Afwijkende werktijden blijken een slechte invloed op een relatie te hebben. Geen verbazingwekkende conclusie. Als je elkaar alleen maar ’s nachts in comateuze toestand tegenkomt, blijft er weinig quality time over. Ik kan me voorstellen dat je elkaar dan een beetje kwijt kan raken. Ik vond het ook best spannend toen ik ruim vijf jaar geleden uit de horeca richting kantoorbaan stapte. Los van het feit dat een nieuwe baan altijd spannend is en het sowieso wennen is om na jaren van geen wekker zetten opeens elke morgen om zeven uur op te staan, vond ik het ook wennen dat het ritme van Mathijs en mij compleet anders zou worden.
En dat was ook best even wennen. Je moet er samen je weg in vinden. Hij werkt bijvoorbeeld altijd vrijdag en zondags de hele dag, dus ook ’s avonds. Dat is niet altijd gezellig. Aan de andere kant weet ik wel waar ik aan toe ben. Vrijdagavond kan ik sporten, met vriendinnen afspreken of lekker in mijn eentje een vrouwenserie kijken. En zondags kan ik nog wat werk verzetten of met vrienden de hele middag spelletjes doen. Ik vermaak me wel.
In het begin was het zoeken naar een nieuw evenwicht, maar nu wil ik eigenlijk niet meer anders. Dat bedoel ik niet onaardig, want ik breng graag tijd door met Mathijs, maar ik vind het wel gemakkelijk dat ik weet dat ik bepaalde avonden of uren voor mezelf heb. Dan kan ik dus rustig op de bank gaan liggen met een boek. En ik hoef me niet te haasten omdat manlief thuis klaarstaat met het eten. Ik ben ervan overtuigd dat Mathijs er hetzelfde over denkt. Op dinsdag heeft hij bijvoorbeeld het rijk alleen en doet hij dingen die hijzelf leuk vindt, en ik wat minder. Ideaal toch. Ik zou het mensen dus eigenlijk willen aanraden om andere tijden te werken: het houdt je relatie fris. En de tijden die je écht samen bent, waardeer je des te meer.