Een kontje duwt omhoog richting mijn ribben terwijl ik dit schrijf. Een voetje stampt op mijn blaas. Ja, lieve lezers, ik ben zwanger van ons derde kindje. Half juni verwachten wij de komst van een klein broertje voor Joep en Evi! Ik ben nu ruim 34 weken zwanger.
Dat het een kleine druktemaker is, is duidelijk. Hij trappelt, draait en beweegt wat af in de steeds kleiner wordende ruimte in mijn buik. Nou mag hij niet klagen: hij hoeft de baarmoeder in ieder geval niet te delen. Voorlopig heeft hij het volgens mij nog prima naar zijn zin. En dat is maar goed ook, want hij mag nog even lekker blijven zitten. Rond en gezond graag.
Deze tweede zwangerschap is compleet anders dan de eerste. Draaide bij Joep en Evi werkelijk álles om het zwanger zijn, nu is dat niet het geval (ja sorry, hij is nu al verwaarloosd). Een eerste keer zwanger zijn is al bijzonder en wanneer het er meteen twee zijn helemaal. Bovendien moest ik vanaf 28 weken bedrust houden en kon ik op een gegeven moment ook niet zoveel meer vanwege de enorme buik die ik had. Ik zat in mijn coconnetje, trok me terug uit de wereld en dook onder in zwangerschap, luiers en boertjes.
Nu is het anders. Ik werk volop tot 36 weken (bij Joep en Evi beviel ik bij 36 weken en 1 dag) en voel me daar goed bij. Al kijk ik ook uit naar mijn verlof, ik ben ook maar een mens. Ik fiets en sport nog, til zo nu en dan een peuter van 13 of 15 kg, pak als een soort drinkende giraffe legoblokjes van de vloer en doe een groot deel van het huishouden. Bij thuiskomst na het werk laat ik me niet puffend op de bank vallen maar kook ik avondeten, haal de kinderen op van het kinderdagverblijf en start ik het deel van de dag dat onder (niet) eten- eventueel badderen- voorlezen- en naar bed gaan valt. Om daarna alsnog het logge lijf neer te vlijen op die bewuste bank.
Of ik er al genoeg van heb? Nee, zeker nog niet. Want door een verbouwing en bijbehorende werkzaamheden, een kapotte auto, een blinde darmontsteking bij Mathijs en de drukte rondom werk zit ik nog helemaal in dat gewone leven. Dus, laat mij de boel even netjes afronden. En dan ga ik lekker met een hypnobirthboekje in de tuin zitten, een puzzel maken of dutjes doen. Tussendoor geniet ik van de kleine in mijn buik en zo trek ik me langzaam opnieuw terug in mijn cocon. En voor dan zwaai ik af.