‘Jingle bells, jingle bells, jingle all te way. Iedereen kan voetballen behalve Willem 2′. Met deze vriendelijke woorden strooiden de Heraclessuporters nog wat extra zout in de wonden van de Tilburgse voetbalclub. Tilburg verloor in eigen huis met 2-6. Niet de uitslag die je hoopt, maar toch een vermakelijke avond.
We wilden nog een keer naar Willem 2 toe, nu het nog kan. De kans dat de club degradeert is op zijn zachts gezegd reëel. En dus togen we zaterdag richting stadion. Het begon goed. Na drie minuten kregen ‘we’ een penalty mee en kreeg de tegenpartij een rode kaart gepresenteerd. Mathijs wil nog wel eens denken dat mijn aanwezigheid geluk brengt en even leek dat ook zo te zijn. Het stond 1-0. Helaas konden we maar drie euforische minuten genieten van deze voorsprong, waarna de vernedering begon. Ook al was het elf tegen tien.
Oke, de wedstrijd zelf was niet zo leuk om naar te kijken. Maar de tribunes waren daarentegen een lust voor het oog. Merendeel man, spijkerbroek, hip jackje, luid vloekend. Sommigen waren ook een beetje nerdy. Wat het vloeken een schattig tintje gaf. Naast ons het uitvak waar de Heraclessupporters als een kudde wilde apen achter netten en tussen stewards stonden geklemd. Zodra hun club scoorde beukten ze met al hun kracht en lichaamsgewicht op de hardplastieken wand die hen scheidde van de diehard Willem 2-supporters. Dat vond ik wel een beetje eng.
De Kingside-tribune met de fanatiekelingen van Willem 2 was veruit het best gevuld van het hele stadion. Daar hingen de spandoeken en stonden de mannen in shirts en sjaals. Gaandeweg de wedstrijd werden ze steeds minder enthousiast. In het midden stonden vijf mannen op een rijtje. Allemaal een tricolore-shirt aan, gezicht op onweer, de brede armen demonstratief boven de ietwat uitpuilende buik gevouwen. Ze stonden overduidelijk een potje te mokken.
Dat is ook wel begrijpelijk als je bedenkt dat veel van deze mannen hun hele leven al achter hun ‘trots van het voetballand’ staan. En dat dit wekelijkse uitje getolereerd wordt door moeder de vrouw. Even mogen ze mannen onder mekaar zijn, bier drinken en hard schreeuwen. En als je dan al die steun en toewijding in het degradatieputje ziet verdwijnen, doet dat pijn. Wat ik dan niet begrijp is de leus waar de Willem 2 -supporters hun mond van vol hadden op het eind: ‘schamt oe kapot’. Tegen de eigen spelers dus. Dat vond ik dan weer jammer.