Werkende moeder zijn: is het nou echt zo erg? Ik las deze blog op Me-to-we.nl waarin een werkende moeder suggestieve opmerkingen voor haar kiezen kreeg en kreeg plaatsvervangende stompneigingen. Wat een onzin! Werkende moeders zijn niet slecht en thuisblijvende moeders ook niet. Laten we ophouden met neerkijken op elkaar en juist kijken waar we van elkaar kunnen leren. Mijn handen jeuken teveel om niet op een paar punten uit de blog te reageren…
* “Tja, ik zou het niet kunnen hoor… de kinderen bij een vreemde achterlaten. Daarvoor houd ik teveel van ze.”
Dat heeft toch niets met houden van te maken? Als ik zie hoe blij onze kinderen zijn om opa en oma te zien of hoe leuk ze het vinden om met ‘de kindjes’ of hun favoriete leidster te spelen dan gun ik ze dat plezier van harte.
* “Raak je er niet gestresst van als je verhalen hoort als over zo’n Robert M.? Die man werkte jarenlang op een kinderopvang bij jou in de stad.”
Nee. Ik heb een goed gevoel bij de leidsters van ons kinderdagverblijf. Sowieso vind ik angst geen goede leidraad.
* “Je voelt je vast heel schuldig.”
Waarom? Omdat ik een deel van mijn tijd mezelf blijf en doe wat ik leuk vind en waar ik goed in ben? Volgens mij leren kinderen van voorbeelden, dit lijkt me een hele mooie.
* “Ik zou het heel lastig vinden om mijn kind grotendeels door een ander te laten opvoeden. Maar dan heb ik het puur over mezelf.”
Ik heb totaal geen probleem om mijn kinderen in de capabele handen van opgeleide leidsters of een liefhebbende opa en oma achter te laten. Ik heb de wijsheid niet in pacht, niemand toch?
* “Maar vind je het dan niet erg dat je zoveel speciale momenten van je kind mist?”
Soms. Maar er zijn ook genoeg momenten die ik niet mis. Met een paar poepluiers, driftbuien en tijdrekkende discussies minder in de week kan ik prima leven. En het mooie is dat ik juist op de dagen dat ik Joep en Evi wél zie meer van ze kan genieten omdat ik ze die andere uren gemist heb. Ik denk oprecht dat ik er een betere moeder van word. Een gezelligere ook.