Lelijk bruidspaar

Stop de persen, houd je vast, groot nieuws! Er gaan twee lelijke mensen trouwen. Om precies te zijn twee lelijke mensen die elkaar via datingsite www.theuglybugball.com hebben ontmoet. Tapijtlegger Tom, die naar eigen zeggen een gezicht heeft dat kinderen aan het huilen maakt, en verkoopster Janine met wie hij vooral een grote passie voor fastfood deelt (en dan weet je genoeg), stappen in het huwelijksbootje.

Dit nieuws zag ik vandaag op nu.nl. Nouja, nieuws. Daarover valt te twisten. Want besluiten er niet zo vaak esthetisch uitgedaagde mensen met een hopelijk mooi karakter hun leven met elkaar te delen? Laten we eerlijk zijn: maar een heel klein percentage van de mensheid voldoet aan modelmaten en een modellengelaat. Dan is er nog een flinke groep niet-prefecte mensen met een leuke uitstraling. En dan zijn er de lillekers. En mensen, laten we eerlijk zijn, die zijn er in overvloed.

Daarom is het maar goed dat er op ieder potje een deksel past. Maar of dat nou groot nieuws is? Dat lijkt me niet. Ik heb wel goed nieuws voor de pas-verloofden. Volgens mijn dominee-oom W is ieder bruidspaar mooi omdat ze stralen van geluk. Kunnen ze dat ook een dag van hun leven meemaken.

Freudiaanse verspreking

Ik zeg soms van die dingen die je ook wel anders op zou kunnen vatten. Als je een beetje Freudiaans bent. Of melig. Zo had ik het laatst over de liefdesbanaan van Mathijs. Vreemde blikken alom. Nu denk je: wil ik dit echt weten? Ik kan je geruststellen; het valt mee. De banaan in kwestie was namelijk een gewone, gele banaan, met op zijn jasje wat lieve woorden en kusjes van Mathijs. Tja, pasgetrouwd hè.

Een ander voorbeeld van een flinke tijd geleden. Ik werkte in de bediening en een Engelse gast vroeg of de pizza’s lekker waren. Ik antwoordde enthousiast: “Our pizza’s are very good because we have an Italian cock. Euhm cook, chef! Euhm…” Nou loog ik eigenlijk niet, want er stond inderdaad een Italian cock in de keuken, maar dat is niet zo aanlokkelijk voor de gasten. De pizza smaakte hem goed trouwens.

Vorige week overkwam het me weer. Nu bij mijn nieuwe werk, alwaar ik nog in de ‘kat uit de boom’-fase verkeer. Ik moest samen met een collega voor een foto aan een I-pad trekken. We moesten er ruzie over maken. Nu durfde ik niet zo goed hard te trekken, want wie weet. Maar dat lafjes vasthouden was dus te zien op de foto, aldus de fotograaf. Dus ik zeg: wil je mijn vingerspieren zien? Ik flapte het er zomaar uit en besefte de dubbelzinnigheid van mijn opmerking te laat. Achja, leren ze me op mijn nieuwe werk ook wat beter kennen.

Bestwel boos

Bezuinigen, dat moeten we. Miljarden. Allemaal de broekriem aantrekken en ons steentje bijdragen. Weg met de kunstsubsidies, ontwikkelingshulp (zagen jullie ook die prachtige overgang vanmorgen op het RTL4-journaal van bezuinigingen naar cholera in Haïti?) en waarom-ook-niet bezuinigen op alle buitenlanders. Want die hebben het uiteindelijk toch allemaal gedaan.

Dat laatste doet me overigens denken aan een column die ik ooit schreef over Jheronimus Bosch. In zijn tijd kregen de Joden overal de schuld van. Eens in de 30-40 jaar werden ze ritueel verbrand, onthoofd of de stad uitgezet wanneer er een zondebok nodig was, bijvoorbeeld tijdens een pestepidemie. Bij Expeditie Robinson zie je het in het klein: een groep heeft altijd een zondebok nodig. Datzelfde geldt blijkbaar voor een samenleving.

Maar ik dwaal af, ik wilde het over geld hebben. Want dat er bezuinigd moet worden, dat is duidelijk. En dat begrijp ik ook wel. Maar de keuzes, daar plaats ik vraagtekens bij. Zeker lokaal. Want lieve lezer, ken je Tilburg? En ben je dan wel eens op de Hasseltrotonde geweest? Dat is die grote rotonde met dat draaiende lege huis erop. Een kunstwerk uit 2005 van €350.000,-. Een leeg huis, terwijl er mensen doodgaan aan cholera in Haïti, omkomen van de honger in noem-een-willekeurig-derde-wereld-land, ritueel verkracht worden in Zuid-Soedan en op straat zwerven in de regen en kou, draait er een leegstaand huis op een drukke verkeersrotonde. Laat dit gegeven even bezinken.

Wat wil kunstenaar John Körmeling hiermee zeggen? Dat er altijd hoop is, je kunt er alleen net niet bij want dan word je platgereden? Of dat kunst inderdaad overbodig kan zijn en dat over smaak toch valt te twisten? Maar dan, het allerergste: er wordt nu ook een tuin aangelegd. Want het was zo kaal. Blijkbaar kan een huis wel zonder bewoners maar niet zonder een tuin met lava en prairiebeplanting à raison de €60.000,-. Daar word ik toch even stil van. En ook bestwel boos.

Fijne Fyra

Als je van Amsterdam Rai naar Breda wilt met de trein, kun je kiezen tussen het hele stuk NS of – tegen een kleine meerprijs –  een combinatie van NS en Fyra. Het verschil: twee uur of anderhalf uur onderweg. Ik vond het wel de moeite en ik wilde graag die Fyra eens proberen. Het leek me wel wat, zo’n hogesnelheidstrein. En zo geschiedde.

Die hoge snelheid viel nogal tegen. De Fyra reed niet veel harder dan een gewone trein. Het half uur verschil zit ‘m vooral in de route. Die loopt namelijk niet over Den Haag maar recht-door-zee richting Rotterdam. En dat scheelt. Verder is de trein een oase van rust. Na mijn overstap op de gewone intercity van Rotterdam naar Breda, dacht ik met weemoed terug aan de Fyra.

Er zaten namelijk welgeteld vier mensen bij mij in de coupé. Ik kon dus naar hartenlust wegdromen en naar buiten staren zonder gestoord te worden door dames op leeftijd die een dagje uit wegkletsen of studenten die roddelen over huisgenoten of medescholieren. Heerlijk. Daarbij kwam er een vriendelijke man in pak met een cateringkarretje langs. Hoe lang is dat geleden? En zelfs de conducteur leek meer goed gemutst dan bij de NS. Maarja, die had het ook niet bepaald druk. Dus de Fyra? Ik zeg ja.

Gefeliciteerd Polly

Ik heb gisteren een onbekende, trouwe lezer beloofd dat ik een blog zou schrijven. Alleen blijkt dat op dit moment lastiger dan toen gedacht. Ik sprak hem namelijk op een feestje. Een erg gezellig feestje. Stamkroeg, oud-werkgever, semi-huiskamer Polly Maggoo bestond dertig jaar. En ter ere van die mijlpaal hadden nieuw en oud personeel zich verzameld onder het genot van een (of twee of…) biertje.

Het was als vanouds. Sommige mensen had ik in jaren niet gesproken. En in deze leeftijdsfase (Polly en ik zijn in goed gezelschap) kan er dan veel gebeuren. Trouwen, kindjes krijgen, carrière maken, er viel een hoop bij te praten. Ondertussen schalde de Polly Top 100 uit de boxen en werd er hier en daar een dansje gewaagd. Even waanden we ons weer twintig jaar, student, jong en onbezonnen. De volgende dag moet ik alleen de harde waarheid onder ogen zien; mijn lever is geen twintig meer. Dus Polly nogmaals gefeliciteerd en bedankt, ik draai me nog even om.

Dag 30: Nog een moment

Daar stond ik weer in mijn bruidsjurk. Vorige week zaterdag vierden we ons bruiloftsfeest. We trouwden heel intiem in Middelburg en wilden graag nog eens proosten met vrienden en familie op dit heugelijke feit. Lekker thuis, partytent opzetten, paar kratten bier koud en gaan.

De hele dag waren we in touw geweest om alles af te krijgen voor het feest. En toen was het opeens acht uur. Ceremoniemeester P knoopte mijn jurk dicht (een hels karwei) en ik schreed naar beneden. In eerste instantie voelde het een beetje raar, zelfs overdressed, om in mijn trouwjurk in de woonkamer te staan. Maar na de eerste enthousiaste reacties was dat snel vergeten. Al trok ik na twee uur wel een gemakkelijker jurkje aan. Kon ik me tenminste weer bewegen.

Het werd een fantastisch feest. Met een geweldig filmpje van vriendinnen N en M inclusief genante vrijgezellenfeestfoto’s en ja-woord. Lekkere muziek dankzij DJ Jessep. En een hoop gezelligheid dankzij de in grote getalen aanwezige familie, vrienden en (oud)collega’s. Tot diep in de nacht werd er geouwehoerd en geconsumeerd. We kijken terug op een superfeest, dus allemaal bedankt! De schade: een gekneusde teen (ik tijdens het opruimen), een weer terug gebrachte, per ongeluk gejatte kurkentrekken (jaja M), een gebroken sleutelbeen (sterkte N), een naar ik vermoed redelijke hoeveelheid katers op zondagochtend, veel lege kratten en leeg glaswerk en prachtige herinneringen.

En owja, wil degene die zijn rugtas heeft laten liggen die nog terug?

Dag 29: Mijn aspiraties

Waar streef ik naar. Ten eerste gelukkig zijn natuurlijk. Of beter gezegd: gelukkig blijven, want ik het niets te klagen. Verder noemde ik al eens het schrijven van een boek. Dat is een mooi streven. Als de tijd rijp is, hoop ik het uit te voeren. Waar ik ook naar streef is wereldvrede, genoeg eten voor iedereen en dat alle mensen gelijk zijn (sorry, ik raakte even geïnspireerd door voorgaand plaatje).

Het leven is wat je overkomt als je andere plannen maakt. Ik geloof daar gedeeltelijk in. Ernstige ziektes, belangrijke inzichten, ongelukken; het kan je zomaar gebeuren. En dan heb je ermee te dealen. Aan de andere kant heeft mijn vader me geleerd om een doel voor ogen te houden. Wat wil je bereiken? Met dat doel in je achterhoofd zet je stappen in de goede richting. Om uiteindelijk, zij het via omwegen, daar te komen waar je wilt zijn. Soms stel je onderweg je doel bij. Omdat je hebt geleerd dat het eigenlijk niet is wat je wilt of omdat het niet haalbaar blijkt.

Een ander gezegde in het Engels luidt ’the joy is in the ride’. Een mooie spreuk vind ik. Vergeet vooral onderweg niet om je heen te kijken en een beetje te genieten. Want wat als je je doel hebt bereikt? Wat doe je dan? Ik weet nog wel dat ik na maanden van bloed, zweet en tranen eindelijk afstudeerde en me een beetje verloren voelde. Ik had gedacht dat ik juichend een polonaise zou lopen door de gangen van de school. Natuurlijk juichte ik wel, maar er kwam ook een groot ‘wat nu’-gevoel naar boven. Na een jaar of drie van bezinning, vond ik een nieuw doel: een baan vinden die bij mijn studie aansloot. Dus: droom groot en geniet onderweg.

Dag 28: Wat ik mis

Het leven verandert. En dat is goed. Zo blijft het leuk&spannend. Maar bij elke verandering hoort ook het verlies van iets anders helaas. Iets wat je wel of niet mist. Na verloop van tijd wordt het gemis wat minder scherp, vergeet je het beetje bij beetje. Tot je er niet meer bij stil staat. Ik heb overigens het geluk niemand die dichtbij me staat in mijn leven te moeten missen door vroegtijdig overlijden. Dan zou ik er misschien anders over denken.

Wat mis ik dan wel? Soms mis ik het horecaleventje nog wel eens. Dan denk ik met weemoed terug aan de gezelligheid, de naborrels, het achter de bar staan en het op maandagmiddag kunnen winkelen. Of het feit dat ik mijn wekker toen nooit voor half tien zette. Ook mis ik het opgroeien in Zeeland wel eens. Zomers naar het strand van Dishoek op de fiets, yoghurtijs bij Sint John (doe ik nog wel eens) en tot diep in de nacht naar de Hooizolder of Sev.

Natuurlijk mis ik mijn collega’s bij Damen ook. Hoewel ik natuurlijk hele, leuke nieuwe collega’s heb bij Commond. Het vertrek bij DR is nog vers en daardoor weet ik heel goed wat ik mis. Cappuccino’s in de keuken, clipje kijken bij T, ouwehoeren met G en lachen met L. Hopelijk gaat die tijd niet helemaal verloren. Al is het nu wel anders, aangezien we niet meer elke dag op elkaars lip zitten. We kunnen nog steeds afspreken. En dat is eigenlijk ook wel leuk. Dus wat mis ik: niet veel.

Dag 27: Favo plekje

Het eerst wat me te binnen schiet als ik denk aan mijn favoriete plek, dan is het ons huis. We kregen 28 oktober vorig jaar de sleutel, klusten ons een maand helemaal in de rondte en wonen er sindsdien met veel plezier. We zijn apetrots op ons huisje. Huis-je ja, hij blinkt niet uit in vierkante meters, maar wel in gezelligheid natuurlijk. Lekker dichtbij de stad, tuintje met behoorlijk wat zon, prachtige vloer en fantastische keuken; het is heerlijk hier.

In het begin vond ik het al erg leuk om de trap op en af te kunnen lopen. Twee verdiepingen, dat hadden we in ons oude huis niet! Nu geniet ik van de keuken, de grote slaapkamer met de grote mensen kast, de verruimde douche in de badkamer, de gezellige overloop en de zonnige tuin. Maar het allerliefst zit ik op onze bank (die aan vernieuwing toe is, bedankt lieve trouwgasten voor jullie bijdragen) met de katten op de vensterbank en de keuken in het vizier. Dan ben ik thuis. Want uiteindelijk gaat het om dat gevoel van thuis. En dat zit niet op een fysieke plek, maar in je hoofd en hart.

Als je nog geen kotsneigingen had na deze conclusie:
Nurlaila Karim-Thuis uit The Wiz

Dag 26: bang

Mensen die zeggen nergens bang voor te zijn geloof ik niet. Iedereen is wel eens bang. Voor brand, een ongeluk, verlies van iemand die dichtbij je staat, de tandarts… Het gaat er vooral om wat je doet of niet doet vanwege die angst. Raak je in paniek of houd je het hoofd koel?

Ik ben bijvoorbeeld bang om een sacherijnige ouwe oma te worden (duurt nog even). Of bang dat mensen me niet leuk vinden. Ik vind het eigenlijk superspannend om in het openbaar te zingen, maar ik doe het toch. En daarna voel ik me gááf! Ook krijg ik een naar gevoel van kelders en buizen. Een hele irreële angst, maar ik wil altijd zo snel mogelijk weg uit zo’n ruimte. Misschien is er iets in een vorig leven gebeurd.

Angst is een slechte raadgever. Het is lastig om je niet te laten leiden door je angst. Om bepaalde situaties niet te vermijden (die tandarts bijvoorbeeld) of om je hofd koel te houden als je lichaam paniek schreeuwt. En toch is dat de truuk. Als je bovenaan die zwarte piste staat, over het randje tuurt en angstig denkt ‘wat steil’. Dan zul je zien dat als je eenmaal bezig bent, het eigenlijk best meevalt. Mits je kunt skiën natuurlijk.