Maand: september 2012

Als zelfstandige ben je meer dan je functieomschrijving doet vermoeden. Naast in mijn geval tekstschrijver en communicatiekenner, ben ik ook mijn eigen systeembeheerder, salespersoon, marketingstrateeg, schoonmaakster en office manager. Meestal is dat leuk, vind ik. Het houdt het werk afwisselend en doordat je alles zelf doet houd je het gemakkelijk in de hand. Je wordt er ook lekker initiatiefrijk van. Er is niemand anders die het voor je regelt en dus doe je het zelf. Wel zo duidelijk.

Natuurlijk ligt de ene taak me meer dan de andere. Alle papieren netjes in mappen doen en mijn administratie bijhouden, vind ik stiekem wel leuk. Het voelt heel volwassen wanneer je al je facturen optelt. Ook heb ik niet zoveel moeite met de ‘sales’. Een keiharde, gesjeesde salesdame zal ik nooit worden, maar een beetje over mezelf en mijn eigen werk babbelen, daar heb ik niet zoveel moeite mee.

Wat me alleen totaal niet ligt is systeembeheer. In de loop der tijd heb ik mezelf gedwongen ontwikkeld, maar veel blijft nog abracadabra. Dan mis ik MicroRoy van mijn oude werkgever DamenRomijn. Na een korte uitleg drukte hij op een paar knopjes en was het euvel meestal snel verholpen. Maarja, hij zit niet in mijn ZZP-budget.

Dus moest ik vorige week, na lang voor me uitschuiven, toch echt mijn e-mailaccount overzetten van mijn oude Outlook op de computer naar mijn nieuwe op de laptop. Inclusief bestaande mails en agenda-afspraken. Zoiets klinkt altijd gemakkelijker dan het is. Back-upje hier, installeren daar, uploaden en voilà. Maar zo gaat het eigenlijk nooit. En daar loopt het dus spaak. Er komt altijd een moment waarop de laptop iets doet dat niet in de omschrijving staat die ik via Google heb gevonden. Als ik dan zoek naar een oplossing, verdwaal ik op fora waarop iedereen alleen maar afkortingen gebruikt. En dan is het doorzetten, ontcijferen en niet opgeven (en niet je gloednieuwe laptop uit het raam gooien).

Na drie uur was het eindelijk gelukt en zat ik letterlijk juichend achter mijn laptop. Het kost een hoop meer moeite, maar de trots is minstens zo groot.

Misschien was ik in een ander leven wel arts geworden. Of chirurg. De medische wereld heeft altijd een grote aantrekkingskracht op me gehad. Mensen genezen, hoe gaaf is dat! Met bloed heb ik nooit een probleem gehad (ik kan gerust een operatie op tv kijken tijdens het eten, zo lang er maar niet gespuugd wordt), ik ben al jaren bloeddonor en toen ze op mijn achtste in het ziekenhuis mijn bloed wilde prikken om te controleren of ik geen blindedarmontsteking had, heb ik de vriendelijk babbelende dokters gevraagd om even hun mond te houden. Ik wilde zien hoe ik geprikt werd.

Achteraf gezien ben ik blij dat ik niet heb gekozen voor een medische carrière. Want naast het boeiende van het menselijk lichaam is er ook een keerzijde: het falen ervan. De duistere kant van de medische wereld past totaal niet bij mij. Verdriet, pijn, overlijden, ik zou er de halve tijd snotterend bij staan kijken. En dan heb ik het nog niet eens over de jarenlange studies, de 60-urige werkweken en het opofferen van vrije tijd. Nee, dan kun je beter teksten schrijven. Lekker creatief bezig zijn, veel nieuwsgierige vragen stellen aan allerhande mensen over de meest uiteenlopende onderwerpen. En wie weet gaat het soms wel over die wondere medische wereld.

Met aandacht kijk ik iedere week naar de docu Kijken in de ziel: artsen. Journalist Coen Verbraak stelt op een prettige manier prangende vragen over wanneer wel en wanneer niet behandelen, hoe om te gaan met eigen fouten of met regelgeving vanuit de overheid en of je als arts je werk ook mee naar huis neemt. Het geeft een ongekend kijkje achter de schermen van de medische wereld. Wat me vooral is bijgebleven is wat intensivist Hans van der Hoeven vertelde over hoe hij het beleefde om een tijdlang zelf patiënt te zijn. “Je probeert uit alles wat de dokter doet conclusies te trekken; een lach, een knik, een zucht.” Je leven in de handen van een arts, wat een verantwoordelijkheid.

Kijken in ziel: artsen, maandag 21.15 uur Nederland 2.