Eerst je ontbijt opeten, pas dan mag je het chocolaatje uit je schoen Joep. Ik kijk naar het muisje in zijn hand waar een klein hapje uit is. ‘Dat heeft zwarte Piet gedaan’, zegt hij adrem terwijl hij me guitig aankijkt. Wat moet je daar nu tegenin brengen? Ondertussen fotografeert Evi alles met haar nieuwe kindercamera. Van pannenkoek tot ontelbare selfies, ze leeft zich helemaal uit. En ik geniet van hoe zij geniet.
Dinsdag 22 november werden ze vier jaar. Als ouders sta je dan altijd ietwat melancholisch stil bij de bijzondere momenten op de geboortedag. Dat we hoorden dat ze die middag geboren zouden worden, hoe dat ging, hun eerste huiltjes, het eerste echte contact, het bewonderen en bekijken. Of een jaar later: Joep achter de door Mathijs zelfgemaakte loopwagen. Evi die haar taart voorzichtig eet, Joep die er ‘head first’ induikt. Of vorig jaar het feest met het springkussen in de tuin. Je herinnert je wat er gebeurd is, maar ergens voelt het zo ver weg.
Want het leven met kinderen is zoals het NU is. Vandaag, dit moment. Zoals ze er nu uitzien, wat ze nu kunnen en hoe ze nu praten. Hoe het vorig jaar, vorige maand of vorige week was, dat raak je kwijt. Je weet feitelijk hoe het was maar je vergeet hoe hun babylijfjes voelden, hoe de kamer ’s ochtends naar gezellige poepluiers stonk en hoe ze met hun kont in de lucht op hun buik in hun slaapzakjes lagen. Je leeft in het moment, net als kinderen zelf dat doen. Een mooie les. En je probeert dat moment vast te houden, maar dat lukt nooit. Was er maar een pauzeknop zodat je heel bewust momenten op zou kunnen slaan. Hoe ze ruiken, voelen, klinken, lachen, praten en gek doen. Jeetje, wat gaat het snel voorbij.
Op naar de vriendenboekjes, luizenmoeders en schoolvakanties.