Een, twee ik zeg ‘nee’

2015-05-28 08.13.03Even tot tien tellen, ik doe het momenteel dagelijks. Ik wil niet die kleren aan, ik wil niet plassen, ik wil dat muziekje nog tien keer horen, ik wil geen yoghurt, ik wil geen water, ik wil bellenblazen, ik wil geen schoenen aan, ik wil geen jas aan, ik heb helemaal niet gepoept. En dan heb je dus alleen nog maar ontbeten (tenminste Mathijs en ik hebben wat gegeten, zij hebben niet zoveel op). En dat keer twee.

 

Waar zijn mijn lieve, gezeglijke kinderen gebleven? Waar zijn de Joep en Evi die ’s nachts gewoon doorslapen, ‘ja’ kunnen antwoorden op een vraag en dingen willen doen die ik wil? Soms zie ik glimpen van mijn oude schatjes maar de laatste tijd zie ik vooral twee peuterpubers die de grenzen volop opzoeken. Ik weet ‘het is een fase’, maar wel een tenenkrommende.

 

Het lastigste vind ik de continue afweging tussen ‘choose your battles’ en ‘geef consequent je grenzen aan’. Ik wil niet op elke slak zout leggen en elke discussie aangaan. Daar wordt het zo ongezellig van. Maar ik wil ook niet mijn kinderen verpesten door het inconsequent en te weinig aangeven van regels, want ik geloof er heilig in dat kinderen regels nodig hebben. Hoog tijd om mijn boek ‘How to talk to kids’ weer eens uit de kast te trekken. En dan vanavond vol goede moed weer verder. Duimen mag.

Bloggen, meer dan leuk

Ik vind bloggen leuk. Ik begrijp dat het niet iedereens ‘cup of tea’ is, maar de mijne is het wel. Mijn blog is een laagdrempelig podium waar ik mijn gedachtespinsels, mijmeringen en inzichten zonder veel moeite plaats. Het levert interessante discussies, prettig medeleven en nuttige reacties op. Bovendien heb ik er op feestjes goede gesprekken over en hoef ik zelden uitgebreid antwoord te geven op de vraag ‘hoe is het nu met jou’. Want dat hebben mensen al op mijn blog gelezen.

Extra leuk is dat ik nu niet alleen meer blog voor mezelf, maar ook voor het ministerie van Onderwijs Cultuur en Wetenschap. Elke week schrijf ik namens een accountmanager voortijdig schoolverlaten (vsv) een blog over wat hem of haar inspireert. Ghostwriting dus. Een opdracht waar ik blij mee en trots op ben. Eigenlijk heb ik van mijn hobby mijn beroep gemaakt.

Deze blogs volgen? De eerste en de tweede blog vind je op Aanvalopschooluitval.nl. Houd het in de gaten.

Baby’s eerste jaar

Evi en Joep ruim vier maandenIedere baby het eerste jaar thuis, ik schreef er eerder al een gepikeerde blog over. Inmiddels heb ik het onderwerp laten bezinken en de documentaire Rust rond de wieg gezien. En ik moet zeggen: die Carolina de Weerth is zo gek nog niet.

 

Ik trok het me persoonlijk aan en dat had ik niet moeten doen. Want niemand zegt dat het een fout van de ouders is dat zij het eerste jaar niet thuis blijven bij hun kind. Het probleem zit hem juist in het gebrek aan mogelijkheden. De vinger wijst niet naar ons, maar naar de overheid. Die moet het verlof beter regelen. Volgens Carolina betekent dat een jaar verlof verdeeld over de man en vrouw.

 

En dat is natuurlijk een ander verhaal. Want hoe belachelijk is het eigenlijk: drie maanden verlof voor de moeder en twee dagen voor de man? Heb je net je draai gevonden en hopelijk iets meer slaap dan in de eerste weken, mag je alweer aan het werk. Ik had graag langer verlof gehad. Tweelingmoeders mogen sinds kort in hun handjes klappen dat het verlof verlengd is naar twintig weken. Dit houdt in dat moeders vier weken eerder met verlof mogen gaan. In de praktijk betekent het vooral een mentale verandering, aangezien veel meerlingmoeders al eerder in de ziektewet terechtkomen.

 

Volgens Carolina is de zorg van de ouders het beste voor het kind vanwege de binding. Zo voorkom je stress. We kunnen op dat gebied veel leren van ‘primitievere volkeren’. Daar waar baby’s veel gedragen worden, huilen ze minder. Ze willen contact met hun ouders. Dat klinkt mooi, maar als ik terugdenk aan de drie maanden tijdens mijn verlof met Joep en Evi thuis, dan denk ik niet aan het eindeloos dragen van twee baby’s. Ik vermoed dat er bij ons thuis ook wel eens stress is geweest bij de één omdat ik bezig was met de ander. Datzelfde geldt vast ook voor andere moeders van meerdere kinderen.

 

Toch ben ik het met de onderzoekster eens dat het fijn is om thuis een stressvrije omgeving te hebben voor baby’s. Fijn voor de ouders, die niet hoeven rennen en vliegen van crèche naar werk  en naar de supermarkt. En fijn voor de baby’s die de rust vast kunnen waarderen. Het krijgen van een kind (of kinderen) gebeurt nu een beetje tussen de bedrijven door. Ik denk dat het goed voor iedereen is om meer tijd te krijgen tijdens zo’n levens veranderende gebeurtenis. Maar ik blijf erbij dat een jaar lang is, ook gezien je positie op de arbeidsmarkt. De keuze aanbieden, dat zou al fijn zijn. Voor moeders én voor vaders.