Belonen met lef

Wij vrouwen verdienen nog steeds 18% minder dan mannen. Een slechte zaak, vindt het PvdA. Daarom wil de partij eerlijke beloning afdwingen met een wet. Bedrijven worden verplicht de verschillen in beloning tussen mannen en vrouwen openbaar te maken in hun jaarverslag. Ongelijke beloning voor eenzelfde functie ‘mag’ nu ook al niet, maar wordt in de praktijk nauwelijks aangepakt.

Het gaat hier dus niet om het verschil tussen bijvoorbeeld vrouwelijke verpleegkundigen en mannelijke artsen in de zorg. Het gaat om mensen in precies dezelfde functie die minder verdienen. Een slechte zaak, vind ik ook. Want waarom zou een vrouw minder moeten verdienen terwijl ze exact hetzelfde doet als de man? Zoiets wakkert de feministe in mij aan. Dus ja: doe daar iets aan!

Maar de grote vraag blijft wáárom vrouwen minder verdienen. Gaan we met minder akkoord? Ja, blijkbaar. Hebben we misschien een paar jaar parttime gewerkt om voor de kinderen te zorgen waardoor we wat achterlopen qua salaris? Vinden we onszelf minder waard dan mannen? Weten we minder goed wat we waard zijn?

Ik denk vooral dat laatste. Het blijft lastig om in een markt, zeker tijdens crisisjaren, te weten wat je waard bent. Dat heeft te maken met zelfvertrouwen, je onderhandelingspositie en met lef. En ik vermoed dat het vrouwen aan die drie dingen een beetje ontbreekt. Misschien wel voor 18%. Zoals Ute Gerhard al schreef: brave meisjes komen in de hemel, brutale overal. Dus misschien kan de PvdA naast het gedwongen openbaar maken van beloningsgegevens, bedrijven ook meteen verplichten hun vrouwelijke werknemers een cursus assertiviteit en lef te geven. Kijken of we dan wél onder die 18% komen.

Mobile leren

Vrolijke, felgekleurde shirts, aardig wat brillen en veel mannen. Ik begaf me vrijdag 7 juni tijdens Mobile Down South tussen de mobile developers en designers. Een tikje verlegen types, creatief, dol op gadgets en bijzonder slim met applicaties. Ik was in het Conference Center van de High Tech Campus in Eindhoven omdat ik een verslag van de dag en een column ging schrijven namens Blue Mango Interactive. Een mooie opdracht!

Het leuke van mijn vak is dat je tussen het tikken van de regels door zelf ook wat informatie oppikt. Wisten jullie bijvoorbeeld dat Android in 2010 nog vrijwel onbekend was? En dat Hyves toen twee keer zo groot was als Facebook? De wereld anno nu met alle mobiele mogelijkheden bestaat pas een jaar of drie. En dat terwijl smartphones en tablets nu al niet meer weg te denken zijn uit ons dagelijks leven. Een eyeopener, tenminste voor mij dan.

Ik leerde nog veel meer over mobile marketing. De creativiteit erachter, de mogelijkheden, de kansen (er wordt relatief gezien nog weinig geïnvesteerd, terwijl de doelgroep wel actief is) en de stommiteiten. Als gebruiker weet ik maar al te goed waar ik niet op zit te wachten. Geen irritante pop-up reclames op mijn telefoon die ik bijna niet weg geklikt krijg. Geen gewone sites op mijn mobiel die niet goed werken en geen ingewikkelde apps waar ik uiteindelijk niets aan heb. Ik wil dat het makkelijk werkt, inspireert, handig én leuk is. En met mij willen velen dat. Zo blijkt. Er is dus nog voldoende werk voor mobile marketeers.

Aan het eind van de dag ging ik met een hoofd vol indrukken en een ouderwets schrijfblok met aantekeningen, ik viel ietwat uit de toon tussen de tablets, weer huiswaarts. Bijzonder om me even onder te mogen dompelen in deze wereld van mogelijkheden. En zo steek ik stiekem steeds wat op van allerlei onderwerpen, een mooi aspect van mijn werk. Nu over naar mijn to do-lijstje van vandaag: mobile marketing, pensioenen, hypotheken en voortijdig schoolverlaten. Geen saaie dag.