Joep en Evi zijn afgelopen zaterdag twee jaar geworden. Hoewel het me aan de ene kant melancholisch maakt – wat gaat de tijd toch snel – voelt het aan de andere kant heel logisch. Ze zíjn namelijk al echt twee jaar. Het zijn geen kinderen meer van een jaar die nog niet goed kunnen lopen, drie woorden zeggen en net baby-af zijn. Het zijn mini-mensjes geworden met een eigen wil, voorkeuren en mogelijkheden. En de ‘ik ben twee en zeg nee’-fase is ook begonnen. Vorig jaar schreef ik over de verrassingen die het eerste jaar moederschap mij hebben gebracht. Wat bracht het tweede jaar?
De verrassingen van het tweede jaar:
- Dat het bestwel intensief is wanneer je kinderen net wel/net niet kunnen lopen.
- Dat blijven zitten in de kinderwagen iets voor baby’s is.
- Dat het heel fijn is om zonder kinderwagen op pad te gaan (mits niet te ver).
- Dat je dan geen haast moet hebben.
- Dat je weer op stap kunt met een kleine tas (mits je de luiers niet vergeet).
- Dat zelf doen vele malen leuker is dan wanneer papa of mama iets doet.
- Dat je geduld dagelijks wordt beproefd.
- Dat je de wereld opnieuw leert kennen door hun ogen.
- Hoe je hart overstroomt als ze alleen maar bij jou willen zijn.
- Hoe vervelend het is wanneer ze opeens alleen maar bij jou willen zijn.
- Dat poepen met de deur open normaal wordt.
- Dat avondeten per definitie vies is.
- Behalve als het pannenkoeken zijn.
- Dat ergens koffie drinken met de kinderen meestal niet relaxed is.
- Behalve als er iets te doen is voor de kinderen.
- Dat we tegenwoordig heel soms daadwerkelijk tijd hebben om onze koffie op te drinken.
- Krentjes de uitvinding van de eeuw zijn.
- Dat er nog steeds zo nu en dan gebroken nachten zijn.
- Maar dat het gelukkig meestal stil is ’s nachts.
- Dat je zo verliefd kunt zijn vanwege een ondeugende blik of actie.
- Dat je ’s ochtends met z’n allen in het grote bed ligt als een gezin.
- Of ’s avonds samen een boekje leest op de bank.
- Wanneer ze luisteren als je iets vraagt/zegt/verbiedt.
- Wanneer ze je vol in je ogen kijken en iets doen wat niet mag.
- Dat ze soms samen spelen.
- En op andere momenten elkaar verschrikkelijk irritant vinden.
- Dat ze zo jong al zeggen ‘papa/mama NIET doen’.
- Dat ze zeggen dat ze je lief vinden.
- En daarna een koekje willen.
