Bas Verwijlen, de Nederlandse schermer die mijn werkgever DamenRomijn sponsort, heeft zich geplaatst voor de Olympische Spelen! En daarbij staat hij ook nog eens eerste op de wereldranglijst van degenschermers. Chapeau!
Bas is 28 jaar. Ik ben 31. Ik vind dat altijd een beetje confronterend. Dat iemand, een gewone jongen uit Oss, al zo succesvol kan zijn op een leeftijd die ik al even gepasseerd ben. Dan denk ik: dat had ik dus ook met mijn leven kunnen doen. Hij is niet de enige, de meeste succesvolle mensen waren er al vroeg bij. Lionel Messi is 24 jaar, Lady Gaga is bijna 26, William Shakespear was 26 jaar toen hij zijn meesterwerken schreef (denken ze) en Macauley Culkin (net als ik van het bouwjaar 1980) was tien jaar toen hij in Home Alone schitterde.
Toen ik tien jaar was, speelde ik voornamelijk met mijn barbiepoppen. Op mijn 24e werkte ik fulltime in de horeca omdat ik dat nog veel te gezellig vond. Op mijn 26e had ik het geschopt tot junior redacteur. En op mijn 28e kon ik het junior doorstrepen. Als ik hele succesvolle mensen zie denk ik altijd ‘wat als ik wat meer mijn best had gedaan?’. Zou ik dan nu inderdaad een wereldberoemde turnster zijn (maar zie hoe het Verona van de Leur nu vergaat)? Zou ik dan al een boek op mijn naam hebben staan? Een zang- of acteercarrière waar je u tegen zegt? Tonnen op mijn bankrekening? Het antwoord is ‘nee’. Denk ik, aangezien een doorwrocht onderzoek onmogelijk is.
Ik heb altijd groot respect voor mensen die al jong hun ambities waarmaken. Alleen ligt er een gevaar op de loer. Want als je naar bovenstaand lijstje kijkt (Bas en Messi uitgezonderd), gaat succes vaak samen met verdriet, drugs en gekte. Dat relativeert weer. Door te genieten van mijn jeugd, studententijd en mijn carrière met zorg op te bouwen, loop ik niet het risico om zwaar ongelukkig te worden vanwege beroemdheid. Een hele zorg minder.