Geschenken tikken

Wat doet Anouschka van Miltenburg nu? Een collega stelde de vraag. Een duidelijk antwoord heb ik nog niet gevonden (afgezien van dat ze lid is van de tweede Kamer namens de VVD) maar iets anders vond ik wel: de cadeaus die deze politica tijdens haar loopbaan heeft ontvangen. Nederland op zijn smalst.

Ik begrijp dat het in het kader van de Wet Openbaarheid van Bestuur goed is om openheid van zaken te geven over presentjes en reizen. Maar serieus: wie maakt het wat uit dat Anouschka in juni 2013 twee boeken ontving van het Voedingscentrum ‘met 53 recepten voor een gezonde barbecue’? Of dat zij in september 2009 een Senz storm paraplu kreeg van de Koninklijke Landmacht waarvan de waarde tussen de € 50,- en de € 70,- ligt. Maakt iemand zich druk over het zakje pistachenootjes van de Iranese ambassadeur in december 2013? Waar gáát dit over.

Uit het lijstje blijkt vooral dat Anouschka’s boekenkast goed gevuld is, dat zij droog over straat kan en dat zij regelmatig in het zonnetje wordt gezet met kleinigheden. Leuk voor haar. Maar er is dus serieus iemand die als taak heeft om deze geschenken te plaatsen op de website van de tweede kamer. Iemand die dat in zit te tikken. En zo zijn er nog veel meer tweede Kamerleden. Wat een tijd en geld moet dat kosten. Natuurlijk, als iemand een auto, snoepreisje of kostbaar geschenk krijgt waarbij het riekt naar schandaal en chantage, dan moet Nederland dat weten. Maar of die informatie de website haalt, dat is de vraag. Wat mij betreft slaan we door in het openbaar maken van gegevens. En ik moet mezelf inhouden om Anouschka geen presentje te sturen. En dan elke dag even kijken of het al op die lange lijst staat.

Armoede, eigen schuld?

Een week lang met vijf personen rondkomen van 20 euro. Zou jij het kunnen? Maandagavond zapte ik rond en stuitte ik op het programma Arm in Nederland? Eigen schuld! Ik raakte geboeid. Om de één of andere reden was Dennis van der Geest presentator. Een leuk klusje voor hem, maar voor mij had het niet gehoeven. Dat gezegd hebbende; het programma had inhoud.

Wanneer ben je arm? Durf je te zeggen dat je de voedselbank nodig hebt? En hoe máák je er iets van ondanks de armoede? Het programma laat zien dat armoede iedereen kan overkomen. Van een alleenstaande moeder met twee hbo-diploma’s op zak tot een groot gezin dat al jaren in de bijstand zit.

Het is gemakkelijk om sympathie te hebben voor de alleenstaande moeder die de groenten uit haar ouders moestuin ’s avonds inmaakt en de zolder vol met zelfgemaakte jam heeft staan om geld te besparen. Iemand die zich volledig inzet om een baan te vinden en uit de situatie te komen. Het is net zo gemakkelijk om het bijstandsgezin met schulden te veroordelen omdat ze al jaren niet werken en wel boodschappen doen bij een wijnhuis omdat mevrouw ‘haar bloed moet verdunnen’. En werken doet de vader ‘thuis, voor het gezin’. Tja, dat doe ik ook. Naast mijn werk.

De tweede familie wijst naar de maatschappij. Die moet hen helpen. Ze zijn de armoede beu en willen een uitgestoken hand. Ze gaan ervan uit dat iemand anders hen uit deze misère moet halen. Is dat terecht? Valt hen iets te verwijten? Een flinke tijd geleden las ik het artikel Waarom arme mensen domme dingen doen. Het komt erop neer dat het hoofd van arme mensen zo vol zorgen zit dat er geen ruimte meer is voor oplossingen. En dat als wij als maatschappij willen dat ze verder komen, die uitgestoken hand dus noodzakelijk is. Pas als er ruimte komt door oplossingen, komt er ruimte voor een betere situatie op de lange termijn. Dat voelt dubbel, maar uiteindelijk is het idee dat ze het vervolgens wél zelf kunnen. Tenminste, dat hoop je dan.

Het programma raakt een interessant punt. Wanneer is het eigen schuld, dikke bult? Wie zijn wij om anderen te veroordelen? Hoe help je mensen écht? En wil je dat ook?

Verbouwen volgens vrouwen

We denken er thuis (zeer serieus) over om de zolder te verbouwen. Dakkapel, wat steunbalken verplaatsen, vaste trap en alles netjes afwerken. Dat werk. Volgens de aannemers die op ons verzoek langskomen is het allemaal niet zo’n probleem. Het trapgat verplaatsen? Dan zagen we gewoon een gat in de vloer hè. Waar ik als leek de kriebels van krijg, daar worden zij niet warm of koud van.

Mooi vind ik de verschillende reacties van Mathijs en mij. Bij ons beiden begint het idee te groeien en neemt het enthousiasme toe. Maar waar we precies enthousiast over zijn, dat is anders. Mathijs heeft zin in een verbouwing. Ja, je leest het goed. Hij vindt het leuk om te kijken naar de constructie, kan niet wachten op een hijskraan met bungelende dakkapel en ziet stof, troep en vakmannen over de vloer als ‘leuk’.

Ik niet, ik word niet warm van het verbouwproces. Die troep en dat gedoe mogen van mij zo snel mogelijk achter de rug zijn. Mij gaat het om daarna, als het af is. Om het uitkiezen van het behangetje, het (her)inrichten van de kamers en het dromen van wakker worden in mijn nieuwe slaapkamer. Ik breng stiekeme uren door op Pinterest, terwijl Mathijs kijkt naar de dikte van balken. In gedachte dwaal ik al door ons vernieuwde huis dat vanzelfsprekend schoon, opgeruimd en fris is en een serene van zon doordrenkte rust uitstraalt. Ik kan niet wachten.

De stress van het niets doen

Ik keek ernaar uit. Verlangde er zelfs een beetje naar: even geen werk, de kinderen wel naar de opvang en Tijd voor Mezelf. Begrijp me goed, het was heerlijk. Maar hoe kan het dat deze spaarzame tijd zo ontzettend snel voorbij gaat? En hoe kan het dat er altijd wel iemand ziek is in zo’n periode?

Als jonge moeder is tijd voor jezelf een kostbaar goed. Dat heeft als voordeel dat je het ontzettend weet te waarderen als je een keer ongestoord iets voor jezelf kunt doen. Een cappuccino drinken zonder dat er iemand moet plassen/zich niet weet te gedragen/zijn appelsap omgooit. Eindeloos lang heel veel kleren passen. Een lange wandeling maken in je eigen, stevige tempo. Of op je gemakje douchen, inclusief (haar)maskertje, benen scheren en bodylotion.

Tegelijkertijd levert het keuzestress op. Want als tijd kostbaar is, zijn de mogelijkheden eindeloos. Ga ik het huis schoonmaken? Die kasten eens uitmesten? Sporten? De zolder opruimen? Winkelen? Wandelen? Puzzelen? Slapen? Een serie op Netflix kijken? Je kunt een uur maar één keer doen. Het levert aan het begin van de vakantie wat sacherijn op. Tot je op het punt komt dat je de ‘moet’-dingen kunt loslaten en kiest voor waar je op dat moment zin in hebt. En nu is het de kunst dat gevoel zo lang mogelijk vast te houden. Wens me succes.

Wat de statistieken zeggen

Januari is altijd een fijne maand om even achteruit en vooruit te kijken. En dat doe ik ook met deze blog. Een van de leuke dingen van bloggen is dat je in de statistieken ziet hoe goed –of slecht- je gelezen wordt. Als ik kijk naar de afgelopen vijf blogjaren zie ik een duidelijke progressie. Ieder jaar steeg mijn aantal unieke bezoekers. Van 2454 in het jaar 2012 naar 8042 in 2015. Toch mooi om te zien dat ik zo’n 800 lezers per maand heb.

Als ik kijk naar de onderwerpen, zie ik dat met name blogs over kinderen en moederschap (in combinatie met werken) goed gelezen worden. Ook de blog die ik op 14 juli schreef over mijn succesvolle jaar tot dat moment, werd gewaardeerd. De Serie van vijf die ik in aanloop naar mijn vijfjarige ondernemersbestaan op 1 februari schreef, wordt helaas wat minder goed gelezen. En dus is het tijd om niet alleen de statistieken te bekijken, maar ook iets met de resultaten te doen. De geplande blogs over mijn eerste vijf jaar als ondernemer, laat ik dus voor wat het is. Wel schrijf ik een blog rondom mijn jubileum over mijn ervaringen, lessen en toekomstvisie.

Waar ik dan wel over schrijf? Ik pak de draad op waar ik hem achterliet: zaken die mij bezighouden. En dat is toevallig vaak over moederschap, kinderen en ondernemerschap. Bedankt voor het volgen en veel leesplezier!