De weegschaal van het leven

Mijn hoofd zat een beetje vol deze week. Letterlijk, met snot, en figuurlijk, met werk. Tijdens de zomermaanden kon ik merken dat een groot deel van Nederland met vakantie was. Het was een beetje stil op het werkfront. Niet zorgwekkend-ik-ga-failliet-stil (no worries mensen) maar wel zo rustig dat ik aan het eind van een zonnige werkdag zonder schuldgevoel een boek kon lezen in de hangmat in de tuin.

Iedereen is terug van vakantie, weet ik inmiddels. Mijn mailbox stroomt vol en mijn werkdagen zijn goedgevuld. De zelfstandig ondernemer in mij juicht. Ook de privé-agenda vult zich in een rap tempo met gezellige lunches, leuke etentjes en een familieweekend weg. Allemaal leuk natuurlijk, maar het veroorzaakte deze week wel een plaatselijke overstroming in mijn hoofd. Want zolang je fit en vrolijk bent is alles prima. Dan stofzuig je het huis even voor je werk, speel je enthousiast met je kinderen tussen het koken door en vertrek je ’s avonds snel-snel richting sportschool of vriendin. Maar de boel loopt vast als je lijf vastloopt. En dat gebeurde.

Te weinig energie en te weinig tijd. En dus loop ik tegen het klassieke moederdilemma aan: ik wil alles goed doen maar dat kan niet. Het leven blijkt één grote weegschaal en het is aan mij om de balans te vinden en te houden. Nu het snot uit mijn hoofd is, mijn to do-lijstje langzaam korter wordt en het familieweekend in zicht komt, komt er ook weer ruimte in mijn hoofd. Een vernieuwd evenwicht is gevonden. Melinde 2.0.  Nu alleen dat lijstje met ‘dat doe ik nog wel een keer’-punten afwerken.