Jaaroverzicht

Gisteravond zat ik weer met gespannen nekspieren de verrichtingen van onze jongens te bekijken tijdens het WK in Zuid-Afrika. Ik keek naar het NOS Sportjaaroverzicht van het WK. En opeens kwam alles weer terug. De klapjes op het hoofd van Wesley Snijder. De poeier van Van Bronkhorst en de prachtige redding van Stekelenburg in de eerste helft tegen Brazilië. Jammer van de finale, maar ik heb genoten van de rest van het toernooi. Met name de wedstrijd tegen Brazilië was geniaal. De eerste helft billenknijpend spannend en de tweede triomfantelijk positief.

Ik doe een beetje mee met de hype. Want in navolging van alle jaaroverzichten wil ik ook een mini-jaaroverzicht van mezelf maken. Heel mini hoor, het is tenslotte internet. 2010 was voor mij het jaar van de liefde en van feest. Er is ontzettend veel gebeurd. Zo vroeg Mathijs me bovenop de Arc de Triomphe ten huwelijk op een ijskoude Valentijnsdag. Vanaf dat moment zweefde ik op een roze wolk richting bruiloft. Een jurk uitzoeken, de dag indelen, de uitnodigingen versturen; alles was een opmars naar de grote dag. En het meest bijzondere van de trouwdag was de liefde die ik voelde van iedereen om me heen en natuurlijk van mijn man (hihi, ik kan dat nog niet zeggen zonder te giechelen). Ja, toch wel de mooiste dag van mijn leven.

Maar er was meer liefde! Zo veroverde de inmiddels eenjarige kleine neef L steeds meer mijn hart, gingen zus E en zwager M trouwen en mocht ik ceremoniemeester zijn voor hen. Een bijzondere eer! En wederom een spetterend feest waard. Dan waren er ook nog de feestjes van de pensionering van mijn vader, mijn afscheid bij DamenRomijn, mijn dertigste verjaardag en de wintersport (een week lang feest). Het was een jaar vol hoogtepunten.

Wat 2011 me gaat brengen? Ik weet het niet. Ik hoop net zoveel mooie momenten als afgelopen jaar, al wordt het een flinke kluif om dat aantal te halen of te overtreffen. Dus we gaan lekker verder en ik houd jullie op de hoogte.

Blonde ambitie

Blonde vrouwen zijn dom. Mooi, sexy, maar dom. Er zijn ontelbare moppen over domme blondjes, ik ga ze hier niet opschrijven, want daar gaat het nu even niet om. Want wat blijkt uit Engels onderzoek: blonde dames verdienen meer dan hun bruingekapte of rossige seksegenoten. Als blondje lach je dus het laatst.

Er schijnt geen verschil te zijn tussen natuurlijke blondines en zij die hulp van de kapper krijgen. Nog meer goed nieuws dus, althans voor vrouwen zoals ik. Waar dit verschil vandaan komt? Geen idee. Maar lekker is het wel.

Bron:
http://www.nu.nl/werk-en-prive/2411421/blondines-verdienen-600-pond-per-jaar-meer.html

Beterschap

Ik doem langzaam op uit een wereld vol snot, slijm, pijntjes, vermoeidheid en middagtelevisie. Helaas had de griep me flink te pakken deze week, vandaar ook het gebrek aan blogs. Terwijl er best wat onderwerpen waren die me inspireerden: de BTW-verhoging, de sneeuw, de NS, het kerstmenu, mijn aversie tegen ‘zo word jij geen topchef’-Kranenborg en natuurlijk All you need is love.

Maar helaas ontbrak de energie om de daad bij het woord te voegen. Ik beloof beterschap!

Brandje geblust

In een grijs studentenverleden woonde ik aan het Rosmolenplein in Tilburg. Daar gebeurde meestal niet zoveel (los van een hoop drinkgelach, vrouwenseries met chocola, barbecue-feestjes, wat inbraken en zo nu en samen Lingo kijken). Groot was mijn verbazing dus toen dit plein vanmorgen, samen met de Lovensestraat, in het nieuws kwam. Grote brand. “Daar woonde ik ooit”, riep ik tegen niemand in het bijzonder en dus naar de kat.

Vanmorgen op de fiets kon je de brand in het centrum ruiken. Er hing een onheilspellende geur van verbrand plastic. Of zou het asbest geweest zijn? Hoe ruikt dat eigenlijk? In de trein rook een dame dat de Tilburgers instapten. Inmiddels is het brand meester. Er zijn geen gewonden gelukkig. De materiële schade op het bedrijventerrein zal daarentegen groot zijn. Hopelijk zijn er geen woonhuizen gesneuveld door de brand of het bluswater. Toch een raar idee dat zoiets je zomaar kan overkomen. Dat je wakker wordt van fel licht, vuur ziet en in je pyjama naar buiten snelt. Waar je met min 10 staat te vernikkelen en bidt voor het behoud van je huis. Getverderrie bah.

Jackass #fail

Naar Jackass kan ik niet kijken. Met name omdat het in de categorie ‘mannen die scheten aansteken’ valt, maar ook omdat ik niet wil zien hoe het misgaat. Ik ben sowieso niet van de stunts, ook niet van de mysteries en goocheltrucs trouwens, daar heb ik het geduld niet voor.

Met een motor over een immense schans springen, parachutespringen vanaf een relatief laag gebouw, of een Zweedse Tequila drinken (zout door de neus, shotje naar binnen en citroen uitknijpen in je oog). Het zijn van die tv-momenten waarop je het liefst een kussen voor je gezicht houdt en met één oog toegeknepen en een vetrokken gezicht vol spanning toekijkt. Eigenlijk gaan stunts altijd goed of er is sprake van een paar blauwe plekken en een triomfantelijke brul. Die stuntmannen lijken ongenaakbaar.

Lijken ja, want dat kan helaas niet gezegd worden van de 23-jarige Samuel Koch, deelnemer van Wetten das?. Het was de bedoeling dat hij met springveren onder zijn voeten over vijf rijdende auto’s heen zou springen. Klinkt als een subliem plan. Helaas ging het bij auto drie fout. Zijn vader zat achter het stuur, wat gelukkig garant staat voor een levenslang schuldgevoel. De auto raakt Samuel, hij valt en blijft liggen. Diagnose: een dwarslaesie. Samuel spring de rest van zijn leven niet meer. En waarvoor? Ik snap er even helemaal niets van.

Video:
http://www.zie.nl/video/algemeen/Wetten-dass…-na-ongeluk-afgebroken/m1fzsm6f4pre

Tweetjemee?

Alleen voor jezelf koken; veel mensen hebben er geen zin in. Want waarom al die moeite als niemand anders ervan kan genieten? Ik heb er niet zoveel moeite mee, want ik smul graag van mijn eigen kookcreaties. Ze zijn zeker niet iedere dag hoogstaand, maar er staat altijd een maaltijd op tafel. Ben jij een gezelligheidskok? Of heb je stiekeme cateringaspiraties? Kijk eens op www.tweetjemee.nl.

Op deze site kunnen enthousiaste thuiskoks hun maaltijden aanbieden. Je geeft aan wat je kookt, hoe laat het klaar is, in welke stad je woont en of mensen kunnen mee-eten of ophalen. De eters reserveren van tevoren een maaltijd en betalen daar netjes vooraf. Jij krijgt 70% van de inkomsten, de rest gaat naar de site en het goede doel ‘The hunger project’.

Ik vraag me af hoe dat gaat en wat voor mensen er gebruik maken van de site. Want stel, je doet eens gek en je zet een gerecht erop, waarvan mensen mogen meesmullen bij je thuis. Krijg je überhaupt reacties? Komen er dieven over de vloer of wereldvreemden die op zoek zijn naar vertier? Spannend is het in ieder geval wel. Stiekem denk ik over wat ik zou maken. Hm, of toch maar niet.

Brrrr

Jaja, ik schrijf iets te weinig op het moment. Maar dat komt doordat ik vermomd ben. En dat komt weer door die kou. Altijd beter dan een regenachtige winter, al vriest mijn kont er wel dagelijks af. Maar of dat nou zo erg is…