Dat wat geweest is

Ik lees momenteel het boek Klunen, van Kluun. Een paar jaar geleden las ik altijd met veel plezier zijn columns op zijn website, dus toen ik dit boek in de aanbieding zag dacht ik ‘ha leuk’. Ik ben nu halverwege en ik moet bekennen dat ik het helemaal niet zo leuk vind. De gebundelde columns zijn niet slecht of stom, maar ze ontlokken me ook geen glimlach meer.

Hoe komt dat? Zijn de columns niet actueel genoeg meer? Soms, maar zeker niet altijd. Ik vind het allemaal gewoon niet zo verrassend meer, niet origineel genoeg. Waarschijnlijk ben ik veranderd want het leest nu als ‘been there, done that’ en dat had ik eerst niet.

Toch gebeurt me dit de laatste tijd vaker. Neem bijvoorbeeld tv-programma’s als Help, mijn man is klusser of Het zesde zintuig. Kon ik me eerst nog wel verkneukelen bij een luie echtgenoot die aan het werk werd gezet, nu doorzie ik het programma te goed. Ze zetten de man voor paal (Mathijs zegt dan altijd dat ze het maar lekker zelf moeten doen of een klusjesman moeten inhuren voor een paar duizend euro) en John Williams wordt dikke vrienden met de altijd heel erg zielige vrouwen en speelt tussen neus en lippen door voor psycholoog. Vervolgens halen ze de verbouwing altijd net op het nippertje, huilt de vrouw van blijdschap en is alles weer koek en ei. Been there done that.

Dan Het zesde zintuig. Er is altijd iemand vermoord (duh), ze weten altijd saillante details van de overledene en ook al zijn er drie verschillende paragnosten, ze zijn het vaak met elkaar eens over wat er is gebeurd. Het is bijna te mooi om waar te zijn. Misschien is het wel waar, ik weet het niet, maar het ligt er zo dik bovenop allemaal. En het is elke keer meer van hetzelfde. En laat ik maar niets zeggen over Gordon Ramsey’s hulp bij restaurantfalen, Ik vertrek of De reünie. Been there, done that.

Het is een wrange conclusie dat zo weinig dingen mij nog kunnen bekoren. Ligt het aan mij? Ben ik een cynisch, zeurend oud wijf geworden? Of kijk ik gewoon teveel tv? Ik hoop het tweede. Daarom beloof ik de komende tijd minder tv en meer quality time. Ik ben benieuwd wat voor spannende inzichten het mij op gaat leveren.

Gooi die deuren open

In mijn zwangerschaps-, bevallings- en kraamroes was het me aan me voorbij gegaan, maar afgelopen week ben ik weer bij gelezen. Tilburg in het landelijke nieuws, leuk! Gaat het over het luiden van kerkklokken? Schietpartijen? Inbraken? De kermis? Neen, deze keer is het onderwerp winkelen op zondag. Ik herhaal: leuk!

De afgelopen jaren hadden we één koopzondag in de maand (met uitzondering van de koopzieke maand december). Vol jaloezie hoorde ik van vriendinnen dat zij op zondag even gingen winkelen of vergeten boodschappen deden. Ik niet, ik moest plannen. Tot daar opeens nieuwe regelgeving kwam: Tilburg ging 52 weken per jaar op zondag open. Ik blij en andere Tilburgers met mij, dacht ik.

Natuurlijk, het is niet fijn voor de kleine winkeliers om extra personeel aan te moeten nemen. Maar laten we het eens van de kant van de klant bekijken. Veel mensen werken vijf dagen in de week. Winkelen of boodschappen doen moet gebeuren in de spaarzame vrije uren en met alle andere werkenden tegelijkertijd. Hoe ouderwets is het dan dat winkels van maandag tot zaterdag open zijn? Wie winkelt er eigenlijk op een maandag of dinsdag? En waarom zou het tegenwoordig nog erg zijn om op zondag te werken? Daar klagen ze in de horeca of zorg toch ook niet over.

Volgens de Stichting Tegen Verruiming Zondagsopenstelling is het wel erg. En dat mogen ze vinden. Alleen jammer dat ze denken dat ze de wijsheid in pacht hebben. Neem deze blog. Er staat dat ‘er weer niet wordt geluisterd naar de mening van ‘het volk”. Over welk volk hebben ze het hier? De pensionado’s? De katholieken? Ik identificeer me niet met deze mening en dit volk. Wat mijn mening wel is? Lekker open die winkels op zondag! Sluit ze desnoods op maandag, dan zijn er minder mensen die er last van hebben.