Waar is de pauzeknop?

Jarige JobjesEerst je ontbijt opeten, pas dan mag je het chocolaatje uit je schoen Joep. Ik kijk naar het muisje in zijn hand waar een klein hapje uit is. ‘Dat heeft zwarte Piet gedaan’, zegt hij adrem terwijl hij me guitig aankijkt. Wat moet je daar nu tegenin brengen? Ondertussen fotografeert Evi alles met haar nieuwe kindercamera. Van pannenkoek tot ontelbare selfies, ze leeft zich helemaal uit. En ik geniet van hoe zij geniet.

 

Dinsdag 22 november werden ze vier jaar. Als ouders sta je dan altijd ietwat melancholisch stil bij de bijzondere momenten op de geboortedag. Dat we hoorden dat ze die middag geboren zouden worden, hoe dat ging, hun eerste huiltjes, het eerste echte contact, het bewonderen en bekijken. Of een jaar later: Joep achter de door Mathijs zelfgemaakte loopwagen. Evi die haar taart voorzichtig eet, Joep die er ‘head first’ induikt. Of vorig jaar het feest met het springkussen in de tuin. Je herinnert je wat er gebeurd is, maar ergens voelt het zo ver weg.

 

samen-eten-juliWant het leven met kinderen is zoals het NU is. Vandaag, dit moment. Zoals ze er nu uitzien, wat ze nu kunnen en hoe ze nu praten. Hoe het vorig jaar, vorige maand of vorige week was, dat raak je kwijt. Je weet feitelijk hoe het was maar je vergeet hoe hun babylijfjes voelden, hoe de kamer ’s ochtends naar gezellige poepluiers stonk en hoe ze met hun kont in de lucht op hun buik in hun slaapzakjes lagen. Je leeft in het moment, net als kinderen zelf dat doen. Een mooie les. En je probeert dat moment vast te houden, maar dat lukt nooit. Was er maar een pauzeknop zodat je heel bewust momenten op zou kunnen slaan. Hoe ze ruiken, voelen, klinken, lachen, praten en gek doen. Jeetje, wat gaat het snel voorbij.

 

Op naar de vriendenboekjes, luizenmoeders en schoolvakanties.

kerst-driebergen

Full house

hoopje-hendrixJe denkt dat je wel wat weet van het krijgen van kinderen als je een tweeling hebt gehad. En natuurlijk weet je dat ook. Hoe je een baby in bad doet, een luier verschoont en hem vasthoudt, dat is bekend terrein. En dat het vermoeiend gaat worden, dat weet je ook. Maar hoe het écht is, dat weet je pas als het zover is. En het hangt ook van de baby in kwestie af, want geen kind is hetzelfde.

 

Ik vond het slaapgebrek weer pittig, zei een moeder ooit tegen me toen haar tweede net geboren was. Ach, dacht ik bij mezelf, het is maar één baby. Wat ik in mijn optimisme even vergat is dat die ene baby je ook hele nachten wakker kan houden. En dat die twee peuters daar geen boodschap aan hebben. Het was en is dus bikkelen. Rondlopen met een huilende Huub, boterhammen smeren voor de oudsten, een luier verschonen en helpen met een tekening. Alles tegelijk.

 

Tegelijkertijd heb ik tijdens de maanden van mijn verlof een onuitwisbare band opgebouwd met Huub. We waren vrijwel altijd samen. Dat is soms beklemmend, maar vaak heel mooi. Ik ken hem door en door. Ik weet wat elk huiltje en scheef getrokken mondje betekent. Ik weet het wanneer hem iets dwarszit en hoe hij giechelt als je zijn shirt en rompertje uittrekt omdat het kietelt.

 

Op de zeldzame momenten van rust keek en kijk ik vol verwondering en trots naar mijn drie kinderen. Drie! Een kinderschare voor volwassen mensen. Dus blijkbaar ben ik dat nu. Ik ben trots wanneer Joep en Evi ruzie maken over wie Huub mag vasthouden/een fruithapje geven of naast hem mag zitten. Ik schiet vol als ik ’s avonds al die slapende, blozende koppies zie. En ik loop over van geluk als Joep of Evi Huub zo aan het lachen maakt dat hij moet schateren. Wonderlijk is het. En zeer vermoeiend, dat ook.

Ik ben er weer

laptop en koffieIk ben er weer. Met een ietwat grotere cafeïnebehoefte, iets meer wallen en een iets ingewikkelder ‘spitsuur’. Maar dat mag de pret niet drukken. Het is niet te geloven dat ik vijf en een halve maand geleden tijdelijk gedag zei tegen het werkzame leven en het fulltime moederschap verwelkomde. Bijna een half jaar was ik thuis. Eerst rond en gezond en daarna samen met kleine Huub op zoek naar een nieuwe gezinsdynamiek en -routine.

 

Het leuke is: mijn opdrachtgevers zijn me niet vergeten. Iets wat je toch een beetje vreest als zelfstandig ondernemer. Ik kon meteen weer aan de slag bij Tilburg University. En ook andere partijen hebben me benaderd. De twee laatste maanden van 2016 besteed ik aan opstarten en werken. In het nieuwe jaar ga ik weer écht aan de bak, in een volgende versnelling. Voor nu voelt het vooral heel fijn om mijn hersens weer te laten kraken, mijn koffie warm te drinken en mijn creativiteit weer aan te spreken voor iets anders dan het maken van tekeningen en knutselwerkjes. Al buig ik me daar op niet-werkdagen natuurlijk nog wel vol enthousiasme over.