Mijn eerste jaar als mama van drie

Huub 1 jaarHuub is één jaar geworden. Ik vind het onvoorstelbaar en volkomen normaal tegelijkertijd. Het is onvoorstelbaar dat we daadwerkelijk 365 (oké, 371 vandaag) dagen verder zijn sinds hij is geboren. Tegelijkertijd zie ik dat hij geen klein baby’tje meer is. Hij loopt overal langs, zwaait, juicht, zegt ‘ohoh’, gooit met een bal en probeert overal op te klimmen (traphekjes-alarm).

Ik dacht een jaar geleden dat ik wel wat wist van het verzorgen van baby’s. Dat was natuurlijk ook zo, ik had Joep en Evi immers al ‘gedaan’. Maar toch blijkt het cliché dat ieder kind anders is hartstikke waar te zijn. Bij Joep en Evi zat de uitdaging vooral in het feit dat ze een duo waren. Verder waren ze eigenlijk best makkelijke baby’s: ze spuugden niet, sliepen na elf weken door en aten en dronken overal enthousiast van. We hadden ze al vrij snel in een strak ritme zitten. Dat is bij Huub wel anders. De spuugdoekjes waren niet aan te slepen, zijn fles was een tijdlang zijn grootste vijand en doorslapen doet hij tot de dag van vandaag nog niet. Dus wat heb ik geleerd? Dat je vooral veel moet loslaten.

cadeautjesEn verder:

  • Dat zo’n klein baby’tje weer best veel werk is.
  • Dat het gemakkelijker is om met één baby tegelijk een band op te bouwen. En wat is die band sterk!
  • Dat drie kinderen bij vlagen een beetje veel is.
  • Dat je smelt wanneer je grote kinderen lief zijn tegen je kleintje.
  • Dat baby-knuffelen goddelijk is. Tot het punt dat je nu écht, écht, écht wilt slapen.
  • Dat je grote kinderen opeens heel erg groot zijn.
  • Dat borstvoeding een vloek en een zegen is.
  • Dat je bij een derde een stuk gemakkelijker bent (of waren we dat al?).
  • Dat je gezin een vrolijke chaos is geworden.
  • Dat je hart een beetje groter wordt en er ruim voldoende liefde is voor iedereen.
  • Maar je aandacht moet je wel echt verdelen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *