Niets kan je voorbereiden op het ouderschap. Van tevoren had ik er bepaalde (rooskleurige) gedachten over. En natuurlijk, die momenten waarbij je hart een sprongetje maakt zijn er. Als ze hun armpjes om je heen slaan en je een knuffel geven bijvoorbeeld. Of als ze elkaar een kusje geven of ’s avonds zoet liggen te slapen. Joep die met een schuin hoofd oogcontact maakt en knikkend iets vertelt. Evi die schalks lacht als ze iets stiekems heeft gedaan. Maar er zijn alleen minstens zoveel momenten waarop de moed je in de schoenen zakt en het bloed onder je nagels verdwijnt.
Zo is daar het geven van borstvoeding. Ik had verwacht dat ik als een soort goddelijke Madonna met twee kinderen aan de borst zou zitten, in een serene rust zou ik mijn schatjes liefkozend bekijken en gelukzalig glimlachen. Er zou nog net geen engelachtig aura om me heen verschijnen. De praktijk bleek weerbarstiger, vermoeiender en heel weinig met rust te maken te hebben. Ik zal je de details besparen.
Dan het samen eten aan tafel. Droomde ik vroeger van samen met mijn gezin de dag doornemen aan de eettafel, tegenwoordig ben ik vooral blij als iedereen wat gegeten heeft. Het begint al met het koken: twee kinderen die aandacht willen terwijl je in hete pannen staat te roeren. Vervolgens lusten ze het niet, smeren ze de tafel onder en probeer je zelf wat eten naar binnen te werken terwijl je je kinderen enthousiast aanmoedigt. Daarna mag je de troep opruimen. En dat gesprek? Misschien over vijf jaar?
Een ander onderwerp valt in de categorie koekjesmoeder. Ik wil dolgraag die moeder zijn die hutten bouwt met haar kinderen en daarin gaat picknicken. Die koekjes bakt, kleiwerkstukjes maakt, met ze vingerverft en tekent en plakt. Wat blijkt: die dingen zijn (als je kinderen maximaal twee jaar en drie maanden oud zijn) maar tien minuten leuk. Maar de voorbereiding en het opruimen duurt veel langer. Zo hebben we gisteren gekleid. Dat duurde dus tien minuten en als ik niet mee had gedaan nog korter. Vervolgens moesten we alles opruimen en de handen wassen. Dat handen wassen gebeurde iets te spetterend wat resulteerde in één groot waterballet. Dus: alle kleren uit en opnieuw aankleden. En dat willen ze dan zelf doen. Voordeel is wel dat het een ochtendvullend programma was.