Hoe lekker is het om ’s ochtends tijdens het wakker worden een welkomstgroet van de zon te krijgen. Goedemorgen daglicht! En hoe lekker is het om naar buiten te kijken en een strakblauwe lucht te zien, spelende kindjes en relaxende mensen op het terras. Ja, mensen. Het is lente en dat is heerlijk.
De goede zin borrelt in mij op, het is niet tegen te houden. De lente maakt iets in mij wakker. Het gedeelte van mij dat een winterslaap hield. Het gedeelte dat zin krijgt om te poetsen (want als de zon zo naar binnen schijnt zie je werkelijk alles), dat zin krijgt om in de tuin te werken (want dat ziet er zo gezellig uit), salade te eten en plannen te maken voor eindeloze barbecues tijdens broeierig warme zomeravonden waarbij de zon pas rond 23.00 uur ondergaat.
Maar zover is het nog niet. Vooralsnog is het gedoseerd genieten. Want de eerste zonnestralen brengen ook een dilemma met zich mee.’s Ochtends is het namelijk nog bestwel koud. Wat doe je dan? Wel of geen handschoenen en sjaal? En winterjas of dik vest? Neem je je zonnebril en zonnebrandcrème mee of is dat te optimistisch? Is het rokjesweer of niet?
En zo zie je aan het einde van de werkdag de kudde harde werkers weer huiswaarts keren met een dik pakket onder de arm van jas, sjaal en handschoenen, de ogen dicht geknepen tegen de felle zon. Als je mensen kijkt vanaf het terras zie je het dilemma voor je tentoongespreid. Alles loopt langs: van dik ingepakt ski-jack tot zomerse korte broek met witte mannenbenen (!). En ik moet ook keuze maken ’s ochtends op de fiets. Daar ging ik, met sjaal en zonder handschoenen. Mijn handen warmde ik omstebeurt op in een jaszak. Het blijft lastig die prille lente. Maar dat is een luxeprobleem.