Schoolvoorbeeld

Ik word er op zijn zachts gezegd een beetje treurig van. Een twaalfjarig meisje dat onverwachts bevalt tijdens een groep 8 excursie. En dat in Nederland! Meestal zijn dit van die ‘ver van je bed’-verhalen en nu gebeurt het gewoon praktisch om de hoek.

Ik vind het ten eerste verbazingwekkend dat iemand zwanger kan zijn zonder dat iemand, laat staan zijzelf, het merkt. Natuurlijk is een meisje van 12 jaar niet zo oplettend wat dit soort dingen betreft. De afleiding van schoolexcursies, giechelen met vriendinnen en turnwedstrijden is groot. Maar als ik een blik werp op de zwangere dames in mijn eigen omgeving kan ik me simpelweg niet voorstellen dat je het niet door hebt. Ok, iedereen is wel eens misselijk en moe. Maar die buik, die gaat toch opvallen.

That said, vind ik het verhaal achter deze geboorte letterlijk ongelooflijk. Want ik wil het niet geloven. Is het meisje misbruikt door haar eerder voor een zedenmisdrijf veroordeelde vader? Of heeft ze seks gehad met een vriendje? Bij beide wil ik me geen beeld vormen. Toen ik twaalf jaar was speelde ik toch echt nog met mijn barbies (en ok, ik had mijn tong ook een keer in de mond van een vriendje gestoken, maar daarna bogen wij ons weer geschrokken over zijn Nintendo).

Ik weet niet zo goed voor wie ik het het ergst vind. Voor de misschien wel misbruikte kindmoeder (tienermoeder vind ik in dit verband niet de lading dekken)? Voor de kersverse oma die haar ogen wellicht sloot voor het misbruik en nu met de gevolgen moet omgaan? Voor de vader die misschien onterecht wordt beschuldigd? Of voor het kindje dat tegen wil en dank in deze situatie wordt geboren? Nee, toch wel dat laatste. Een schoolvoorbeeld van een slechte start.

http://www.nu.nl/binnenland/2480101/onderzoek-zwangerschap-12-jarige.html

Ontboezeming

“It’s not a show, it’s a battle”, gromt Dan Karaty, terwijl hij met een stoere, asymmetrische blik de camera in loenst. Zijn gebleekte tanden stralen als spiegelende bergbeekjes in de lentezon. Hij is klein van stuk, heel klein, kijkt vaak serieus. Ik maak me zorgen dat hij te hard werkt. Danlief, denk ik dan. Neem ook eens wat tijd voor jezelf! De aantoonbare laag make-up kan de wallen onder zijn ogen niet verhullen. Dan Karaty, dansdwerg en workaholic.

En stiekem toch ook wel een lekkertje. Heel veel op tv, zeker qua voorstukjes. En het allerleukst: Mathijs kan hem heel goed nadoen (dat tekststukje, niet de dansjes).

De overgelukkige huisvrouw

Nigella Lawson met haar intrigerende, gelukzalige glimlach. Ik zapte gisteren langs haar programma en bleef zoals gewoonlijk kijken. Een vrouw die haar ingrediënten zacht en liefkozend toespreekt. Die resoluut kipfilet knipt en ’s nachts uit bed komt om haar Bread and butter pudding op te peuzelen. Zelden heb ik iemand met zoveel verlangen en charme een immense klont boter in een pan zien deponeren.  Al kirrend: ‘A dash of lovely, simmering butter’.

Ik ben verzot op kookprogramma’s. En dan bedoel ik de échte, dus niet de ‘Ik kom bij je eten, maar heb de culinaire kennis van een amoebe’-varianten. En toch kan ik Nigella niet serieus nemen. Het is namelijk over de top. Ze speelt de begrijpende, drukke echtgenote met een grote passie voor snelgemaakt, volvet eten. Haar motto: het leven met kinderen is rennen en vliegen, dus  gun jezelf wat lekkers. Een pondje meer maakt niet uit.

Daar valt best iets voor te zeggen. Je mag mij ook wel wakker maken voor een punt versgebakken nog warme chocoladetaart met een bol smeltend, huisgemaakt vanille-ijs. Maar je kunt ook overdrijven. De hoeveelheid boter, room, olie en suiker die bij haar over de keukentafel gaat is ontzagwekkend. Je kunt mij niet wijs maken dat ze altijd zo eet. Dan hadden we al lang het tragische nieuws van de dichtgeslibde aderen van Nigella te horen gekregen.

Dat maakt haar, zeker in combinatie met haar afslankend afgespelde jasjes, onecht. En kijk eens naar de ravage die ze tijdens het gelukzalige koken aanricht in haar keuken. Alle machines worden uit de kast getrokken en voor het gemak ingezet. Wie maakt dat schoon? Welke drukbezette mama zou dat nou echt doen? Als we haar werkwijze opvolgen zijn we straks allemaal moddervette, beprikte, viezige huisvrouwen. Dacht het niet dus.

Luxe lente

Hoe lekker is het om ’s ochtends tijdens het wakker worden een welkomstgroet van de zon te krijgen. Goedemorgen daglicht! En hoe lekker is het om naar buiten te kijken en een strakblauwe lucht te zien, spelende kindjes en relaxende mensen op het terras. Ja, mensen. Het is lente en dat is heerlijk.

De goede zin borrelt in mij op, het is niet tegen te houden. De lente maakt iets in mij wakker. Het gedeelte van mij dat een winterslaap hield. Het gedeelte dat zin krijgt om te poetsen (want als de zon zo naar binnen schijnt zie je werkelijk alles), dat zin krijgt om in de tuin te werken (want dat ziet er zo gezellig uit), salade te eten en plannen te maken voor eindeloze barbecues tijdens broeierig warme zomeravonden waarbij de zon pas rond 23.00 uur ondergaat.

Maar zover is het nog niet. Vooralsnog is het gedoseerd genieten. Want de eerste zonnestralen brengen ook een dilemma met zich mee.’s Ochtends is het namelijk nog bestwel koud. Wat doe je dan? Wel of geen handschoenen en sjaal? En winterjas of dik vest? Neem je je zonnebril en zonnebrandcrème mee of is dat te optimistisch? Is het rokjesweer of niet?

En zo zie je aan het einde van de werkdag de kudde harde werkers weer huiswaarts keren met een dik pakket onder de arm van jas, sjaal en handschoenen, de ogen dicht geknepen tegen de felle zon. Als je mensen kijkt vanaf het terras zie je het dilemma voor je tentoongespreid. Alles loopt langs: van dik ingepakt ski-jack tot zomerse korte broek met witte mannenbenen (!). En ik moet ook keuze maken ’s ochtends op de fiets. Daar ging ik, met sjaal en zonder handschoenen. Mijn handen warmde ik omstebeurt op in een jaszak. Het blijft lastig die prille lente. Maar dat is een luxeprobleem.

Stem me naar een vaste blog!

Schrijven, tikken, mijn mening geven; het is dagelijkse kost voor mij. Een eigen betaalde column op een website zou dus fantastisch zijn. En dat is nu binnen handbereik! Ik zit namelijk bij de Top 10 van columnisten voor www.ShowBZ.nl.

De beste twee columnisten winnen een betaald blogplaatsje op de website. Hoe ik zo’n welbegeerde plek kan bemachtigen? Met behulp van jullie stemmen. De eerste deelnemer vliegt er komende maandag al uit. Dus: pick me, choose me, love me!

Stemmen doe je door een keer per dag mijn voornaam te mailen naar columnisten@showbz.nl. Ook reacties onder een blog worden meegenomen in de beoordeling. Dus laat van je horen!

En hier staat het officieel:
http://www.showbz.nl/2011/03/17/columnistenstrijd-de-columnisten-zijn-bekend/

Afgeserveerd

Het leven van de vrouw van een kok gaat niet over rozen. Begrijp me goed, ik ben dolgelukkig met mijn vent. Enige nadeel is dat hij op zijn vrije dag niet altijd zin heeft om te koken (lees: meestal niet). En naar de supermarkt gaan is bepaald geen hobby van hem (maar van welke man wel?). En owja, áls hij kookt, dan kookt hij. En ik dus niet.

Ik vind koken leuk. Dat komt goed uit gezien de beperkte zin om thuis achter het fornuis te staan of boodschappen te doen van manlief. Maar Mathijs vindt het dus wel leuk om te koken als we mensen over de vloer krijgen. Dan krijgt hij ineens de geest. Zo ook gisteren. Hij Whats-appte me dat hij niet wist wat hij onze gasten moest voorschotelen. Of ik suggesties had? Enthousiast begon ik te tikken.

Hij dacht aan zwaardviscarpaccio. Dus ik zeg: ja, lekker, met een salsa van paprika, tomaat en kappertjes. Nee dus. Wat voor saus bij het vlees? Wat dacht je van rode wijn-tijmsaus? Nee, doe maar bearnaise. En opeens kreeg hij de geest: ceviche, groene asperges, salade, tonijntartaar… Het was niet bij te houden op de app.

So far mijn inbreng voor het diner: de courgettesoep die ik maandag alvast gemaakt heb. De rest van mijn suggesties zijn niet goed genoeg bevonden. Dat is aan de ene kant jammer: ik sta erbij als een klein kind dat ook mee wil spelen. Aan de andere kant hoor je mij niet klagen, want wauw, wat heb ik lekker gegeten gisteren. Mijn soepje stak er simpel bij af.

Stekelige situatie

Ik heb geprobeerd om het onderwerp te negeren. Te makkelijk, te voor de hand liggend, niet doen. Maar ik kan het niet laten om te schrijven over stekelige penissen. Het is te intrigerend.

Wat blijkt: vroeger was de menselijke penis voorzien van kleine weerhaakjes. Dat is nog eens het ultieme inhaken. Onderzoekers denken dat de stekels er zaten om concurrerend zaad en ‘sporen’ (wat dat ook moge zijn) te verwijderen. Gedurende de evolutie zijn ze verdwenen omdat ‘vrouwen niet langer alleen maar paringsbereid zijn tijdens de ovulatie’.

Paringsbereid. Ik vind het een woord om van te smullen. Het is seks op de minst sexy manier. Het grijpt terug naar beelden van een natuurfilm waarbij je ziet hoe ‘het mannetje het vrouwtje lokt met zijn tooien en vervolgens grijpt en bestijgt’. Je ziet de pauwen, beren of koeien al bezig.

Op dit soort momenten voel ik me vooral erg dankbaar. Ten eerste dat ik geen pauw of koe ben. En ten tweede dat er zoiets slims is als evolutie. Want stekels? Ook niet bepaald sexy. Eigenlijk vooral pijnlijk. Ik krijg dat beeld maar niet uit mijn hoofd van een egel met schaamhaar. Nee, ik snap wel dat de oervrouw buiten haar ovulatie geen interesse had in paren. Ik zou er ook een stokje voor steken. Brrr.

http://www.nu.nl/wetenschap/2464904/menselijke-penis-was-ooit-stekelig.html

Jeukvoorspelling

Jeuk op je rug, daar waar je er net niet bij kan. Prikkende, rode ogen van de pollen. Jeuk onder je voeten, schoen uit en krabben maar. Jeuk van een wollen trui, van kriebelende haren. Jeuk van een allergische reactie, van rode bultjes in je nek. Jeuk van een droge huid, van schilfers en krabben.

Jeukt het al? Nou hier wel! Terwijl ik dit schrijf onderdruk ik de neiging om op mijn hoofd, buik en in mijn nek te krabben. Logisch, want wat blijkt: de suggestie van jeuk kriebelt echt. Als iemand zegt dat je ergens jeuk van gaat krijgen, is de kans groter dat dit gebeurt dan als diegene zijn mond had dichtgehouden. En in mijn geval: denken aan jeuk doet jeuken. Interessant.

Het gaat om het nocebo-effect, vertellen onderzoekers. Dat is het tegenovergestelde van het placebo-effect. Het betekent dat wanneer mensen zeggen dat iets negatief gaat verlopen, de boel daadwerkelijk verslechtert. En dus moeten artsen, maar ik trek het graag door naar het hele leven, positiever zijn. Goed idee. Natuurlijk wil ik niet dat een arts bij 2% kans op overleven daar een potje heel leuk over gaat doen. Maar als rasoptimist ga ik graag uit van positieve scenario’s en dat blijkt vaak te werken. Ook wel eens niet en dan ben ik Heel Erg Teleurgesteld. Waarschijnlijk meer teleurgesteld dan wanneer ik er niets van had verwacht. Maar toch.

Geluk dwing je af en een goede uitkomst gedeeltelijk dus ook. Ik ga nu heel erg denken aan alles wat niet met jeuk te maken heeft. Verkoelend, fris water in een zomers zwembad, een soepele massage in een kuuroord, chocoladetaart, warme tarte tartin met vanille-ijs. Ja, ik ga nu heel hard denken aan vers, warm appelgebak en dan maar hopen dat het op miraculeuze wijze verschijnt.

Bron:
http://www.nu.nl/wetenschap/2465985/suggestie-van-jeuk-kriebelt-echt.html

Plaspauze

Huis kopen? Trouwen? Aandelen verkopen? Baan opzeggen? Ga vooral niet eerst plassen. Ja, je leest het goed: leeg die volle blaas niet, maar neem eerst de beslissing. In de categorie ‘waarom wordt dit onderzocht’ hebben Twentse wetenschappers ontdekt dat je met een volle blaas beter in staat bent om beslissingen te nemen die op de lange termijn goed uitpakken.

Waarom is dit onderzocht? Dat blijft onduidelijk, maar toch levert het een interessante conclusie op. Zeker voor iemand als ik. Ik heb namelijk van mijn moeder geleerd dat je vóórdat je iets doet, eerst plast. We gaan zo, moet iemand nog plassen? Dat was een welbekende vraag bij ons thuis. Een werkwijze die ik nog dagelijks toepas en niet alleen met autoritjes. Ik plas voordat ik ga winkelen, voordat mijn favoriete programma begint, voor aanvang van de film of het cabaret in de schouwburg, voordat ik aan een nieuw gezelschapsspel begin en voordat ik bel voor een telefonisch interview. Dit laatste deed ik ooit een keer niet, waarvoor ik meedogenloos werd gestraft. Na driekwartier afronden van mijn kant, was de interviewkandidaat eindelijk uitverteld en strompelde ik met mijn bovenste knoop open en met verkrampte, gekruiste benen  richting toilet.

Dat doe ik dus niet meer. Maar wat nu? Heb ik verkeerde beslissingen genomen omdat ik de ‘altijd eerst plassen’-regel consequent toepas? Moet ik nu het roer volledig omgooien? Ik denk er nog even over na. Maar eerst ga ik plassen, want als je moet dan moet je.

Bron: http://www.nu.nl/wetenschap/2459535/volle-blaas-leidt-betere-beslissingen-.html

Romantisch Bruhhe

Brugge, of zoals de Vlamingen zelf zeggen: Bruhhe. Een stad om je ogen goed de kost te geven, je vingers bij af te likken en je dorst te lessen. Overal historie, huisgebrouwen bier, handgemaakte pralines (bonbons), hartelijke mensen en sfeervolle restaurants. Waar je ook kijkt, Brugge is mooi, authentiek, oud, middeleeuws en prachtig. Wij waren overigens niet de enige die dat vinden, want het was bestwel druk. Brugge in het hoogseizoen lijkt me dan ook geen aanrader. Mocht je trouwens tijd hebben om wat tv te kijken, mis dan vooral de Vlaamse kookzender Njam! niet: njam.tv.

Het was me zowaar gelukt om het tripje naar Brugge geheim te houden. Vlak voor Breda vertelde ik Mathijs het nieuws. Een leuke verrassing! Na een flinke zoektocht naar een benzinepomp, vonden we het hotel Rosenburg vrij gemakkelijk. We kregen een warm welkom. De parkeerkaart zou de receptie wel in de gaten houden. Dus hup, de stad in. Even lunchen bleek wat lastig, aangezien het de bedoeling is dat je overal een echte maaltijd nuttigt. Dus werd het een Subwaybroodje en op dag twee een panini. Ook lekker.  

’s Avonds zoeken we een restaurant dat ik op internet heb gevonden, maar we zijn toch niet zo enthousiast. En zo eindigen we bij een Italiaan waar we onszelf gelukkig mogen prijzen dat we een tafel hebben, want de zaak is vol gereserveerd (merken we een half uur later, om acht uur uit eten gaan is natuurlijk vroeg). Veel mensen worden weggestuurd. We worden bediend door een arrogante, gladde Italiaan die af en toe wat vloekt in het Italiaans. Maar het eten is heerlijk en niet duur. Een unicum in Brugge, waar je met gemak 12 euro voor een omelet betaalt. Ze moeten het van het toerisme hebben, zullen we maar zeggen.  

Op zondag is het museadag. We beginnen met koffie en een wafel in een vaag snackbarachtig tentje. Dan het Diamantmuseum. Het is leuk en leerzaam, al wordt er een hoop minder interessante informatie bijgehaald. Dan slenteren we naar het Begijnhof en genieten van het uitzicht vanaf een bankje. Koetsen met toeristen passeren ons, in het water volgepakte boten, zwanen langs de kant. De zon op het kanaal, de bruggen met hun keien en de oude gebouwen. Een lieflijk geheel. Op de brug speelt een tandeloze man op zijn vlooitoeter. We lopen een rondje langs de nonnen en gaan dan richting Brouwerij de Halve Maan voor een rondleiding. Over kleine trappetjes, langs allerlei kuipen en apparaten lopen we de brouwerij door en luisteren we aandachtig naar de met Brugs accent gesproken uitleg over het brouwproces. Dat accent is soms wat moeilijk te volgen met de g als h en de h als … (niets dus). We sluiten af met een Brugse Zot blond, die smaakt.

Dan op naar het chocolademuseum Choco Story. Erg leuk, al wordt er ook weer van alles bijgehaald. Aan het eind krijgen we een bonbonpresentatie in drie talen en eten we een bijzonder smakelijke praline. We lopen terug naar het hotel waar we een verdwaalde toerist onze kaart geven. Even siësta houden. Daarna de stad in op zoek naar Bistro ‘t Klein Genoegen, nog een tip op mijn lijstje. Die blijkt dicht te zijn, helaas. En dus struinen we met honger in de buik door Brugge op zoek naar een leuk restaurantje voor een vriendelijke prijs. Uiteindelijk strijken we neer in een hilarisch kippenrestaurant. We zitten er samen met een Engels stel, verder is het leeg. Of ze ook wat brood vooraf hebben, vragen we. Tuurlijk: twee geroosterde boterhammen met een kuipje boter. Erbij een fles witte wijn. Daarna een supermalse, rode biefstuk met frietjes en verse salade. Wat een smakelijk bord eten. De entourage is volledig in kippensfeer;  de klok, de wc-aanduiding, de prullaria op de bar… De twee heren hebben het rustig, maar doen erg hun best. Onze conclusie: hier mogen meer mensen naartoe. Ook al staat de radio op de achtergrond aan met een of ander psychologisch praatprogramma, het eten is super.

Op maandag moeten we helaas weer naar huis. Maar eerst gaan we nog even de stad in voor wat echte pralines en nog wat cultuur. Het was een heerlijk, romantisch weekend. In het door stelletjes overspoeld Brugge is dat niet verwonderlijk. Echt een aanrader dus!