Groeien om het groeien

Groeien is goed en stilstand is achteruitgang. Toch? Deze hardnekkige veronderstellingen zijn verankerd in mijn brein, zoals bij zoveel mensen. Ik ben immers ook een product van mijn tijd en van de economielessen op de middelbare school. Maar eigenlijk is het gek om oneindige groei na te streven. Nu mijn bedrijf zo lekker loopt, houdt het me bezig: móet groei? En tot hoever wil ik gaan?

De gedachte dat groei móet komt -denk ik- vanuit de economie. Ooit was het namelijk zo dat economen veronderstelden dat groei een oplossing biedt voor armoede. En daarom zou groei goed zijn. Alleen blijkt economische groei maar in bepaalde mate een oplossing voor armoede. Na een tijd verandert de algehele economische staat van een bevolking niet meer en worden alleen de verschillen tussen arm en rijk groter. En raakt de planeet ondertussen uitgeput en bedolven onder afval.

Op woensdag 10 januari was ik bij een presentatie van Kate Raworth georganiseerd door Academic Forum van Tilburg University. Kate breekt een lans voor een completere blik op economie. Een benadering waarbij de hele planeet van grondstof tot afval wordt betrokken. Zij legt uit dat het tijd wordt om de bestaande economische modellen onder de loep te nemen en naar deze tijd te brengen. Want we consumeren te veel, maken de aarde kapot en kijken te weinig naar inbreng die niet onmiddellijk winst oplevert zoals vrijwilligerswerk of zorgen voor een gezin.

Een inspirerende avond. Wat dit voor mij betekent? Als ik de vergelijking naar mijn eigen leven en bedrijf doortrek, denk ik dat ook ik geen oneindige groei moet nastreven. Want dan raakt mijn lijf en gezin uitgeput en heeft iedereen last van mijn afval (stress). Liever streef ik een bepaalde vorm van volwassenheid in mijn bedrijf na. Waar de groeigedachte wél blijft hangen is in mijn eigen ontwikkeling: er is nog zoveel dat ik wil weten en waarin ik kan groeien. Intellectuele groei dus? Die is wat mij betreft oneindig. Al zal een neurowetenschapper daar misschien weer anders over denken.