Koken is een vak

AirDnD, in plaats van slapen, eten bij de buren. Leuk idee, zo lijkt het. Er zijn veel hobbykoks en het is gezellig om bij elkaar te eten. Daarbij is uit eten gaan aan de prijs en denk ikzelf regelmatig ‘als ik dure ingrediënten koop en het thuis klaarmaak, ben ik goedkoper en lekkerder uit’.

Maar. Er is een grote maar. Het is namelijk niet voor niets dat koken een vak is. Als vrouw van een kok weet ik dat als geen ander. Hobbykoken is iets heel anders dan écht koken voor (onbekende) gasten. Het heeft te maken met verse producten, alles goed bewaren op de juiste temperatuur, een uitstekende voorbereiding en een mooie presentatie. En natuurlijk goede smaak en talent voor koken.

Je kunt niet je kookboek van Jamie Oliver of Herman den Blijker openslaan en denken dat je dan restaurantje speelt. Het is niet voor niets dat eten op bepaalde temperaturen moet worden bewaard en dat de Voedsel en Warenautoriteit dit controleert. Het is niet voor niets dat restaurants verplicht zijn om al het voedsel te labelen op tijd en datum. En dat ze bereide gerechten binnen een bepaalde tijd terug moeten koelen. Dat er hygiëneregels zijn (wanneer heb jij voor het laatst de rubbers van de koelkast schoongemaakt en de voegen geschrobd?). Kortom: leuk idee, maar houd het alsjeblieft klein. Want koken blijft toch echt een vak.

Houten huwelijk

trouwdagHet is niet te geloven dat we alweer vijf jaar getrouwd zijn. Wat zien we er jong en fris uit op de trouwfoto’s! Ons leven zag er heel anders uit toen. We woonden net negen maanden in ons koophuis(je), ik was nog niet gestart als zelfstandig ondernemer en de kinderwens was er al wel, maar Joep en Evi nog niet. Voelde het eerst gek en overdreven om Mathijs ‘mijn man’ te noemen, nu is het de gewoonste zaak van de wereld. Al zeg ik het nog steeds met trots.

In de afgelopen vijf jaar zijn wij volwassener geworden, hebben we dromen waar gemaakt en obstakels onderweg overwonnen. En we hebben er wat rimpels en wallen bijgekregen. Wat niet veranderd is, is de reden van de bruiloft: we zagen het als de bekroning van onze liefde. En zo zien we het nog steeds. De basis is hetzelfde gebleven. De tijd die we exclusief aan elkaar kunnen besteden is een pietsie minder geworden. Maar nog steeds vind ik Mathijs de leukste, liefste en grappigste man van allemaal. Dat hij daarnaast ook de vader van mijn kinderen is, maakt het alleen maar mooier.

Ik wil nog veel meer van die mooie jaren meemaken met mijn man. Deze week vieren we ons houten huwelijk, op naar koper, zilver, parel en –waarom ook niet – robijn.

Op de beenmerglijst

Ik ben een flinke tijd bloeddonor geweest. Als klein kind ging ik al met mijn moeder mee dus het was een voor mij bekend fenomeen. Bovendien ben ik niet bang voor prikken en vond ik het een mooi iets om te doen. Toen mijn hb-gehalte een paar keer te laag was om te doneren en ik vervolgens zwanger werd, ben ik gestopt. Maar als de kinderen wat groter zijn, pak ik deze ‘oude hobby’ zeker weer op. En dan mogen de kinderen mee.

Wat ik wel nog steeds ben is beenmergdonor. Nou heeft dat in principe niet zoveel om het lijf. Ik ben het al jaren en hoor er niets over. Het is namelijk zo dat maar één op de duizend beenmergdonoren daadwerkelijk matcht met een ontvanger. De kans is niet zo groot. De kans dat iemand die het nodig heeft een donor vindt, is dus ook klein. En daarom is het zo belangrijk om het te doen.

Eerlijk gezegd hoop ik dat ik op een dag een telefoontje krijg. Niet omdat het betekent dat iemand ziek is, maar omdat het betekent dat ik hopelijk een verschil kan maken in iemands leven. Het verschil van leven of dood, het is nogal iets. Misschien help ik een huisvader met leukemie aan een nieuwe start in het leven of een jongere met een ernstige ziekte wiens stamcellen hem of haar in de weg zitten. Hoe dan ook, ik zou het een voorrecht vinden om iemand te mogen helpen, ook al kost het me een week ziekzijn en wat pijn. Volgens mij is het een ervaring die je nooit vergeet. En krijg je uiteindelijk veel meer dan je geeft, maar dan in de vorm van voldoening. Dat wil jij toch ook?

Klik hier voor meer informatie en om je aan te melden.

Man zoekt parttime werk

Voor vrouwen kan het al lastig zijn: parttime werken in een leuke functie. Werk en privé blijft een constante zoektocht naar een goede balans. Hoe moet dat zijn voor een man in een mannenwereld? Een man die parttime wil en moet werken omdat hij de zorg heeft voor zijn zoon na het overlijden van zijn vrouw. Een zoon die extra begeleiding en zorg nodig heeft vanwege dat overlijden. Maak kennis met Michael Karna.

Het wordt tijd dat het Michael meezit. Zoals hij zelf zegt is hij nog steeds de hardwerkende, loyale en betrokken medewerker. Maar wél een medewerker met belangrijke verantwoordelijkheden thuis. Hij is 32 uur beschikbaar maar kan geen ploegendiensten meer draaien want ’s avonds en ’s ochtends moet hij er zijn voor zijn zoon. Hij kan aan de slag als proces operator, heftruckchauffeur en bij het uitvoeren van simpele werkzaamheden in bouwprojecten. De vraag is nu: welke ondernemer geeft hem een kans? Ik hoop dat er een ondernemer met een warm hart en een flinke dosis lef is die hem in dienst wil nemen. Hij krijgt er een harde werker voor terug.

Maar breder nog: blijkbaar is er niet alleen voor vrouwen een strijd te voeren op het gebied van parttime werken en de mogelijkheid om carrière te maken of simpelweg een leuke baan te hebben. We lijken te vergeten dat werk – hoewel belangrijk en in het beste geval leuk en interessant – onderdeel is van ons leven en een middel om dat leven te bekostigen. Er is (bijna) niemand die op zijn of haar sterfbed zal zeggen ‘had ik maar meer gewerkt’. Terwijl ik denk dat Michael nu en later alleen maar trots is op zijn keuze om er voor zijn zoon te zijn. Een keuze die ik alleen maar toe kan juichen.