Trots in perspectief

Als ouders vind je je eigen kinderen ge-wel-dig. Tenminste, dat is mijn ervaring. Joep en Evi stappen nu vrolijk rond en daarvan maakt mijn hart een trots sprongetje. Vijftien maanden en lekker aan de wandel: wat knap! Joep zegt onder meer ‘poes’ (tegen elk dier, maar vooruit) en Evi ‘waf’ (of wahwahwah) en doet met verve een leeuw na. Elke dag komen er nieuwe verworvenheden bij en sta ik weer te glimmen. Heb je dát gezien? Bij andere kinderen is het volkomen normaal, bij mijn eigen kinderen steek ik de loftrompet. Misschien komt het doordat ik me nog zo goed kon herinneren hoe klein en hulpeloos ze een jaar geleden waren.

Er is altijd baas boven baas. Zo las ik dat deze peuter een IQ van 160 heeft. Volgens mij is dat niet per se goed nieuws, want of je er ook gelukkig van wordt is niet gegarandeerd. Maar ok, ze is dus heel erg slim, dat zie ik zelfs in. Ik las verder en ontdekte dat deze kleine meid al op 1-jarige leeftijd een naar-bed-gaan-verhaaltje niet alleen exact kon onthouden, maar het een avond later in zijn geheel op kon zeggen. Met alle woorden dus! Wat ontzettend knap. Dat zet de poes en wawawa weer in perspectief. Maar trots blijf ik.

Jij slaapt, ik lees

Er is een nieuwe site voor moeders. Deze keer geen holistische ideeën, ergonomische draagtips en biologische recepten. Nee, het is een website voor ‘moeders met een leven’. Ik voel me aangesproken (en denk verdorie, waarom heb ik dat niet bedacht).

Eén van de aansprekende blogs is deze. Het gaat over wat je als vrouw vindt dat je moet doen als de kinderen slapen. En wat je eigenlijk zou moeten doen. Nieuwbakken mama’s maken vaak de fout om heel efficiënt en productief te willen zijn. Been there done that. Wasje erin, vaatwasser uitruimen, even stofzuigen, speelgoed opruimen, dat werk. Je kent het wel. Heel begrijpelijk als je een krijsende zuigeling op je arm hebt, maar ook die periode gaat voorbij. En wat blijkt: klusjes doen tijdens slaaptijd moet je dus juist niet doen. Die uren moet je je tegoed doen aan de rust. Je leest een tijdschrift of een boek, doet een dutje, werkt wat. Je laadt jezelf weer op om na afloop vol enthousiasme verder te gaan met de dag.

Het blijkt namelijk dat kinderen veel dingen als spelen zien. Wij zien een vaatwasser, zij zien een doos met allemaal speelgoed. Schakel je kinderen in om de plastic bakjes aan te pakken en ze vinden het léuk. De messen doe je vanzelfsprekend zelf. Het duurt wat langer, maar je krijgt het gedaan. Datzelfde geldt voor opruimen (samen doen en meehelpen), wasje erin doen (even tussendoor, samen opvouwen, zie vaatwasser) en stofzuigen (is eigenlijk een heel leuk spelletje). Voel je vooral niet schuldig over het nuttig besteden van je tijd met je kinderen erbij. Het is niet erg dat ze leren dat sommige dingen nou eenmaal gedaan moeten worden. En misschien vinden ze het zelfs leuk. Hoewel ik deze aanpak al gedeeltelijk  toepaste, ben ik me er nu meer bewust van. Bedankt voor de tip!

Sappig, mals en smaakvol

Ik moet er eerlijk voor uitkomen: ik ben verslaafd. Niet aan roken, alcohol of drugs. Nee, ik ben verslaafd aan de flanksteak bij Argentijnse steakkoning Rodeo. Als ik alleen maar denk aan het malse, sappige, goed gekruide vlees met de rooksmaak van de grill loopt het water me in de mond. Als we uit eten gaan vragen we voor de vorm nog even waar de ander naartoe wil, maar eigenlijk weten we het antwoord al: Rodeo.

Mensen die me wat beter kennen weten dat ik een kritische horecabezoeker ben. De bediening, het eten, de atmosfeer, alles bekijk ik met onbewuste argusogen. Het is een tweede natuur. Een tijdlang wilden Mathijs en ik alleen bij hele goede zaken eten. Dan werden we nog eens verrast en in de watten gelegd. Tegenwoordig vinden we dat wat teveel gedoe. We willen geen zeven gangen maar gewoon een goed stuk vlees, fijne service en niet te lang wachten. En dat krijg je dus bij Rodeo. Bovendien lukt het me thuis niet om de biefstuk net zo te bakken. Vergis je niet, ik bak een lekkere steak. Maar zó lekker als bij Rodeo lukt me niet.

Sommige mensen vinden het te prijzig. Blijf dan vooral je sateetjes en zalmpjes eten bij eetcafés. Kwaliteit kost nou eenmaal geld. En ik ben nog nooit teleurgesteld bij Rodeo. Ik vind het knap dat het restaurant met succes een nieuw concept weet neer te zetten in tijden dat anderen ten onder gaan vanwege de crisis. Chapeau. Morgen weer?