’s Ochtends vroeg op, eerst werken en dan de kinderen naar school brengen. Vervolgens je werk afmaken, ’s middags naar een ander baantje, kinderen van school halen, spelen, huiswerk, eten koken en ’s avonds opnieuw voor een andere werkgever aan de slag. Het zou je leven maar zijn.
Laatst maakte ik een praatje met de Hongaarse schoonmaakster in het universiteitsgebouw. Bovenstaande is haar leven. Met een marketingdiploma op zak maakt ze nu op drie verschillende plekken in Tilburg schoon om samen met haar man (die lange dagen maakt) de eindjes aan elkaar te knopen. In Hongarije werkte ze zes lange dagen voor een schamel loon. Ze deed wat ze leuk vond, maar zag haar kinderen te weinig. En dus koos ze voor een toekomst in Nederland, zodat haar kinderen het straks beter hebben.
Ik ben onder de indruk. Want hoe makkelijk heb ik het dan? Ik doe wat ik leuk vind, verdien er mijn geld mee, werk het aantal uren dat ik wil werken en kan mijn gezin (samen met Mathijs natuurlijk) op die manier een goede toekomst geven. Soms heb ik het gevoel dat ik van hot naar her ren, maar als ik dan het verhaal van deze dame hoor, valt het nog best mee met de ballen die ik hooghoud. En dan valt zij bovendien volgens sommigen in de categorie gelukszoeker. Geluk met een wrange bijsmaak.