Vijfjarig jubileum

Vijf jaar anekdotes, inzichten, hersenspinsels en mijn soms ongezouten mening. Vandaag is het vijf jaar geleden dat ik deze blog startte. Ik wilde een podium voor mijn eigen teksten en ideeën. Een plek waarbij niet de opdrachtgever en de doelgroep bepaalden wat er wel of niet geschreven werd, maar ik en ik alleen. Het heeft geresulteerd in een mengelmoes van verhalen, soms heel serieus, soms vakinhoudelijk, soms liefhebbend of hobbymatig en vaak zo uit mijn hoofd op het papier gekwakt. Heerlijk, niemand die daar iets over te zeggen heeft.

In die vijf jaar is er veel gebeurd. Huis gekocht, verbouwd, verhuisd, ten huwelijk gevraagd, getrouwd, zwanger geworden, Joep en Evi gekregen. Het zijn vijf prachtige jaren geweest die bijdragen aan hoe de rest van mijn leven zal verlopen. Ook op werkgebied zat ik niet stil. Ik verliet DamenRomijn, werkte even bij Commond, kwam terug bij DR, begon voor mezelf en werk nu volledig voor mijn eigen tekstbedrijf. Ik ontwikkelde me niet alleen als tekstschrijver, maar ook als ondernemer. Een bijzonder boeiend proces dat soms met horten en stoten ging (en gaat) maar altijd leerzaam is.

Telde mijn blog in het begin gemiddeld 17 lezers per dag, inmiddels heb ik 40 volgens mij trouwe volgers. Op een goede dag had ik vijf jaar geleden 20 lezers, laatst had ik er 294. Aan de ene kant is het een gek idee dat mensen daadwerkelijk lezen wat ik hier schrijf. Moet ik het dan niet wat meer polijsten? Aan de andere kant is het fijn om niet in het luchtledige te schrijven maar een publiek te hebben. Blijf me dus vooral lezen. Altijd verrassend om iemand tegen te komen op een feestje en dat hij of zij dan precies weet hoe het met me gaat en wat me bezighoudt. Tja, die blog hè.

Een jaartje zandhappen

Je kunt momenteel geen straat inrijden of hij ligt open. Normaal gesproken vind ik dat redelijk irritant, als bestuurder van een duowagen kan ik je vertellen dat het heel vervelend is. Soms kom ik er gewoonweg niet langs met ons brede gevaarte vol kinderen. Waarschuwing: dit is een zeurblog. En alvast excuses voor dit zelfmedelijden. Ik ben me er van bewust dat er dingen gebeuren in de wereld die honderd maal erger zijn. Dit is de categorie klein huishoudelijk leed.

Natuurlijk weet ik dat de straten open liggen met een reden. En dat als ze opnieuw worden aangelegd het eindresultaat waarschijnlijk beter is dan de huidige, misschien wel hobbelige weg. Als binnenstadbewoner weet ik dat veel straten in onze omgeving wel aan vernieuwing toe zijn. Het toeval wil dat onze straat en een grote zijstraat binnen afzienbare tijd aan de beurt is. Fijn! Maar ook: hoe ga ik dat doen met de kinderwagen?

In de gemeentelijke brief stond dat het werk aan het riool en andere voorzieningen en het opnieuw aanleggen van de straat ongeveer een jaar gaat duren. Exclusief tegenslagen of vrieskou. Een jaar! Een jaar lang een zandbak voor de deur, planken om over te rijden, apparaten met generators die vanaf half acht zoemen (ok, dan ben ik wakker) en niet parkeren voor de deur. Hoezeer ik ook uitkijk naar het vast prachtige eindresultaat en hoe ik ook probeer om positief te blijven (dan kunnen we de dikke banden van de wagen door het zand testen, misschien zijn de mannen wel heel behulpzaam): ik wou dat ik in mijn vingers kon knippen en het jaartje zandhappen al achter de rug was.

Boekengevoel

Ik houd van de geur van boeken, van het gevoel van papieren pagina’s op mijn vingers, van halverwege omdraaien op mijn andere zij omdat het zwaartepunt verandert, van op de bank kruipen met een boek, een dekentje en een pot thee. Lezen is voor mij ontspanning, de boel de boel laten en me mee laten slepen in een avontuur.

Afgelopen maandag was ik bij SMC013 Boeken 3.0 in de vernieuwde boekwinkel Polare. Onderwerp was de toekomst van het boek. Als boekenwurm en aanbidder van het gedrukte werk wilde ik daarbij zijn. Want gaat het gedrukte boek verdwijnen en móet ik aan de e-reader? Of blijft de nostalgie bestaan? Van vriendinnen hoorde ik goed nieuws over e-readers. Hoe passen er anders 25 boeken in je vakantiekoffer (wie heeft daar tijd voor sowieso)? Klopt, ik krijg al die boeken niet mee zonder me een breuk te sjouwen. Maar ik lees toch liever voor het slapen gaan een echt boek dan dat ik een e-reader gebruik. Dat kan niet goed zijn voor je nachtrust.

Het blijkt dat de wereld van boeken in beweging is. Wat de toekomst ons brengt is nog onduidelijk. Wel is duidelijk dat e-readers steeds populairder worden (nu heeft ruim 4 % van de Nederlanders er één), dat de mogelijkheden daarbij legio zijn (linkjes naar sites, geïntegreerde muziek, feedback geven aan de schrijver, discussiëren met andere lezers) en dat er heel veel illegaal wordt verspreid. Dat gebeurt op zo’n grote schaal dat het doorgeefboek in de vriendenkring er niets bij is.

Gaandeweg werd ik enthousiast. Sommige boeken hoeven inderdaad niet gedrukt te worden. Denk aan medische publicaties die staan te verstoffen in een kast terwijl ze prima online geraadpleegd kunnen worden. Andere boeken vragen juist om het gevoel dat alleen drukwerk kan geven: een dikke kaft, mooie omslag en vele bladzijdes om door je vingers te laten gaan. Wat mij betreft vult online lezen het offline lezen alleen maar aan. Dus wie weet komt de e-reader er wel voor op vakantie, maar op mijn nachtkastje blijft dat echte boek. Extra leuk vind ik de nieuwe apps en mogelijkheden. Discussiëren met andere lezers in de kantlijn van een boek: hoe leuk is dat! Want het komt zelden voor dat ik tegelijkertijd hetzelfde boek lees als een vriendin of zus. En soms wil of moet je erover praten.

Een interessant nieuw initiatief is Nieuwzoet. Boekenwurmen kennen allemaal dat meewarige gevoel na het uitlezen van een Supergoed Boek. Je hebt het verslonden, ervan genoten, erover gedagdroomd en ernaar verlangd. En nu is het boek uit. Hoe ga je ooit weer zo’n goed boek vinden? Nieuwzoet helpt je daarbij. Je maakt een profiel aan waarin je al je voorkeuren en liefhebberijen invult. Nieuwzoet stuurt je elke dag de eerste paar pagina’s van een boek passend bij jouw profiel, zonder de titel en schrijver te verklappen. Heb je een match? Dan koop je gemakkelijk online de e- of geprinte versie. Als het goed is lees je alleen nog maar boeken die jij goed vindt en van schrijvers die je misschien helemaal niet kent. Hoe leuk is dat? Je moet wel even geduld hebben: Nieuwzoet zit nog in de pilotfase. Ik houd jullie op de hoogte.

Opvoedseizoen is geopend

Het opvoeden begint bij 1 jaar, heb ik ergens gelezen. Tot die tijd kun je ze niet verwennen. Het eerste jaar komt steeds dichterbij voor Joep en Evi en dat begin je te merken. Het woord ‘nee’ is geïntroduceerd. Blijkbaar is dat een grappig woord, want er wordt meestal om gelachen. Evi schudt ook van nee (en doet ja). Ik ben aanhanger van de afleidmethode. Tenminste in theorie, de praktijk moet dit nog uitwijzen. Dus als Evi aan de slab van Joep trekt tijdens het eten zeg ik ‘nee’, zet haar wat verder weg en zing ‘smakelijk eten’. Tot nu toe werkt dat prima.

Vannacht had ik voor het eerst het idee dat ze een geintje met mij uithaalden. Dat ik gepiepeld werd. Joep brulde dat het een lieve lust was en dus kwam ik hem troosten. Hij kan een echte dramaqueen zijn en de dikke tranen rolden over zijn tot een grimas verwrongen wangen. Ik pakte hem op en wiegde hem zoals mama’s dat over de hele wereld doen: benen een stukje uit elkaar, hoofd op mijn schouder en een beetje hupsen door de knieën. Dat werkte, hij stopte met huilen.

Opeens hoor ik naast me een gegrinnik en achter me gelach. Joep en Evi hadden oogcontact en de grootste lol met elkaar. Als sneeuw voor de zon waren de tranen en het grote verdriet vergeten. Het leek alsof ze zeiden ‘haha, nu hebben we mama midden in de nacht uit haar slaap en bed gehaald en gaan we lekker spelen’. Natuurlijk, ik begrijp dat baby’s dat nog helemaal niet kunnen denken, zeker niet baby’s wiens vocabulaire niet verder komt dan ‘mama’, ‘dadada’ en ‘ete, ete, ete’. Maar toch voelde ik me een beetje voor gek staan, alsof ik er was ingetrapt daar middenin de nacht met mijn haren in de slaapstand, in mijn onderbroek en shirt. Kusje erop en weer verder slapen dan maar. En terwijl ik de deken weer over me heen trok bedacht ik me hoe de komende jaren eruit gaan zien: samen mama voor gek houden, samen stiekem dingen doen, samen stout zijn en hopelijk ook, samen lief zijn. Ik verklaar het opvoeden voor geopend.

Teamwork

De vrouw is te afhankelijk van haar man. Een tijdje geleden schreef ik al een blog over dit onderwerp en nu wil ik daar graag nog wat aan toevoegen. Ik heb het toen gehad over het gebrek aan alternatief voor vrouwen en over de samenleving die nog steeds is ingericht op de thuisblijvende moeder en de werkende vader.

Laatst las ik een artikel in Viva over vrouwen en hun zoektocht naar balans in werk, kinderen en vrije tijd. Ook hier werd de ‘vrouwen zijn te afhankelijk van hun mannen’-kaart gespeeld. Wat als je gaat scheiden? Dan ben je gedwongen om je huis te verkopen en moet je helemaal opnieuw beginnen met een laag, want parttime loon.

Maar wacht eens even, dacht ik, hoe zit het dan met die man? Die blijkt steeds meer (17%) parttime te werken. En los van parttime werk: wie verdient er voldoende om in zijn eentje de hypotheek op te hoesten? Of de hypotheek moet erg laag zijn, of de man in kwestie heeft een bijzonder goede baan. In alle andere en volgens mij de meeste gevallen brengt de man ook niet genoeg geld in het laatje om solo de hypotheek te bekostigen. Conclusie: de man is ook of net zo afhankelijk van de vrouw. Maar daar hoor je niemand over.

We zijn dus afhankelijk van elkáár. En zo zie ik het graag. Je vormt idealiter samen een gezin, een zorg- en speelteam voor de kinderen, een partner voor elkaar en een samenwerkend duo voor de financiën. Is dat erg? Ik denk het niet. Ik vind het zelfs wel mooi. Het is een nieuw soort balans. En het blijkt dat het niet alleen voor ouders, maar ook voor kinderen een prettige constructie is. Nederlandse kinderen behoren tot de meest gelukkige van de wereld onder meer door de mogelijkheid om parttime te werken. De onderlinge afhankelijkheid is niet verkeerd. Behalve als je uit elkaar gaat, dan moet je de kaarten opnieuw verdelen. Conclusie: ‘gewoon’ samen gelukkig blijven.