Anne Marie: omdat ze een feestbeest is. Toen de andere dames al lang hele avonden thuis op de bank zaten, stond Annie haar agenda nog vol feesten en partijen. Ze gaat maar door – waar haalt ze de energie vandaan – en kletst wat af. Samen kunnen we eindeloos lekker de bediening van een slechte zaak afzeiken…

Margot: omdat het met Go altijd stylish gezellig is. Ze is fashonista, mede-communicatietijger en medeliefhebber van goed eten en drinken. Ze heeft wat te vertellen en doet dat ook. En ze gaat door tot het einde. Ook als ze de avond ervoor al het licht aangedaan heeft in de kroeg.

Ik kan wel schrijven over vandaag, een brakke dag vol dutjes, bankhangen en knuffelen met de katjes. Maar echt interessant is dat niet. Dan is het vele malen leuker om over gisteren te schrijven: het huwelijk van zus E. en haar M. Dus vergeef me dat ik smokkel.

Het bruidspaar kwam vanwege de file fashionably late. Geen probleem aangezien het feest zonder hen niet kan beginnen. Stralend showden ze hun prachtige outfits. Zwager M in een perfect zittend maatpak en mijn zus in een schitterende jurk vol glitters en glimmers. Een waar prinsesje. We stapten in een oude schoolbus en reden richting de haven van Muiden waar een prachtige feestboot klaar lag.  Nog even wat versiersels ophangen terwijl het bruidspaar foto’s liet maken door de fotograaf en toen was het al zover: de ceremonie.

Zus E. moest in trouwjurk van een bijzonder stijl trapje af, respect. Mijn vader gaf haar weg, een bijzonder moment en al de tweede dochter binnen een maand. De ambtenaar vertelde het verhaal van E en M, hoe het zo gekomen is. Ze vertelde over hun Chinese Dierenriemtekens en over de rol van Luca in hun leven (die goedkeurend, sabbelend toekeek). Tijd voor het ja-woord. En dat kwam er! Beiden zeiden ze overtuigend ja. En op de tonen van Katie Melua’s If I were a sailboat tekenden bruidspaar, getuigen en ambtenaar de akte.

Daarna kwam het voor mij spannendste moment van de dag: ik zong het nummer Let’s stay together van Al Green. Met kloppend hart en knikkende knieën, maar het ging goed! Na het feliciteren van het bruidspaar, een mooie toost van vriendin en getuige I, konden de trossen los. Want je zit niet voor niets op een zeilboot. En wat een geluk! Het was een stralende dag met een redelijke wind. Perfect zeilweer. Met de wind in de zeilen en onze haren, de zon op ons gezicht en een glaasje bubbels en een cupcake in de hand dronken en aten we op het geluk van het bruidspaar.

Na het varen weer terug met de bus richting de Kalkovens voor het diner. Dat werd opgeluisterd door een lieve en grappige (want anekdotes) speech van mijn vader, een speech om te overdenken voor de toekomst van mijn moeder. Een geweldige, grappige speech van beste vrienden B en I, die ons en het bruidspaar even in de waan lieten dat ze een heus, ellenlang abc gingen doen. En een symbolische speech van oom W en tante J met kaarsen. De boodschap: wat je geeft, krijg je ook weer terug.

Na het diner was het party time. De geweldige band Pushkin knalde de avond open met de salsa-openingsdans van het bruidspaar. Wat een entree! Zelfs mijn vader liet zich verleiden tot een dansje. Het was het startsein voor vele dansjes en biertjes, precies zoals het bij het bruidspaar past. Feesten en lol maken! Het bruidspaar ontving hun cadeau: bijdragen voor de huwelijksreis in de vorm van een enorm, opblaasbaar vliegtuig en een boardingpass. En we dansten tot in de kleine uurtjes. Het laatste nummer, hoe kan het ook anders in het Gooi, was Echte liefde van Martin Morero. In een grote kring van vrienden en familie dansten het bruidspaar, het geluk spatte ervan af.

Een grootste entree vraagt om een grand exit. Buiten stond een pad van kaarsen richting een bootje waarmee het bruidspaar in de nacht verdween naar hotel. Rechtstreeks het huwelijksbootje in. En terwijl de gasten nog genoten van een hotdog, genoten de kersverse echtgenoten van elkaar en van hun dag. Wat een feest was het!

De foto’s zijn met dank aan Irene Boonen

Na een ontzettend liefdevolle dag (de bruiloft van zus E. gisteren, vandaar deze ietwat verlate challengepost) is dit onderwerp een makkie voor mij. Bovendien zitten we zelf ook nog in de wittebroodsweken…

Lief·de de; v -s, -n 1 warme genegenheid: tussen die twee was het ~ op het eerste gezicht; (de) ~ bedrijven seks hebben 2 oprechte en warme belangstelling; het prijs stellen op: ~ voor de kunst 3 voorwerp van liefde: zijn eerste ~

Dat is de definitie van de Dikke van Dale. Voor mij is liefde wel wat meer dan ‘warme genegenheid’. Liefde is houden van elkaars goede eigenschappen en tekortkomingen, wat voor elkaar over hebben, elkaar vrij laten om te ontwikkelen, maar elkaar ook een schop onder de kont geven als dat nodig is. Liefde is samen lol hebben, samen een toekomst opbouwen, luisteren naar elkaars gezever of mooie verhalen. Liefde is weten dat er iets is alleen al door het gezicht dat de ander trekt. Het is een glimlach vanwege een eigenaardigheid, zomaar omdat de ander zo leuk is. Liefde is houden van die kleine gekke dingetjes. Het is een hand in de jouwe als je even wat steun kunt gebruiken. En liefde is dat je het leven het allerleukst vindt samen met die ander.