Afvalzeikerd

Ik was ook zo’n zeikerd. De gemeente ging de vuilnisbakken in plaats van elke week, om de week ophalen. De ene week restafval en groen, de andere week papier en plastic. Ver-schrik-ke-lijk, dachten veel mensen, waaronder ik. Want: te weinig ruimte, maden en ander ongedierte. Toegegeven, ik was een beetje laks in het scheiden van afval. Een slechte zaak, ik weet het, zeker aangezien ik ben opgevoed met het zeer nauwkeurig scheiden van al het afval (paps werkte bij de M van VROM). Met name plastic belandde bij Mathijs en mij heel vaak bij het restafval, want ik vond het teveel moeite om een aparte bak in de keuken neer te zetten of om even naar buiten te lopen in de regen/zon/kou/sneeuw.

Maar ik ben om. Ja, in de zomer hebben we zo nu en dan maden. En ja, dat vind ik walgelijk, maar sinds we van die biologisch afbreekbare zakjes voor het groente- en fruitafval gebruiken en de bak uitspuiten na het ophalen, gaat het beter. En ja, het was wennen om consequent te zijn en afval netjes te scheiden. Veranderingen kosten altijd moeite, maar vallen op termijn gelukkig ook meestal mee.

En nu? Nu valt het me vooral op hoe belachelijk veel plastic- en blikafval we wel niet hebben. Kartonnen yoghurtpakken, vleesverpakkingen, zakjes met groente en fruit… Het is een overdaad en doet me afvragen of het wel nodig is allemaal. Toegegeven, mijn motivatie kreeg even een knauw toen ik vandaag op Nu.nl las dat veel gescheiden plastic alsnog de verbrandingsoven ingaat. En dat het sowieso maar een klein onderdeel vertegenwoordigt van de totale CO2-uitstoot. Maar toch, het kan altijd beter, en ik heb de smaak te pakken. Mijn volgende doel wordt om minder plastic in huis te halen. En oja, om nooit meer te vergeten om de bak buiten te zetten, want met een gezin van vijf is elk soort na twee weken goed gevuld.

Altijd iemand om jaloers op te zijn

Hoger, beter, verder, meer. Over deze woorden heb ik veel nagedacht deze zomer. In de huidige prestatiemaatschappij ben je eigenaar van de B.V. Ik en doe je bijna automatisch mee met het constant verbeteren van jezelf. Maar waarom eigenlijk? Word je daar gelukkig van? Is het een doel op zich?

Daarnaast tonen we ons aan onze ‘vrienden’ van onze beste kant. We schrijven op Linkedin hoe goed we zijn en hoe ontzettend leuk ons werk is. We zetten de mooiste kiekjes van onze vakanties, ons kroost en wat voor voedzaams we nu weer op tafel zetten op Instagram. En op Facebook plaatsen we de leukste posts van waar we mee bezig zijn. Kijk ons eens een leuk leven hebben!

Tijd is geld, het leven is maakbaar en succes is een keuze. Dit soort uitspraken reduceren het leven tot een wedstrijd. Op een bepaalde manier werkt social media dit gedrag in de hand: we kunnen gemakkelijk vergelijken. Correspondent-journalist Ernst Jan Pfauth schrijft het volgende: “Omdat er altijd iemand is die het beter voor elkaar lijkt te hebben, zullen we nooit een punt bereiken waarop we tevreden zijn met wat we hebben. Hoe succesvol ook, er is altijd wel iemand om jaloers op te zijn.” Wat een onaangename manier van in het leven staan, als je erover nadenkt.

En ja, ik doe er ook aan mee. Maar in een wereld waar ‘stilstand achteruitgang is’, wil ik vooral verder gaan met waar ik mee bezig ben. Meer mooie dingen schrijven en maken voor fijne opdrachtgevers, daarnaast voldoende tijd hebben voor mijn gezin, en hopelijk ergens ook een beetje tijd voor Mathijs en mezelf. Niet sexy hè? Maar het is eigenlijk prachtig: tevreden zijn met wat je hebt en hoe het gaat. Want hoewel ik soms wel aspecten van iemand anders leven zou willen hebben, écht ruilen, dat wil ik met niemand.