Grand dessert van de sportzomer

Het is feest deze zomer. Sportfeest. Na een, voor Nederland teleurstellend, EK, tussendoor nog wat tennis en een mooie Tour de France (al ben ik daar geen fan van), maken we ons allemaal op voor het toetje van de zomer: de Olympische Spelen. Toetje? Zeg maar gerust grand dessert.

Ik heb er zin in. Mijn goede voornemen voor vandaag is om een blaadje te scoren met een mooi overzicht van alle wedstrijden. En dan wel graag een beetje een chauvinistische: ik wil weten wanneer mijn Oranje topmensen zich opmaken voor de strijd van hun leven. Daar gaat het me om. Dit jaar hebben de Olympische en Paralympische Spelen bovendien nog een extra betekenis voor mij. In opdracht van sportmarketingbureau Triple Double schrijf ik voor Politie Topsport Selectie namelijk blogs voor drie topsporters: beachvolleybalster Sanne Keizer (OS), wheeler Kenny van Weeghel en tafeltennisser Tonnie Heijnen (PS).

Via de interviews met de topsporters slaan de kriebels op mij over. Want bedenk je eens dat je minstens vier jaar lang (of je hele leven) alles aan de kant zet voor dat ene doel: schitteren op de Olympische Spelen. Je traint je het leplazarus, eet alleen gezonde voeding, reist over heel de wereld naar toernooien, zet je sociale leven op een laag pitje en wie weet wat nog meer. Dit alles voor dat ene doel. En binnen afzienbare tijd is het zover. Dan gaat ’s ochtends je wekker en ‘mag’ je die dag. Dan is het erop of eronder. En je tegenstanders voelen zich precies zo. Tenenkrommend spannend is het. En ik leef lekker mee. Op naar goud!

Tastbare tv

We hebben een nieuwe tv-zender sinds 1 juli: 24 Kitchen. Om de een of andere reden zit ie op kanaal 22, maar dat mag de pret niet drukken. Want Mathijs en ik zijn fan. Als je hier ’s ochtends de tv aanzet en hij automatisch op het laatst gekozen kanaal schiet, dan is de kans groot dat je iemand ziet koken. Heerlijke tv om niet te diep bij na te denken.

Niet alle programma’s zijn fantastisch trouwens. Afleveringen als ‘De snelle maaltijd’ doen ons weinig. Ook zijn we niet geïnteresseerd in huisvrouweske diners met een vrolijke twist. Dan kijken we elkaar aan met een blik van ‘getverderrie’. Nee, geef ons maar Peter Goossens. Dat is genieten! Deze Belgische chefkok heeft maar liefst drie Michelinsterren verzameld met zijn restaurant Hof van Cleve. Drie sterren! Nou, dan kun je wel koken.

Peter kookt vaak een traditioneel gerecht (Paling in het groen bijvoorbeeld) om er vervolgens een eigen draai aan te geven. En dan ontstaat er een kunstwerkje op het bord. De passie voor producten, koken en technieken straalt van elke beweging af. Bijna proef je de saus, voel je het malse vlees smelten op je tong en het krokantje kraken in je mond. Zijn kookkunsten zijn bijna tastbaar, voelbaar door het beeldscherm heen. Ja, wij zijn fan. Alleen vraag ik me wel altijd af hoe het zit met de afwas. Voor een crèmepje, waarvan dan drie druppels op een bord terecht komen, maakt hij al zo een mes, snijplank, pan, kom, zeef, spuitzak, lepel en bord vies. Ik zou niet graag in zijn spoelkeuken staan.  Maar kijken (of eten), dat wil ik wel.

Van je een en twee

Kunnen jullie tellen? Die drie voor ons inmiddels legendarische woorden veranderden ons leven voorgoed. Of we kunnen tellen? Ja, natuurlijk. Maar tot hoeveel? Tot twee, zo bleek. Twee kleine kloppende hartjes veilig weggestopt in mijn buik. Twee nieuwe levens, twintig vingertjes, twintig teentjes en twee paar ogen. Een tweeling. Wauw.

Ja, lieve lezers, ik ben in verwachting van een tweeling. Mijn buikje begint ondertussen, ik ben zeventien weken, verdacht te bollen en in ons hoofd wordt ruimte gemaakt voor deze nieuwe levensfase. Om maar alvast wat vragen te beantwoorden: ja, we vinden het Ontzettend Leuk. Nee, we hebben er geen moment van gebaald. Nee, we hadden het niet verwacht. Ja, we zijn extra blij omdat het best wat moeite kostte om zwanger te raken. Ja, de zwangerschap zal een beetje zwaarder zijn. En ja, daarna wordt het heel pittig. En dat is best een beetje eng, maar wel leuk eng.

Langzaamaan zijn we aan het idee gewend dat ik echt zwanger ben. Nu proberen we ons voor te stellen hoe het is als de kindjes er straks zijn. En straks is sneller dan je denkt. Komen ze een beetje in hun ritme? Zijn het huilbaby’s of baby’s volgens het boekje? Wordt het straks zestien keer per dag marathonvoeden of valt het best mee en zijn er zware en fijne dagen? We gaan het allemaal ontdekken. Het meest bijzondere vind ik nog wel dat er twee kleine mensen groeien in mijn buik. Twee mensen die hopelijk een goede band met elkaar gaan hebben, die ieder een eigen karakter, voorkeuren en uiterlijk hebben, die als het mag oud en heel gelukkig worden. Misschien wel 160 jaar leven. In mijn buik. Hoe fantastisch is dat!

Hou doe en bedankt

DamenRomijn, de werkgever waar ik drie dagen in de week vertoef naast mijn freelance bestaan, stopt ermee. Tegenvallende resultaten en verminderde opdrachten maken helaas definitief een einde aan het ooit zo succesvolle en bloeiende bedrijf. Een zware dobber voor personeel, directeuren en klanten. Want wat hebben we in de afgelopen jaren mooie dingen gemaakt, lekker samengewerkt en gelachen met elkaar.

De kenner weet dat ik al eerder een keer afscheid nam van DR. Na vijf jaar hield ik het voor gezien en koos ik voor een ‘nieuwe uitdaging’, die helaas niet zo bij me bleek te passen. Vier maanden later zat ik weer tussen mijn oude en vertrouwde collega’s, nu in de hoedanigheid als parttime werknemer en parttime eigen baas. Wat ik aan dat prachtige afscheid heb overgehouden is een clip waar je u tegen zegt en waar ik die dag menige traan om gelaten heb. Een document om goed te bewaren en nog eens terug te kijken.

Wat ik zo jammer vind is dat mijn lieve collega’s door het faillissement niet net zo’n mooi afscheid krijgen, het afscheid dat ze verdienen. Het voelde de laatste tijd als de ‘tien kleine visjes’, steeds werd het clubje kleiner. En nu is het dus einde oefening. Ik ga mijn collega’s missen!

(Tip: zet nu, net als in mijn clip, het nummer Sweet goodbyes van Krezip of. Of doe het juist niet.)

Neem bijvoorbeeld clipmaster T, loyaal, collegiaal, lief en altijd in voor gezelligheid. Stille kracht en schrijfster M, die na jaren weer opnieuw moet beginnen. Alleskunner S, die DR en de verhuizing met enthousiasme en strakke hand regelde. Creatief talent M, die van stront nog een mooie website kan maken en het hart op de tong heeft. Vormgever V, die tekenen een nieuwe betekenis heeft gegeven. Vormgever P, altijd origineel en creatief. En vormgever J, vaste baken van de studio en steevast alert op details.

Of neem kersverse projectleider A, een topnetwerker die na een rumoerig jaar opnieuw een nieuwe start moet maken. Communicatieadviseur S die ieder project in goede banen leidt en altijd opkomt voor de belangen van haar klanten. Innovatief online talent L, die al iets eerder afscheid nam, maar die ik zeker mis als gewaardeerde collega. Nieuwe collega schrijfster E met haar feilloze pen, die ik stiekem best ga missen ook al hebben we maar een half jaar samengewerkt. Bazen B en H, van wie ik beide veel geleerd heb. B op het gebied van schrijven, communicatie en politiek. H op het vlak van persoonlijke ontwikkeling, eigen baas zijn en niet bang zijn om voor jezelf op te komen. En dan collega G. Creatieveling, optimist, luisterend oor, altijd op zoek naar de beste en meest leuke schrijfwijze (wordt het intro 1 of 2?), die ik echt wel heel erg ga missen en in de toekomst zeker blijf zien.

Het is geen afscheidsclipje van tien minuten, maar wel een welgemeend bedankt!

Oranje ondertemperatuur

Ik geloof niet dat ik over twee jaar net zo debiel hysterisch blij kan zijn met een overwinning van het Nederlands elftal als dat ik dat twee jaar geleden geweest zou zijn. Toen ik gisteravond de juichende Spanjaarden in beeld zag (wie verbaasde zich vanmorgen ook over die vrouw in bikini met de vlag op haar borsten bij het journaal?) kon ik alleen maar denken: doe eens normaal. Is het afgunst? Of ben ik wakker geworden uit een jarenlange met Oranje doordrenkte slaapstatus?

Het was een teleurstellend EK voor Nederland, daar zijn we het met zijn allen wel over eens. De vice-wereldkampioen heeft vooral laten zien hoe het niet moet. Erg jammer, maar ook wel duidelijk. Twee jaar geleden was het daarentegen op en top genieten. Elke wedstrijd was tenenkrommend spannend en iedere keer konden we na het laatste fluitsignaal uitbarsten in orgastisch gejuich (even los van de finale). Zéker de wedstrijd tegen Brazilië was een juweeltje, een middag die voorgoed in mijn geheugen staat gegrift. Maar wat als Nederland zich plaatst voor het WK over twee jaar. Ga ik dan midden in de nacht naar de wedstrijden kijken? En ben ik dan net zo euforisch als ‘we’ winnen? Ik denk het niet.

Begrijp me goed: ik ben een voetbalfan. Ik heb menig wedstrijd gekeken, en dan bedoel ik dus niet alleen de wedstrijden van onze jongens. Maar voorgoed zal er een stemmetje achter in mijn hoofd klinken dat zegt ‘doe toch normaal, het is maar een sport’. Leuk hoor die oranje shirts, vlaggetjes, toeters en leeuwenkoppen, maar er zijn echt belangrijkere dingen in het leven. De Olympische Spelen komen er bijvoorbeeld aan!