Evi en Joep zijn er!

22 november 2012, een mooie dag voor een tweeling om geboren te worden. Dat zei de gynaecoloog toen na mijn controle bleek dat ik milde zwangerschapsvergiftiging had. “Houd haar maar nuchter voor de keizersnee!”,  vervolgde hij en liep de kamer weer uit, ons verbaasd en gespannen achterlatend. Diezelfde middag kwamen na 36 weken en 1 dag zwangerschap Evi en Joep ter wereld. Evi als eerste, maar net als Joep in dezelfde minuut namelijk om 15.44 uur. Beide kindjes huilden meteen en toen ik de kleine koppies een kusje mocht geven voor ze naar de kinderafdeling gingen om gecontroleerd te worden was ik, net als hun papa, apetrots. Wat waren ze lief en klein!

Evi woog 2090 gr en Joep 2050. Inmiddels zijn we ruim drie weken verder en zijn ze al flink gegroeid, namelijk meer dan een pond per stuk. Ik had me voorgenomen om snel een blog te plaatsen hier, maar met een tweeling blijft er weinig tijd over op een dag. De eerste tien dagen moesten ze in het ziekenhuis blijven om aan te sterken, te leren drinken en te groeien. Ik bleef zelf acht dagen. Op de Moeder-Kind afdeling van het Elisabeth Ziekenhuis waren we in erg goede handen. Dus bedankt allemaal! Op 1 december kwam de hele familie thuis. Hoe bijzonder om je eigen kindjes, die écht in je buik hebben gezeten nu in hun eigen bedje thuis te hebben liggen.

Alles gaat goed. Ons hele leven staat momenteel in het teken van onze twee kleine directeurtjes. Zij bepalen wat er wel of niet gebeurt. Evi en Joep doen wat baby’s doen. Drinken, poepen, huilen, knuffelen, dat werk. Niet alleen ons leven is veranderd, maar ook ons vocabulaire. Ze melden zich,  komen voor een voeding en geven een mondje terug bijvoorbeeld. En tot nu toe heb ik nooit woorden gebruikt als fladderen, kraamtranen (ze bestaan) stuwing, aanleggen en clusteren. Er gaat een hele wereld voor je open.

Maar de grootste verandering is wel dat ze er zijn. En dat ik eindelijk begrijp waarom al die andere ouders zo hysterisch trots zijn op hun eigen kroost. Zo stonden we letterlijk te juichen in het ziekenhuis toen Joep voor het eerst 60 cc had gedronken. En kwamen we niet meer bij van het lachen toen we Evi’s gaap aan het filmen waren en ze afsloot met een knetterende scheet en een tevreden zucht. Werkelijk elke scheet, gaap, uitrekbeweging, slaaphouding (Joep met zijn kin in de lucht en zijn muts over zijn ogen of als superman met één hand in de lucht), gezichtsuitdrukking (lacht ze nou? Volgens mij is dat een lachje, wat is ze toch mooi hè) en blik is geweldig. Je wilt niet de hele tijd opscheppen over je kind, maar je kunt je bijna niet voorstellen dat andere mensen het niet fan-tas-tisch vinden dat Evi slaapt met haar hand op Joeps gezicht. We zijn officieel geïnfecteerd met het kindervirus. En dat is genieten!

De stand tot nu toe per dag:
18 luiers, 16 voedingen, een liter melk,
minimaal één onder gescheten of geplast aankleedkussenhoes,
drie hydrofielluiers en minimaal één outfit in de was,
een hoop druppeltjes Vitamine D en K (inclusief de druppels die er naast gaan)
en ontelbare knuffels, scheetjes en kusjes.