Ze heeft een strakke, hoge spijkerbroek aan en een dun wit shirt. Aan de binnenkant van haar linkerarm zit een tatoeage, ik vermoed van een blaadje. Haar haren zijn losjes opgestoken, met pieken voor haar gezicht waarop vrijwel geen make-up te vinden is. Ze heeft het natuurlijk soort schoonheid van een Jan Wolkers meisje. Sexy voor de rijpe, bedachtzame man. De ideale barvrouw voor het etablissement waarin we ons bevinden: kleedjes op de grond, een beetje rommelig en klein.
De bezoekers zijn types op zich. Drie vrouwen van wie ik vermoed dat ze macrobiotisch eten. Een groep oudere vrouwen die wijn drinken, sjaaltjes om hebben en onophoudelijk praten. Wat mannen die (speciaal)bier drinken. Spijkerjas, wat ouder, tikkeltje onverzorgd. De Levi’s viert hoogtij. Achterin het kroegje zitten twee mannen met een gitaar. De één een (naar ik vermoed ietwat beschonken) Nederlander. Mooie stem, raakt soms de draad van zijn gitaarspel kwijt. De ander een enthousiaste Australiër die vanwege een missende tand behoorlijk slist. Hij zingt vol overgave, is een ervaren performer maar perst alles op zo’n manier uit zijn keel dat je bang bent dat het pijn doet. Of dat hij straks niet meer kan praten, laat staan zingen.
We drinken een biertje en een wijntje en laten ons onderdompelen in de ambiance van dit kleine café vol stamgasten. Arnhem op haar smalst. De muziek is vaak droevig, soms een beetje eentonig, maar steeds boeiend genoeg om te blijven. Even stroomt het kroegje vol met Amerikanen. Ze blijven maar één drankje, wat niet erg is want ze passen niet in het geheel. Misschien doen wij dat ook wel niet. Maar we blijven zitten, observeren en genieten. Het Oranje Koffiehuis is het oudste kroegje van Arnhem. Zo kom je nog eens ergens.
http://www.oranjekoffiehuis.nl/