Gelukkig niet perfect

Een fijne jeugd geeft een grotere kans op depressie, zo blijkt uit onderzoek. Doordat je in je jonge leven weinig stress hebt ervaren, ben je er op latere leeftijd minder goed tegen gewapend. Het klinkt logisch, maar wat nu?

Als je kinderen krijgt wil je het allerbeste voor ze. Tenminste, ik wel. Ik gun Joep en Evi een heerlijke jeugd vol koekjes bakken, bomen klimmen, liedjes zingen, buiten spelen, muziek, tekenen en plezier. Een jeugd waarin ze zich geliefd, vertrouwd, vrij en geborgen voelen. Een mooie basis voor de rest van hun leven. En nu blijkt dat dus helemaal niet zo goed te zijn!

Zal ik mijn kinderen dan maar bewust blootstellen aan stress? Nee, dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Dan accepteer ik liever dat ze beter geen politieagent of militair kunnen worden. Aan de andere kant is het fijne jeugdscenario dat ik net schetste niet altijd realistisch. Het is niet zo dat je hele dagen door het bos aan het struinen bent op zoek naar beukennootjes en kastanjes om daarna de dag af te sluiten met pannenkoeken.

Veel dagen bestaan uit leuke momenten, maar ook uit momenten waarop Joep en Evi ruzie hebben om een speeltje, ze vinden dat het al vééls te lang geleden is dat ze iets te eten hebben gekregen, ze moe zijn maar dat niet willen toegeven en ze daardoor net iets te hard omvallen en hun hoofd stoten tegen de punt van de tafel of de speelgoedbak. Een zekere mate van stress is dus gegarandeerd. Gelukkig maar dat ons leven niet perfect is, hoef ik me daar in ieder geval geen zorgen over te maken.

Pieperpaleis en koffiebakfiets

Hap Stap, Tilburg Culinair; ik houd van foodfeestjes. Goed nieuws dus dat Tilburg er een nieuwe festiviteit bij krijgt: Meals on Wheels. Block het laatste weekend van augustus in je agenda voor dit evenement in de Spoorzone. De roots ervan liggen in Amsterdam, maar beter goed gejat dan slecht verzonnen.

Eind augustus zal de Spoorzone bezaaid zijn met mobiele eettentjes. Als ik dit (ontzettend saaie) filmpje mag geloven wordt het een wirwar van wafeltenten, pieperpaleizen en koffiebakfietsen. Het draait niet alleen om lekker eten (de friettent komt er niet in), maar om de hele beleving. Ik ben benieuwd! Eind augustus volgt de recensie.

Samen niet alleen

De arbeidsongeschiktheidsverzekering heb ik. Alleen dat pensioen, dat blijft een puntje. Aan de ene kant voel ik het gehijg in mijn nek: je moet iets regelen. Aan de andere kant weet ik niet zo goed wat ik dan moet afsluiten en ben ik nog zo bezig met alles opzetten, uitbreiden en continuïteit creëren, dat pensioen nu gewoon even niet aan de orde is. Tel daarbij op dat het allemaal toch weer tien keer veranderd (hoe ziet de wereld er over 35 jaar uit? Geen idee) en dat er eigenlijk geen goede opties voor ZZP-ers zijn (vind ik) en ik steek mijn kop weer in het zand.

Op nu.nl lees ik dat ambtenaar Maarten Camps van Economische Zaken vindt dat er een voorziening moet komen voor ZZP’ers op het gebied van arbeidsongeschiktheidsverzekering en pensioen. Je individueel verzekeren is kostbaar, dus ik juich het idee alleen maar toe. Als ZZP’ers zich als collectief kunnen verzekeren voor pensioen, dan móet dat gunstiger zijn. Of je het verplicht moet stellen, is een tweede. Het hele aardappeleten van ondernemen is nu juist dat je de ene keer heel succesvol bent en de andere keer wat minder. De ene keer kan je de bijdrage makkelijk missen, de andere keer moet je op je portemonnee letten. Iets waar deze collectieve regeling rekening mee moet houden.

Waar ik het absoluut mee eens ben is de uitspraak dat “de arbeidsmarkt van de toekomst een stelsel vereist dat mobiliteit niet belemmert maar bevordert en waarin ruimte is voor enige keuzevrijheid”, aldus Camp. De arbeidsmarkt is veranderd en blijft veranderen. Helaas veranderen de voorzieningen nog niet mee. Dit komt ook aan bod in de docu ‘Mensen van nu’ van Tegenlicht die ik laatst bekeek. Je moet even negeren dat er alleen een select groepje Amsterdamse hipsters is geïnterviewd, maar los daarvan is het best een interessante documentaire. Zet nu dit nummer op. De wereld is veranderd en wij met zijn allen moeten zelf met ideeën komen om het onszelf en de ander makkelijker te maken. Daarbij bepalen we zelf wat onze definitie van succes is en wat onze ambities zijn. Ik zou er bijna idealistisch van worden. De conclusie: kom maar door met dat collectieve ZZP-pensioen.

Van oliebol naar jaarverslag

Januari, meestal word ik er niet zo warm van. Het is de soberste maand van het jaar. De maand waarin ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’ hoogtij viert, alle festiviteiten achter de rug zijn, de dagen kort en de calorierijke lekkernijen als het goed is op één hand of vinger te tellen zijn. Na al de bombarie van sinterklaas, kerst en oud en nieuw steekt januari schril af. En dan telt deze maand ook nog 31 dagen. Ga er maar aan staan.
Normaal gesproken ben ik niet zo’n januari-fan. Maar dit jaar is dat anders. Ten eerste moet ik bekennen dat ik wel klaar ben met al die borrels, kaasplankjes, bitterballen en oliebollen. Mijn lijf snakt naar een pauze en daar geef ik nu gehoor aan. En ten tweede mag ik me storten op een opdracht waar mijn hart sneller van gaat kloppen: het jaarverslag voor de Raad voor Rechtsbijstand.

Nu vraag je je misschien af hoe leuk een juridisch jaarverslag kan zijn. Nou, heel leuk dus. De Raad voor Rechtsbijstand laat namelijk al jaren zien dat een jaarverslag niet saai en onleesbaar hoeft te zijn en dat het meer is dan een opsomming van feiten en cijfers. De Raad wil naast het verplichte gedeelte een informatief en inspirerend deel vol artikelen waarin staat omschreven wat er het afgelopen jaar heeft gespeeld. De komende tijd duik ik dus in juridische materie, nieuwe wetten en ingevoerde werkwijzen. Ik schuif aan bij advocaten, rechters en andere belanghebbenden en probeer het gezegde in zo duidelijk mogelijke bewoordingen, kort maar krachtig op te schrijven. Klare taal, noemen ze dat. Extra leuk is dat ik het jaarverslag samen met andere freelancers maak: een ZZP-collectief. Ik vermoed dat januari voorbij gevlogen is voor ik er erg in heb.