Woordspelletje

Wat vind jij daar nu van? Stilte… En dan de uitroep: shit, ik heb helemaal geen klinkers meer! Herkenbaar? Wordfeud heeft langzaam het (sociale) leven overgenomen. Overal zie je mensen peinzend naar hun scherm staren. Potje, patje, tapje, topje? Wat heeft de meeste waarde? Op Facebook plaatsen mensen hun topscores. Via Twitter worden er anderen uitgedaagd. Kortom Wordfeud is een hype van gigantische proporties. En ik ben jaloers.

Hoewel het soms best een beetje vervelend is als je een goed gesprek probeert te voeren, vind ik Wordfeud een goede zaak. Een spelletje waarbij er geen vogels worden gekatapulteerd of stipjes worden gegeten, maar waarbij een groot vocabulaire, spelling en taalinventiviteit van pas komen. Een spel naar mijn hart én het is goed voor je ontwikkeling!

Het is alleen zo jammer, of slim, dat je het alleen kunt spelen met een i-Phone of Android toestel. En die heb ik dus niet. Dus ik, tekstschrijver, woordjesliefhebber en spelletjesfanaat, moet toekijken terwijl anderen spelen. Ik moet me inhouden om niet met een pruillipje te gaan stampvoeten. Voor thuis heb ik meteen een gloednieuw Scrabblespel gekocht. Maar dat is toch anders. Ik moet geduld hebben tot in februari mijn telefoonabonnement afloopt. Want dan zal de mogelijkheid om Wordfeud te spelen zeker meewegen in mijn keuze. Hopelijk is de hype tegen die tijd niet overgevlogen en wil er nog iemand met me spelen.

Laser of lenzen

Ik heb al jaren lenzen. Eerst een bril, toen harde lenzen en nu al een paar jaar zachte maandlenzen. Zonder zie ik niet heel veel. Ik ben niet stekeblind, maar met mijn beide ogen op -4 is het niet verstandig om in een auto te stappen zonder visueel hulpmiddel. Nu las ik net op Groupon dat er een aanbieding is om mijn ogen te laten laseren. Geïntrigeerd opende ik de link.

Het begon allemaal in groep 8. Het turen naar het bord ging met steeds meer moeite. En dus moest ik aan de bril. Door de jaren heen gingen mijn ogen steeds een klein beetje achteruit. In het begin kon ik nog rondfietsen zonder bril, na een tijdje ging dat steeds wat minder. Niet dat ik brokken maakte, ik had vooral moeite met herkennen van bekende tegenliggers. En dus heb ik waarschijnlijk vele malen vriendelijk gezwaaid naar onbekenden en arrogant mijn neus opgehaald voor verbouwereerde vrienden. Maarja, als puber wil je je bril natuurlijk niet buitenshuis dragen.

Eenmaal zestien jaar, mocht ik ein-de-lijk aan de lenzen. Wat een verademing! Ok, je moet er even aan wennen, maar daarna zie je ook werkelijk alle blaadjes aan de bomen zitten. Ik genoot ervan. Al waren die harde lenzen niet altijd prettig. Ze jeukten regelmatig en ik ben er ooit eentje bijna kwijtgeraakt op een Oostenrijkse dansvloer omdat een medefeestganger een soort prik-met-je-vinger-dans in mijn oog deed. Wonderbaarlijk genoeg werd de lens gevonden. Op een ander onbewaakt moment heb ik een lens uit de dakgoot kunnen redden. Maar toen er een jaar of twee later eentje in het Tilburgse Carnavalsgedruis op de grond viel, moest ik er toch aan geloven. Ik stapte over op zachte lenzen.

En dat bevalt goed. Maar toch droom ik ervan om wakker te worden en alles meteen goed te kunnen zien. Om te gaan zwemmen zonder mijn ogen dicht te knijpen of angstvallig boven water te houden. Ik wil ook uit het raam kunnen kijken als er ’s nachts buiten op straat iets spannends gebeurt. En dus droom ik van een laserbehandeling. Maar ik vind het ook wel eng; het zijn toch je ogen. Ik verwacht dat ik het over een paar jaar wel aandurf. Maar nu? En via een Groupdeal? Laserschieten met korting, ok. Een TomTom kopen voor een zacht prijsje, graag. Maar zoiets delicaats als oogchirurgie via zo’n site aankopen? Wie doet dat nou?

Schermvrouw in actie

Schermen; een sport voor middeleeuwse ridders die jonkvrouwen in nood willen bevrijden, jongetjes met plastic zwaarden en mannen die houden van dikke, witte maillots. Tenminste dat dacht ik altijd. Totdat we op mijn werk Olympisch sporter Bas Verwijlen gingen sponsoren. We volgden hem tijdens zijn deelname in Beijing (hij werd 8e!) en nu richting Londen. Wat blijkt: het is eigenlijk bestwel gaaf.

Vorige week donderdag mocht ik het zelf proberen tijdens een schermclinic met wat collega’s en relaties. Na het oefenen van de juiste houding (jaja, het slappe handje naar achteren), wat afweermethodes met de degen en wat gepor in een oefentegenstander, mochten we echt gaan vechten. Jasje en handschoen aan, tiettokken in de bh, helm op en inpluggen maar. Dat valt vies tegen. Ten eerste was het erg warm in dat pak en voel je je een beetje gedesoriënteerd door de helm met gaatjes. En ten tweede is het eigenlijk bestwel moeilijk. Je probeert wel af te weren, maar die punt piept er zo doorheen. Je prikt, springt en beweegt je flink in het zweet.

Helaas moest ik mijn meerdere erkennen in drie van de vijf tegenstanders. Voor schermen heb je een goede conditie (redelijk aanwezig), souplesse (mwah), snel reactievermogen (ok) en behendigheid (totaal afwezig) nodig. En dan begin ik maar niet over tactiek. Collega Sanne spreidde een onvermoed en meedogenloos talent ten toon en ging er met de hoofdprijs en eer vandoor. Na afloop lieten Tristan en Bas zien hoe het echt moet. Een wedstrijdje op niveau, totaal niet te vergelijken met ons geprik. Gaaf! Wanneer mag ik weer?

Het is officieel

Als ZZP’er heb je een eigen site nodig. Mensen moeten je snel kunnen vinden als ze je in willen schakelen. En daarom – hoorngeschal & tromgeroffel – is nu mijn officiële bedrijfssite online: www.melindebussemaker.nl. Neem gerust een kijkje.

Nou had ik natuurlijk al mijn blog, en dus een domein geclaimd. Maar een blog is geen bedrijfssite. Aangezien mijn bedrijf Melinde Bussemaker heet, vond ik dat mijn bedrijfssite thuishoorde op dat domein. Klinkt leuk, maar een verhuizing van data heeft meer voeten in de aarde dan je denkt. Ik ben er apetrots op dat het gelukt is. Daarbij gaat mijn grote dank uit naar Lennart Boven (online whizzkid), Kevin Termohlen (logo designer) en  Nikkie Stoffels (webbouwer). Dus bedankt!

En voel je de behoefte om mij te promoten? Dan mag dat natuurlijk altijd. Geen zin? Even goede vrienden. En je kunt me natuurlijk blijven volgen via mijn blog op deze site.

Het Hazesniveau

De a is van alcohol, dat drinken jullie graag. De b is van biertje, een stuk in je kraag. De c is van clitoris, die vindt Pietje wel, de d is van duo want jullie zijn een stel.

Huwelijken, afscheidsfeestjes en jubilea worden geregeld opgeleukt door tenenkrommende abc’s en vals gezongen liedjes. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik er wel van houd. Ja, een heel gevaarlijke uitspraak. Op onze bruiloft werd Mathijs door zijn ouders en een paar van onze vrienden (zuiver!) toegezongen. Ik genoot met volle teugen, ook omdat hij wel een beetje belachelijk werd gemaakt. Maar dan op een leuke manier. Zijn ouders hielden zich namelijk aan de liedjes-etiquette: geen vieze onderwerpen, niet te lang en niet teveel of te weinig lettergrepen in een zin.

Ben je momenteel aan het zwoegen op een tekst voor het bruidspaar op de wijs van My bonny is over the ocean? Dan is er hulp in donkere dagen. ‘We moeten nog een lied’ is een boek over de do’s en don’ts van het feestelijke liedjes zingen. Daarbij hanteren zij een interessante standaard. Twijfel je of het onderwerp vreemdgaan bijvoorbeeld bezongen mag worden? Leg je vraag langs de Hazes-meetlat. Zong Hazes erover, dan is het ‘a nono’. Zo niet, leef je uit. Dit doet trouwens niets af aan de kwaliteit van de Hazesliedjes. De onderwerpen zijn alleen vooral geschikt om in beschonken toestand mee te bleren, ritmisch deinend met een alcoholische consumptie.

Nog een gratis, extra tip: houd je te allen tijde aan de gouden regel van 5. Maximaal 5 minuten is leuk, daarna wordt het strontvervelend. Deze regel geldt overigens ook voor speeches, sketches of quizzen op feesten.

Bron:
http://www.nu.nl/boek/2615057/handboek-leed-bruiloftliedjes.html

De zin van biggen

Weet jij al waarom je hier bent op aard? Wat is de zin van jouw leven? Ja, ik weet het; een nogal pittige vraag op deze regenachtige donderdagmorgen. Hij is misschien beter geschikt voor mijmersessies bij het kampvuur, maar aangezien de herfst al is ingetreden stel ik de vraag maar gewoon nu.

Veel schrijvers van boeken met titels als ‘Vind je geluk’ gaan uit van het antwoord op eerder genoemde vraag. Wat is de zin van je leven? Wat maakt jou gelukkig? En dat moet je dan gaan doen. Klaar. Het is eigenlijk een afgeleide van het ‘van je hobby je beroep maken’. In mijn geval houd ik van schrijven en dus schrijf ik. Dat klinkt heel plausibel en leuk en dat is het vaak ook. Maar soms is het ook een grote worsteling met mezelf en de woorden op mijn beeldscherm. Of met een interviewkandidaat waar ik met heel veel moeite een leuk citaat uit weet te persen. Dus idealiseer het niet.

Maar toch geloof ik in de waarde van doen wat je leuk vindt. Het geeft je leven écht zin. Een volgende vraag die vrijwel automatisch tevoorschijn tovert is: waarom is dat zo? Waarom geeft doen wat je leuk vindt je leven zin? Omdat wanneer je iets vol passie en enthousiasme doet, dat onherroepelijk overkomt bij andere mensen. Het geeft niet alleen jezelf energie, maar ook een ander. En dat heeft een Brabantse biggenboer pas écht goed begrepen. Ik ben benieuwd of Jan zelf deze inzet van zijn muziek ook voor ogen had toen hij mijmerde over de zin van zijn leven.

Bron: http://www.nu.nl/muziek/2609552/meer-biggetjes-verwacht-muziek-jan-smit.html

Het nieuwe vasten

Hebben de zomermaanden er bij jullie ook zo ingehakt? Wijntje bij het copieuze diner, witbiertje met bitterballen op het terras, veel barbecueën en ijsjes halen bij Intermezzo. Het was niet alleen een natte bedoening buiten deze zomer, ook mijn natje en droogje waren meer dan goed geregeld. Ik heb er van genoten.

Maar nu is het even genoeg. Tot hier en niet verder. Als ik weer in mijn wintergarderobe wil passen, zal ik pas op de plaats moeten maken. En dus, lieve lezers, neem ik jullie als getuigen. Terwijl de moslims hun vastenperiode afsluiten met het Suikerfeest, start ik mijn eigen programma. Dat heeft overigens weinig met bidden en niet eten als de zon op is te maken, maar wel met bezinning.

De hele maand september ben ik aan het vasten (ja, de kop is er al af). Het wordt een Ramadan zonder islam en een vastenmaand zonder carnaval. Ik gun mijn lichaam en lever een maandje rust. Dat betekent: gezond eten, veel groente en fruit, geen geraffineerde vetten. En bijna niet drinken (laten we wel realistisch blijven hè). Steunen mag. Wie doet er mee?

Leesvoer

Het valt te verwachten dat iemand die houdt van zinnen en woorden ook dol is op lezen. Dus ja, ik ben een lezer. Ik had een kleine motivatiedip toen ik ‘voor mijn lijst moest lezen’ op de middelbare school. Moeten is nooit leuk en het haalde mijn plezier in het lezen behoorlijk naar beneden. Maar sindsdien is er een constante sinus te ontdekken in mijn leesplezier en leesvermogen. De ene keer wat meer en de andere keer wat minder.

Het is eigenlijk net als eten koken. Soms heb je zin om pannenkoeken te bakken, een andere keer kokkerel je een driegangenmenu met amuse en weer een andere keer bestel je sushi of een pizza. Datzelfde geldt bij mij voor lezen. Soms ben ik in een romannetjesbui, lach ik me een breuk aan een chicklit of zwijmel ik weg bij een liefdesverhaal of coming-of-age. Een andere keer ga ik voor een ouderwetse, dikke, literaire pil of een zware, cultuurhistorische roman. Of ik kies voor een mooie ‘gewone’ roman, thriller of even helemaal niks omdat mijn ogen niet lang genoeg open willen blijven voor het slapen gaan om voldoende bladzijden te lezen om een verhaal te kunnen volgen.

Maar het liefste lees ik in mijn vakantie. Dan heb je de gelegenheid om je onder te dompelen in een verhaal. Afgelopen vakantie las ik het boek Keukenmeidenroman van Kathtryn Stockett. Wat een heerlijk verhaal! En tegelijkertijd een boek met een boodschap waar je over na moet denken. Ik vind het een aanrader en heb de leessmaak weer helemaal te pakken. Iemand nog een goede tip?