Dag 25: een eerste keer

De eerste keer dat ik ging werken bij Commond was afgelopen vrijdag. Voor het eerst stond ik op een ander perron, stapte ik in een andere trein en nam ik plaats achter een nieuw bureau. Om me een beetje thuis te laten voelen, hadden ze een foto van mijn afscheidsdvd die op Twitter stond op mijn bureaublad gezet. Ook stond er een prachtige bos bloemen om me te verwelkomen.

En dan moet het gebeuren. Het spannende van een eerste keer is, is dat je niet weet hoe het zal lopen. De routine is er niet. Maar verwachtingen heb je wel. Je zegt niet zomaar je baan op om aan een nieuwe te beginnen. En andersom hebben mijn nieuwe collega’s ook verwachtingen van mij. Ik ga mijn best doen om aan ze te voldoen.

De dag vloog voorbij met streamers, tekstjes, uitleg over CMS en over klanten. Boordevol informatie en indrukken stapte ik weer in de trein terug met mijn bosje bloemen. Na een dag had ik meteen weer weekend, maar komende week maak ik gewoon een volle werkweek. Ben benieuwd wat ik allemaal ga doen en maken. De eerste indruk is in ieder geval goed!

Dag 24: Janken maar

Onderwerp van vandaag is ‘iets wat je aan het huilen maakt’. Een nogal breed begrip in mijn geval. Want ik heb er niet zoveel moeite mee om de waterlanders de vrije loop te laten. Afscheid van mijn werk, check. Elke begrafenis of crematie waar ik geweest ben en dan vrijwel de hele tijd, check. Mijn bruiloft, check. Het passen van mijn jurk, check. Bruiloft van zus E. check. Komt een vrouw bij de dokter, dikke check. Onderweg naar morgen, check. Grey’s Anatomy, check. Droevige muziek als ik in een melancholische bui ben, check. De film Philadelphia, dikke vette check. Zeker wanneer ze op het eind dat filpmje laten zien van hem als klein jongetje. Etc…

Ik weet nog dat ik een jaar of acht was en een kinderboek las over een meisje wiens broer gehandicapt was. Bij haar thuis draaide het vaak om haar broer. Zij zocht dan troost bij haar cavia (ik had in die tijd hamsters, dus dat gedeelte was heel herkenbaar). Tot op een dag haar broer in paniek de cavia dood kneep. Ik huilde tranen met tuiten, was ontroostbaar. En precies op dat moment kwam mijn moeder binnen. Of het boek wel geschikt voor me was, vroeg ze. Hmm, ik denk van wel. Ik verplaats me alleen iets te veel in anderen. En ik huil dus nogal snel.