Er schijnen wetenschappers en opvoedkundigen te zijn die denken dat je een jongetje of meisje kunt ‘maken’. Dat als je een jongetje maar genoeg poppen geeft, hij zich als een meisje gaat gedragen. En dat meisje geef je dan auto’s. En Duplo.
Bij ons in huis bevindt zich (in mijn ogen) het bewijs dat bovenstaande onzin is. Vrijwel vanaf de geboorte was Evi een meisje-meisje en Joep een echt jongetje. Meisjes die te vroeg geboren worden zijn pittig: check, jongens hebben het vaak iets moeilijker: check. En hoe ouder ons tweespan wordt, hoe meer ik de verschillen zie. Natuurlijk zijn ze niet altijd zwart-wit, zo ‘rijdt’ Evi ook met een auto in haar hand rond terwijl ze broem-broem zegt, maar 90% van de keren klopt het.
Zo is Joep een druktemaker. Vanaf het moment dat hij wakker is gebruikt hij zijn energie zo optimaal mogelijk. Daarbij rent hij rond, valt hij, gooit hij zichzelf op kussen en zegt hij heel hard boem. Stilzitten is voor baby’s en als hij te lang in de kinderwagen of autostoel zit, wil hij er UIT! Speelgoed is om mee te slaan/timmeren/rond te rennen. Zand is er om in de lucht te gooien, de schommel moet heel hoog (en zo lang mogelijk) en de glijbaan moet hard. Als je in bad zit, spetter je dat het een lieve lust is en trappel je met je benen om extra slagkracht te hebben.
Dan Evi. Ze wordt rustig wakker (van Joep) en sabbelt wat op haar tutje. Ze is vrolijk, puzzelt graag, kijkt met aandacht naar details, kan een half uur (!) tekenen als ze daar zin in heeft, vindt het leuk om mijn riem of haar schoenen eindeloos open en dicht te doen, bekijkt haar kleding vol aandacht, houdt niet van teveel gespetter, blijft langer zitten (mits vastgezet, anders is staan heel leuk) en doet de deur zachtjes achter zich dicht. Ze luistert net wat meer dan Joep, vindt het leuk om aan de hand te lopen en is onder de indruk van een duidelijk ‘nee’. Al kan het zijn dat ze dan als een papegaaitje meedoet: neeneeneenee!
Twee kinderen, één huishouden, één opvoeding. Totaal verschillend. Leuk hoor!