Columniste Elma Drayer draait er in de Volkskrant van 18 september niet omheen. Moederschap is helemaal niet zwaar, het was nog nooit zo licht als nu, meent zij. Sterker nog: moeders die klagen zijn verwende prinsesjes die hun zegeningen moet leren tellen. Zo, dat je het even weet.
De aanleiding was een blog op Me-to-we van journalistes Barbara van Erp en Femke Sterken waarin zij aangaven dat er een te rooskleurig beeld van moederschap wordt geschetst. In werkelijkheid ervaren zij het moederschap – in combinatie met werk – als zwaar. En dat had iemand hun van tevoren best mogen vertellen. Drayer vindt het onzin. Met alle moderne gemakken van nu, een man die steeds meer betrokken is en de gezinnen die uit steeds minder kinderen bestaan, is het juist gemakkelijker, zegt zij. We moeten niet zeuren. We moeten juist genieten van ‘kleuterpraat na een dag vol kouwe drukte op de zaak’ en scheppen in de zandbak om ‘te voorkomen dat je doordraait’. Ze vindt het geen dubbele belasting, maar dubbele rijkdom.
Moeten we nu alleen maar blij zijn met onze verworven rechten als vrouw om te mogen werken? En vooral niet zeuren? Feit is dat vrouwen nog steeds het grootste deel van de opvoeding en het huishouden voor hun rekening nemen. En ja, dat huishouden is nu minder werk dan vijftig jaar geleden. Maar er is naast die baan ook een stuk minder tijd.
Misschien zit het probleem er niet in dat we ‘alleen maar’ werken en zorgen. Maar in dat we dat graag zo perfect mogelijk willen doen. En dat we daarnaast nog jong, hip en slank willen blijven. Dat we ook een leuke vriendin willen zijn die regelmatig sport, een sociaal leven heeft en reisjes naar verre oorden maakt waarbij ‘de kinderen gewoon meegaan hoor’. Misschien dat die druk het zwaar maakt.
Ja, er wordt steeds meer gesproken over de ongemakken en obstakels van het moederschap. Poep, kots, hechtingen, huilbaby’s en krijsende peuterpubers zijn geen taboe meer. Maar toch: als je een blad over zwangerschap of geboorte opent, kun je rekenen op de roze wolk: zoetsappige plaatjes van schattige baby’s, moeders met blossen op hun wangen, handige, veel te dure gadgets en negen manieren om zelf biologische babyvoeding te maken. En vooruit, twee pagina’s over de minder leuke kanten. Het is zoeken naar een flinter realiteit tussen al het roze geweld. En zo lang er nog winkels zijn die als slogan ‘als jij wij wordt’ hebben, valt er nog flink wat winst te behalen.
Dus, is het zwaar? Ja, soms. Er zijn momenten dat ik gevierendeeld word tussen kinderen, werk, tijd voor mezelf en tijd voor mijn man. En o ja, het huishouden. Er zijn momenten dat ik om vier uur ’s nachts in mijn onderbroek weer een bed en kind sta te verschonen of dat ik twintig minuten lang met een peuter in de auto rondrijd die per se ‘een koekje wil’. En er zijn ook momenten dat ze ontzettend grappig, lief, aandoenlijk, slim en mooi zijn. Die zijn er gelukkig heel veel. Dus het is zwaar. En leuk. En vermoeiend. En hartverwarmend. Alle kanten van de medaille zijn vertegenwoordigd.