Als ouders vind je je eigen kinderen ge-wel-dig. Tenminste, dat is mijn ervaring. Joep en Evi stappen nu vrolijk rond en daarvan maakt mijn hart een trots sprongetje. Vijftien maanden en lekker aan de wandel: wat knap! Joep zegt onder meer ‘poes’ (tegen elk dier, maar vooruit) en Evi ‘waf’ (of wahwahwah) en doet met verve een leeuw na. Elke dag komen er nieuwe verworvenheden bij en sta ik weer te glimmen. Heb je dát gezien? Bij andere kinderen is het volkomen normaal, bij mijn eigen kinderen steek ik de loftrompet. Misschien komt het doordat ik me nog zo goed kon herinneren hoe klein en hulpeloos ze een jaar geleden waren.
Er is altijd baas boven baas. Zo las ik dat deze peuter een IQ van 160 heeft. Volgens mij is dat niet per se goed nieuws, want of je er ook gelukkig van wordt is niet gegarandeerd. Maar ok, ze is dus heel erg slim, dat zie ik zelfs in. Ik las verder en ontdekte dat deze kleine meid al op 1-jarige leeftijd een naar-bed-gaan-verhaaltje niet alleen exact kon onthouden, maar het een avond later in zijn geheel op kon zeggen. Met alle woorden dus! Wat ontzettend knap. Dat zet de poes en wawawa weer in perspectief. Maar trots blijf ik.